บทที่ 7 อดีตที่แสนเจ็บปวด
1000 คำ
ในเมื่อพ่อของลูกอยากจะรู้เรื่องราวความเป็นมาของเธอ เธอก็พร้อมจะเปิดเผยเรื่องทั้งหมดให้เขาได้รับรู้แม้มันจะไม่ค่อยน่ารับรู้เท่าไรก็ตาม เพราะตั้งแต่ที่ตนจำความได้นั้นก็รับรู้ว่าตนเองเกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะ บิดามักจะตามใจเธอทุกอย่างเพราะกลัวว่าเธอจะไม่รัก เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมท่านถึงกลัวว่าเธอจะไม่รักนัก จนมากระจ่างเมื่อแม่เลี้ยงอย่างลินลดาพูดกรอกหูว่ามารดาของเธอนั้นแท้จริงแล้วชอบพอกับผู้ชายคนหนึ่งแต่ความรักไม่สมปรารถนาเพราะว่าพ่อของเธอนั้นบังคับขืนใจผู้เป็นแม่จนตั้งท้องและคลอดเธอออกมา พิชชาไม่อยากจะเชื่อเพราะในสายตาของเธอพ่อกับแม่ก็รักกันดีจะมีก้แต่ตอนที่ลินลดาย้ายเข้ามานั่นแหละถึงทำให้ครอบครัวที่เคยเป็นครอบครัวกลายเป็นนรกดีๆนี่เอง
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครคะ” แพรเพชรที่กำลังอุ้มลูกสาววัยกำลังน่ารักถามออกไปคิ้วขมวด
“นี่คือลินลดา เธอจะย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันกับเรา”
“พี่กษิดิสหมายความว่ายังไงคะ”
“เธอกำลังตั้งท้องลูกของพี่อีกคน” เมื่อลินลดารู้ว่าตนเองท้องก็รบเร้าคนรักทุกวันว่าให้พาเธอเข้าไปอยู่ในบ้านหลังใหญ่ด้วยกัน
“ว่าไงนะคะ พี่นอกใจเพชรหรอ หนิง! หนิงมาพาคุณหนูไปเดินเล่นก่อนเร็ว”
“ค่ะคุณเพชร ไปเดินเล่นกับพี่หนิงก่อนนะคะ”
“ค่ะ” สาวน้อยยอมให้พี่เลี้ยงอุ้มแล้วพาเดินผละห่างออกไป
“ในเมื่อใจของเพชรยังมีคนอื่นทำไมพี่จะบ้างไม่ได้ล่ะ” กษิดิสพูดจาประชดประชันออกไปอย่างไม่คิดจะรักษาน้ำใจผู้เป็นภรรยา
“เพชรบอกแล้วไงคะว่าเพชรมีพี่แค่คนเดียว ทำไมถึงไม่ฟังกันบ้าง” หญิงสาวบอกกับผู้เป็นสามีน้ำตาคลอ จะมีสักนาทีไหมที่เขาจะเชื่อว่าใจดวงนี้ทั้งดวงเป็นของเขาแล้ว สำหรับธวัฒน์เธอเองก็วางตัวกับเขาอย่างเหมาะสม เพิ่งเข้าใจว่าความรักกับความปลื้มมันต่างกันอย่างสิ้นเชิง ธวัฒน์เป็นหนุ่มรุ่นพี่ที่เธอแอบปลื้มเพราะเขาทั้งเรียนเก่งทั้งมีน้ำใจกับทุกคน ส่วนกษิดิสไม่รู้ทำไมใจเจ้ากรรมถึงได้ตกหลุมรักคนเลวที่พรากความบริสุทธิ์ของเธอไป เขายังเก็บเรื่องจดหมายที่เธอเคยเขียนขอบคุณธวัฒน์ที่มาอุดหนุนขนมของเธอไปแจกให้กับเด็กๆที่โรงเรียน แล้วเขาก็ตอบกลับเธอมาใจความว่าเขามีความสุขมากเวลาที่ได้ทานขนมฝีมือเธอและจะกลับอุดหนุนใหม่ หลังจากที่กษิดิสได้อ่านจดหมายเธอจำต้องเลิกขายขนมเพราะกษิดิสขู่ว่าจะทำให้เธอไม่ได้เจอลูกสาวอีกถ้ายังคิดจะขายขนมต่อ
“เอาล่ะไม่ต้องมาบีบน้ำตาพี่ไม่สนใจเธอแล้ว เข้าบ้านเถอะลินลดา”
“ค่ะ” ภรรยาน้อยรอบส่งสายตาสะใจมาให้แพรเพชร หญิงสาวรู้สึกว่าคล้ายโลกกำลังจะถล่มลงมาต้องหน้า ความเศร้าสร้อยมันกัดกินในหัวใจจนแพรเพชรล้มป่วย
“คุณแม่ทานขนมหน่อยสิคะ”
“แม่ไม่หิวเลยลูก”
“แต่ว่าคุณแม่ยังไม่ได้ทานอะไรเลยนะคะ ถ้าคุณแม่รักพีชคุณแม่ต้องทานเยอะๆสิคะ” หญิงสาวพยายามต่อรองกับคนเป็นแม่ อยากให้รู้ว่าเป็นห่วงท่านมากแค่ไหน
“จ้ะแม่รักพีช รักพีชมากที่สุดในโลกเลยนะลูก” คนเป็นแม่เอ่ยบอกรักน้ำเสียงนั้นแผ่วเบามาก
“คิกๆ พีชก็รักคุณแม่ค่ะ” สาวน้อยขโมยหอมแก้มคนเป็นแม่ เพราะมีลูกสาวคนนี้จึงทำให้เธออยากอยู่บนโลกใบนี้ต่อเพื่อปกป้องชีวิตน้อยๆ จากแม่เลี้ยงใจร้าย
“คุณรักฉันบ้างไหมคะ”
“รักสิ ไม่รักจะแต่งงานด้วยทำไม”
“รักแล้วทำไมถึงยังมีคนอื่นล่ะคะ” รู้ทั้งรู้ว่ายิ่งามก็ยิ่งเจ็บปวดแต่แพรเพชรก็อยากฟังความในใจของผู้เป็นสามี
“ผมพลาดไปแล้ว ผมถึงต้องรับผิดชอบการกระทำของผมไง”
“หมายความว่าคุณไม่ได้รักลินลดาเลยใช่ไหมคะ” กษิดิสไม่ตอบเพียงแต่พยักหน้าขึ้นลงเบาๆเป็นการยอมรับ เพียงเท่านี้ก็ทำให้หัวใจที่เคยถูกบีบรัดของแพรเพชรผ่อนคลายขึ้นมาก และจากไปอย่างหมดห่วง
“ไม่นะ เพชร เพชรได้ยินพี่ไหม พี่ขอโทษ ได้ยินไหมว่าพี่ขอโทษ” มันสายเกินกว่าที่หญิงสาวจะให้อภัยเขาได้แล้ว
“ฮือๆ คุณแม่อย่าทิ้งพีชไปนะคะ” สาวน้อยร้องไห้โฮ เสียใจมากแต่ทำอะไรไม่ได้ ด้านลินลดาเมื่อได้รับรู้ว่าชายหนุ่มที่เธอรักจนต้องแย่งยิ่งมานั้นแท้จริงแล้วไม่ได้รักเธอเลยก็รู้สึกเครียดแค้นอยากเอาคืนให้สาสม ข่าวการจากไปของแพรเพชรทำให้ทุกคนรู้สึกเศร้าใจ คนนอกต่างพากันซุปซิบนินทาว่าเป็นเพราะกษิดิสพาภรรยาน้อยมาอยู่ด้วยกันถึงทำให้ภรรยาหลวงอย่างแพรเพชรตรอมใจตายในที่สุด กษิดิสหมางเมินกับลูกสาวไปโดยปริยาย เขาหันไปสนใจแต่งานและเงินนั่นจึงทำให้ลินลดายิ่งได้ใจ
“ในเมื่อพี่เพชรจากไปแล้วต่อจากนี้ลดาจะช่วยดูแลลูกสาวของพี่เองค่ะ” ลินลดาสวมบทบาทแม่เลี้ยงแสนใจดีให้ผู้เป็นสามีเชื่อจนสนิทใจ เขาจะได้มอบพิชชามาอยู่ในความดูแลของเธอแต่เพียงผู้เดียว
“ขอบใจมากนะลดา ขอบใจมากจริงๆ” กษิดิสมองออกไปนอกหน้าต่างสายตาเหม่อลอย ทุกอย่างเป็นความผิดของเขาสินะถึงให้ทำให้คนที่รักจากเขาไปเร็วขนาดนี้ และนี่คือจุดเริ่มต้นที่ทำให้พิชชาเหมือนตกนรกทั้งเป็น
- ผู้เขียน
