บทที่10 หวานชื่น
1094 คำ
“คิกๆ”
“หัวเราะอะไรครับ” ชายหนุ่มตะแคงข้างเท้าแขนมองหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังหัวเราะคิกคัก เขาชอบรอยยิ้มของหญิงสาวที่สุด
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะพีชก็แค่สบายใจที่พี่มีอะไรก็พูดตรงๆกับพีช” คำพูดที่ถนอมน้ำใจของเขาทำให้หัวใจของเธอพองโต
“หมดยุคที่จะคิดมากแล้วเอาไปคิดเสียใจคนเดียวแล้วล่ะครับ มีอะไรก็พูดกันตรงๆ แบบนี้พี่ว่าสบายใจกว่าเยอะเลย งีบเถอะครับพี่ไม่กวนแล้ว” ชายหนุ่มอยากให้หญิงสาวได้พักผ่อน
“เดี๋ยวค่ะ ช่วยอยู่เป็นเพื่อนพีชก่อนได้ไหมคะ” หญิงสาวบอกออกไปเสียงหวาน
“ไม่ครับ” หญิงสาวหน้ายู่อัตโนมัติเมื่อถูกขัดใจ เพราะอะไรทำไมถึงไม่อยากอยู่กับเธอต่อละ
“ไม่อยากอยู่เป็นเพื่อนแต่อยากอยู่เป็นสามีกับพ่อของลูกครับ” ชายหนุ่มบอกออกไปน้ำเสียงอบอุ่น ใจของหญิงสาวสั่นไหวอย่างยากที่จะควบคุม ไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนแต่พอมีโอกาสได้ใกล้ชิดเขาก็ขยับสถานะขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“บะ บ้า” หญิงสาวรู้สึกเขินอายจนแก้มทั้งสองข้างขึ้นสีแดงระเรื่อ ต้องแก้เขินด้วยการยกผ้าห่มขึ้นมาปิดใบหน้าขาวอมชมพูนี้เอาไว้ ชายหนุ่มยิ้มกว้างคงจะจริงอย่างที่ใครเขาว่าว่ามีแฟนเด็กจะทำให้ชีวิตของเราสดใสตามไปด้วย เขานอนอยู่ข้างๆหญิงสาวอีกสักพักเอก็นอนหลับสนิทไปแล้ว เขาจึงค่อยๆผละห่างไปหาคนเป็นพ่อและแม่
“หลับไปแล้วครับ”
“ดีแล้วล่ะ ให้น้องนอนพักผ่อนเยอะๆจะดีต่อตัวน้องแล้วก็หลานของแม่ด้วย”
“แล้วนี่เตรียมจะไปไหนกันครับ”
“พ่อจะพาแม่เขาไปเที่ยวสักหน่อยน่ะ อยู่แต่บ้านกลัวแม่เขาจะเบื่อ”
“ความจริงก็ไม่เบื่อหรอกค่ะ ได้อยู่กับลูกก็มีความสุขดีอยู่แล้ว”
“แต่ออกไปเที่ยวบ้างผมว่าก็ดีนะครับแม่”
“จ้ะๆ งั้นเดี๋ยวแม่จะรีบกลับมานะ”
“ไม่ต้องรีบหรอกครับตามสบายเลย ไม่ต้องห่วงทางนี้” หลังจากบิดามารดาของเขาออกไปแล้ว ชายหนุ่มก็ตรงไปยังห้องทำงานทันที เขาเปิดโน๊ตบุ๊คเพื่อเช็คอีเมลที่ลูกน้องส่งมาให้ ซึ่งมีทั้งเรื่องงานและเรื่องที่เขาให้ไปสืบ สองแม่ลูกนั่นกำลังตามหาหญิงสาวอย่างบ้าคลั่ง แต่จะมีหรือที่ข้อมูลจะหลุดรั่วไปถึงคนพวกนั้นได้
“ทำงานได้ดีมาก อย่าลืมล่ะว่าทุกอย่างเป็นความลับ” ชายหนุ่มกรอกเสียงเข้มส่งไปหาปลายสาย อีกฝ่ายรับคำน้ำเสียงจริงจังไม่ต่างกัน โทรศัพท์เครื่องหรูมีสายเรียกเข้า ชายหนุ่มไม่รอช้ากดรับสายทันที ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นภาณุรุจเพื่อนสนิทที่ตอนนี้ก็ยังเที่ยวผู้หญิงไม่เลิก
“นายหายหน้าหายตาไปเลยนะเธียร วันนี้มาเจอกันที่ผับบ้างสิ ฉันนัดเพื่อนเอาไว้หลายคนเลย”
“ไม่ว่างหรือว่ามัวกกสาวแล้วไม่บอกเพื่อน”
“ที่ไหนว่ามา” ชายหนุ่มรีบตัดจบเพราะไม่อยากให้เพื่อนเซ้าซี้ไปถึงเรื่องของหญิงสาว
“ฮ่าๆ พูดง่ายแบบนี้ก็ดีหน่อย ที่เดิมสองทุ่มเจอกัน”
“อืม”
อีกด้านหญิงสาวรู้สึกตัวตื่นก็พบว่าเธออยุ่ในห้องนอนของชายหนุ่มเพียงลำพัง เธอรู้ได้ทันทีว่าเขาต้องกลับไปทำงานที่ห้องทำงานต่อแน่ๆ จึงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเขาเท้าเดินไปยังห้องทำงานของคนตัวโต ชายหนุ่มกำลังจ้องมองไปที่หน้าจอโดยที่ไม่รู้เลยว่าเธอเดินเข้ามาภายในห้องแล้ว
“ทำอะไรอยู่คะ”
“งานทั่วไปแหละครับ”
“ทำไมไม่ตกใจเลยละคะ” ชายหนุ่มไม่ตอบแต่รวบตัวหญิงสาวมานั่งลงที่ตักแกร่ง
“พีชคงไม่รู้ว่ากลิ่นหอมๆของพีชเนี่ยทำให้พี่รู้ว่าพีชอยู่ในห้อง”
“หว่า อย่างนี้ก็ไม่สนุกเลย”
“วันนี้พี่ขอออกไปหาเพื่อนนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยขออนุญาตจากคนตัวน้อย
“ไม่ต้องขออนุญาตพีชหรอกนะคะ พีชไม่อยากจะเป็นคนที่คอยควบคุมพี่เธียร พีชให้อิสระพี่เธียรทุกอย่างเลยค่ะยกเว้นเรื่องผู้หญิง” ถ้าเขามีความสนใจในตัวของผู้หญิงคนอื่นเธอก็พร้อมจะปล่อยมือจากเขาเพื่อไม่ทำให้ตัวเองต้องทนทุกข์ทรมานมากเกินไป
“แต่พี่อยากถูกควบคุมนะครับ” ชายหนุ่มตอบกลับน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
“แบบนี้ก็มีด้วยหรอคะ พีชเคยได้ยินแต่ผู้ชายชอบอิสระ แล้วมักจะอึดอัดถ้าถูกตาม”
“ก่อนหน้านี้ยอมรับว่าพี่ก็เคยคิดแบบนั้นครับ แต่พอมาเจอพีชแล้วพี่กับไม่คิดแบบนั้นแล้วเพราะพี่เข้าใจว่าเพราะอะไรผู้หญิงถึงได้ตามหึงหวง ก็เพราะว่าเขารักผู้ชายคนนั้นไงครับ พีชรักพี่ไหมครับ”
“หลอกถามกันนี่หน่า รักคืออะไรละคะ” หญิงสาวเอียงคอถามกลับอย่างน่ารัก
“รักคือการที่เราพร้อมจะมอบทั้งตัวและหัวใจให้กับใครสักคนด้วยความเต็มใจ และพร้อมจะเสียสละทุกอย่างให้คนคนนั้นได้แม้กระทั่งชีวิต”
“ความรักมันยิ่งใหญ่มากเลยนะคะ ขอเวลาพีชอีกหน่อยได้ไหมคะ” แม้จะไม่ได้คำตอบที่ต้องการแต่ก็ไม่เป็นไรเพราะเขาพร้อมจะรอสาวน้อยในดวงใจคนนี้ได้เสมอ
“ได้สิครับ พี่จะรอวันที่พีชเปิดใจและมอบความรักทั้งหมดที่มีให้กับพี่”
“ให้หมดไม่ได้หรอกนะคะ”
“ทำไมล่ะครับ” ชายหนุ่มถามกลับแทบจะทันทีด้วยความไม่เข้าใจ
“เพราะพีชต้องมอบให้ลูกของเราด้วยไงคะ”
“โล่งอกไปที ถ้าเป็นลูกพี่ยอมได้ครับ พื้นที่ในหัวใจของพีชมีพี่กับลูกก็พอแล้วครับ”
“ค่า เข้าใจแล้วค่ะ” หญิงสาวยกแขนขึ้นโอบรอบคอแกร่งจากนั้นก็จุ๊บไปที่แก้มของคนตัวโต ชายหนุ่มรู้สึกตื่นเต้นเมื่อคนตัวน้อยเป็นคนเริ่มก่อน ใบหูของเขาจึงขึ้นสีแดงระเรื่อหญิงสาวเห็นแล้วก็อดที่จะหัวเราะคิกคักออกมาไม่ได้
- ผู้เขียน
