บทที่ 17 ดูแล
1024 คำ
“คุณแคท! คุณเป็นยังไงบ้างพวกมันทำอะไรคุณไหม”
“คุณรุจ!” หญิงโผเข้ากอดชายหนุ่มอย่างต้องการพื้นที่ความปลอดภัย และกลิ่นกายแกร่งของเขาก็ทำให้เธอรุ้สึกวางใจอย่างน่าประหลาด ชายหนุ่มโอบหลังบางของเอแล้วโยกไปมาเบาๆอย่างต้องการจะปลอบขวัญให้คนตัวน้อยหายกลัว
“ฉัน...คือฉัน คุณรู้ได้ยังไงคะ” เมื่อรู้ตัวว่าเผลอตัวจึงรีบผละออกห่างจากคนตัวโต
“ขึ้นรถก่อนเร็วครับ คืนนี้คุณคงกลับห้องพักของคุณไม่ได้แล้วมันไม่ปลอดภัย” ภาณุรุจพูดเองเออเองแล้วก็ดันตัวหญิงสาวเข้าไปนั่งในรหรู
“คุณมองตาผมนะ มันทำอะไรคุณบ้าง คุณบอกผมได้ไหม”
“พวกเขาไม่ได้ทำอะไรฉันเลยค่ะ เขาแค่ถามคำถาม”
“พวกมันถามอะไรครับ”
“ถามเกี่ยวกับน้องพีช ดูเหมือนจะสนใจน้องพีชมากๆค่ะ คุณต้องบอกเพื่อนคุณให้ดูแลน้องพีชดีๆนะคะ ฉันเป็นห่วง” หญิงสาวอดเป็นห่วงพิชชาไม่ได้ ไม่รู้ทำไมชีวิตของหญิงสาวึงได้มีคนจ้องจะเล่นงานอยู่เรื่อย โชคดีที่เธอได้เจอกับเธียรทรรศน์ หล่อนเชื่อว่าอีกฝ่ายจะดูแลพิชชาให้ปลอดภัยได้แน่นอน
“น้องพีช? หรอครับ”
“ใช่ค่ะ พอรู้ว่าแคทเคยช่วยน้องพีชคุณลุงคนนั้นก็มอบเงินให้แคทปึกใหญ่เลย นี่ไงคะ” หญิงสาวเปิดกระเป๋าโชว์เงินปึกใหญ่ให้อีกฝ่ายได้เห็นกับตา
“แปลกจัง พวกมันเป็นใครนะไม่ทำอะไรแถมยังให้เงินอีก” ภาณุรุจโทรศัพท์ไปบอกเธียรทรรศน์ว่าพบตัวหญิงสาวแล้ว พวกมันพาหล่อนมาส่งที่เดิมแถมยังให้เงินติดตัวมาก้อนหนึ่ง ในใจของเธียรทรรศน์เริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้ว่าคนคนนั้นน่าจะเป็นบิดาของหญิงสาวจึงได้ให้ตำรวจยุติการตามหา แล้วฝากให้เพื่อนสนิทดูแลผู้มีพระคุณของภรรยาตัวน้อยด้วย
“คุณคงไม่รังเกียจผมใช่ไหมครับ” ชายหนุ่มยื่นเสื้อเชิ้ตของตนเองไปต้องหน้าหญิงสาว เขาอยากให้เธอสวมเสื้อเขาเอาไว้ก่อนแล้วจะส่งซักเสื้อผ้าของเธอ
“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวรับเสื้อของคนตัวโตมาแล้วมุมตัวเดินหายเข้าไปในห้องน้ำทันที เมื่อเธอเดินออกมาชายหนุ่มก็ตกตะลึง เธอเป็นผู้หญิงที่เซ็กซี่มาก เป็นสเปคของเขาเลยล่ะ
“อะ เอ่อ...แล้วคืนนี้ฉันจะนอนตรงไหนได้คะ” ห้องนอนของหนุ่มโสดมีเพียงหนึ่งห้องนอนหนึ่งห้องนั่งเล่นเท่านั้น
“นอนบนเตียงเถอะครับ เดี๋ยวผมจะไปนอนที่โซฟาเอง” ชายหนุ่มเสนอทางเลือกที่ดีที่สุดให้หญิงสาวแต่เธอกับปฏิเสธ
“ตัวคุณสูงขนาดนั้นคงนอนโซฟาไม่สะดวกหรอกค่ะ ฉันนอนโซฟาเองค่ะ” เธอไม่กลัวเรื่องความลำบากอยู่แล้วแต่สำหรับคนตัวโตคงไม่ใช่
“แต่ว่า…”
“ไม่มีแต่ค่ะ เอาตามนี้นะคะ” หญิงสาวล้มตัวลงนอนบนโซฟาของชายหนุ่มแล้วหลับตาพริ้ม ความเหนื่อยล้าจากการทำงานบวกกับเรื่องที่เจอทำให้เธอต้องการการพักผ่อนโดยเร็วที่สุด ชายหนุ่มเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าห่มมาคลุมร่างบางเอาไว้เพื่อกันลมหนาวจากเครื่องปรับอากาศตัวใหญ่
กษิดิสถึงกับกุมขมับเมื่อได้รับรู้ความจริงว่าแท้จริงแล้วลูกสาวไม่ได้หนีตามผู้ชายไปอย่างที่ถูกกล่าวหามาตลอดหลายเดือน เขารู้สึกผิดเหลือเกินที่เคยเข้าใจไปแบบนั้น ตอนนี้ทำได้แค่ขอโทษมารดาของหญิงสาวบนฟ้าที่ไม่สามารถดูแลลูกให้ดีได้ แต่เขาก็ยังคิดไม่ออกว่าเป็นใครกันที่กล้าจ้างวานให้มาเอาชีวิตของลูกสาวของเขาไปแบบนั้น เรื่องนี้คงต้องให้ลูกน้องตามสืบหาความจริงต่อไป
“รีบสืบเรื่องจ้างวานฆ่าให้เร็วที่สุด”
“ครับ”
เช้าวันต่อมาชายหนุ่มสั่งอาหารเช้าขึ้นมารอหญิงสาวแล้ว เมื่อเธอตื่นนอนเธอก็ลุกขึ้นล้างหน้าแปรงฟัน เสื้อผ้าของเธอที่สวมใส่เมื่อวานูกวางพับไว้อย่างเรียบร้อย เธอจึงหยิบมันขึ้นมาสวมใส่ดังเดิม จากนั้นก็จะเอ่ยขอตัวกลับไปยังที่ที่เธอควรอยู่
“ทานข้าวด้วยกันสิครับ ผมสั่งมาเพื่อคุณโดยเฉพาะเลยนะ” ชายหนุ่มบอกออกไปน้ำเสียงอบอุ่น วันนี้ต่างจากทุกวันเพราะเขาไม่ได้นั่งทานข้าวคนเดียวเหมือนอย่างเคย ชีวิตคนโสดมันช่างเงียบเหงาจริงๆ จะเรียกให้เพื่อนสนิทอย่างเธียรทรรศน์มาหาบ่อยๆก็คงไม่ได้แล้ว เพราะอีกฝ่ายต้องเอาเวลาที่มีไปดูแลลูกเมีย
“เห็นแก่ที่คุณเสียเงินไปแล้วฉันจะช่วยคุณทานก็แล้วกันนะคะ” หญิงสาวบอกออกไปน้ำเสียงราบเรียบ แล้วก็ลงมือรับประทานอาหารหน้าตาน่าทานตรงหน้า
“ยินดีเลยครับ” ชายหนุ่มแอบมองหญิงสาวรับประทานอาหารแล้วก็ยกยิ้มที่มุมปาก แค่เห็นเธอทานได้ก็ดีใจแล้ว
ด้านเธียรทรรศน์เองรู้สึกคลายกังวลเพราะคิดว่าที่บิดาของหญิงสาวจัดตัวแคทไปนั้นก็เพราะอยากรู้ความเป็นไปของลูกสาว แสดงว่าท่านยังรู้สึกห่วงหาคนเป็นลูกอยู่บ้าง
“เรื่องงานเป็นยังไงบ้างแล้วคะ” หญิงสาวถามไถ่ออกไปด้วยความเป็นห่วง ยอมรับเลยว่าถ้าเขามีเรื่องที่ต้องเป็นกังวลเธอก็มักจะเป็นกังวลไปกับเขาด้วย
“ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วครับ ไม่มีอะไรต้องห่วงหรอกนะครับ” ชายหนุ่มยื่นมือไปลูบผมของคนรักด้วยความเอ็นดู
“พี่เธียรเก่งจังเลย ขอบคุณนะคะที่ทำงานหนักเพื่อเราสองคนแม่ลูก” หญิงสาวได้ยินดังนั้นก็ฉีกยิ้มกว้าง อดไม่ได้ที่จะเอ่ยชมคนตัวโต
“พี่ยินดีครับ ขอแค่พีชกับลูกมีความเป็นอยู่ที่ดีมีความสุขในทุกๆวันก็พอ”
- ผู้เขียน
