สายตาของพนักงานในบริษัทมองฉันด้วยความอิจฉา เพราะว่าตอนนี้ทั้งสองหนุ่มที่ทุกคนสงสัยว่าฉันกำลังคบกับใครเป็นพิเศษได้มารับฉันไปทานอาหารกลางวันพร้อมกันแบบนี้หลายวันติดต่อกันแล้ว
ฉันรู้สึกว่าสายตาเหล่านั้นไม่ใช่สายตาที่ตำหนิหรือว่าดูถูก ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นสายตาที่อิจฉาของสาวๆ ที่ฉันมีหนุ่มหล่อมาห้อมล้อมถึงสองคน รองลงมาก็เป็นสายตาที่สงสัยว่าระหว่างสองคนนี้ใครคือตัวจริงของฉันกันแน่
“วันนี้เราไปทานอาหารที่ไหนดีครับ ร้านอาหารไทยหรืออิตาเลียนดี” พี่อ้ายที่รับหน้าที่ขับรถถามฉันด้วยน้ำเสียงที่นุ่มทุ้ม
“หรือไปทานอาหารญี่ปุ่นไหม ซูชิ หรือว่าอยากทานชาบู” พี่ยี่ที่นั่งเบาะหลังก็ถามฉันอย่างเอาใจ
“งั้นไปทานส้มตำร้านดังในห้างฯ ดีไหมคะ ร้านแหลกกระแทกครก ร้านนี้ร้านโปรดวาเลย พวกพี่ๆ ทานได้หรือเปล่า” ฉันตัดสินใจเลือกร้านส้มตำชื่อดัง เพราะถ้าตอบว่า ‘ ทานอะไรก็ได้’ สองหนุ่มก็จะถกเถียงกันจนน่าปวดหัวอยู่ดี
“ได้ส
