“ฮึก อึก ฮือ” ร่วมชั่วโมงได้แล้วตั้งแต่มาถึงบ้านพักครูที่สามินีนั่งร้องไห้ โดยมีผู้กองปราบนั่งกอดอกมองนิ่ง ๆ
ชายหนุ่มใช้สายตามองไปที่กระดาษโน้ตที่หญิงสาวทิ้งเอาไว้ ก่อนจะหยิบมันมาวางตรงหน้าเธอ แล้วใช้สายตาคมดุของตัวเองมองสบกับดวงตาฉ่ำน้ำของหญิงสาว
สามินีมองกระดาษโน้ตที่วางอยู่ตรงหน้าเธอแล้วเลื่อนสายตาไปมองผู้กองหนุ่มอีกครั้งเธอก็ยิ่งรู้สึกผิดจนร้องไห้ออกมา ตอนนี้เธออยากให้เขาพูดอะไรออกมาบ้าง ต่อว่าเธอก็ยังดี ไม่ใช่นั่งเงียบแบบนี้ หญิงสาวไม่ชอบเลย ไม่ชอบเลยจริง ๆ
“พี่ ฮึก! พี่ปราบ” หญิงสาวเรียกชื่อชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงสั่นเครือปนสะอื้น แล้วช้อนสายตามองหน้าเขา
ใบหน้าสวยหวานของเธอที่มีคราบน้ำตาอาบแก้มเป็นทางอยู่นั้น หากเป็นเวลาปกติผู้กองปราบคงสงสารและใจอ่อนง่าย ๆ ทว่าวันนี้เขาไม่นึกสงสารหรือใจอ่อนให้เธอเลยสักนิด
หากวันนี้เขาใจอ่อนให้เธออีก ครั้งหน้าหากเธอดื้อดึงแล้วพาตัวเองไปอยู่ในที่
