“ก็บอกไม่มีอะไรไงคะ”
“ไม่มีแล้วทำไมต้องหลบตาด้วย”
“ใครหลบตา!”
คราวนี้ขวัญข้าวหันมาเผชิญหน้าด้วย แต่ก็รู้ว่าตัวเองคิดผิดไปจริงๆ เพราะการหันมาสบตากับเขายิ่งเหมือนถูกมนตร์สะกดทำให้ขยับตัวไม่ได้ เขายื่นแขนมาค้ำอ่างล้างจาน กักขังคนตัวเล็กไม่ให้หลบหนีไปไหนได้
“จะพูดดีๆ หรือให้พี่ต้องบังคับ”
“ก็...” ลมหายใจอุ่นร้อนและกลิ่นน้ำหอมจางๆ ทำให้ขวัญข้าวเริ่มพูดจาตะกุกตะกัก และร้อนผ่าวที่สองแก้มจนแก้มนวลแดงระเรื่อ
ท่าทางเขินอายของเธออยู่ในสายตาของชายหนุ่ม เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วเผลอยิ้มอารมณ์ดี แสดงว่า...คนตรงหน้าก็หวั่นไหวกับเขาอยู่บ้างสินะ เขาโน้มหน้าลงมาใกล้แล้วพูดเสียงเบา
“พี่ทำอะไรให้ข้าวจี่ไม่พอใจเหรอ” เขาหลุบตามองแก้มนวลแดงปลั่ง
“ไม่...ไม่มีค่ะ” เธอส่ายหน้าไปมา ทำไมสายตาของมองเธอแปลกๆ ไปนะ
“ไม่มี...แล้วทำไมเดินหนี” เขาถามเพราะไม่ได้คำตอบที่ต้องการ
“ไม่มีจริงๆค่ะ” เธอยืนยันแต่เขากล
