3| อดีต
528 คำ
ที่จริงฉันไม่ได้เรียนคณะเดียวกับพวกนั้นหรอก เพราะความบังเอิญมากกว่าที่ทำให้เราสนิทกัน เหตุการณ์วันนั้นทำฉันจำไม่ลืม
เกี๊ยวซ่า ม.5
เหตุการณ์หลายปีก่อน
“ไปก่อนนะป๊า”
“รีบไปรีบกลับนะ” ฉันอาสาไปส่งข้าวมันไก่กับบะหมี่เกี๊ยวให้ป๊าเพราะเด็กในร้านยุ่งกันหมด
บ้านฉันก็ทำธุรกิจนะจะบอกให้ ป๊าม๊าสืบทอดกิจการต่อจากอาม่า ขายข้าวมันไก่กับบะหมี่เกี๊ยว ขายดีทุกวันคิวยาวเป็นกิโล แล้วตอนนี้กระแสโซเชียลก็แรงด้วย มีรายการมาถ่ายไม่เว้นวัน ถึงไม่ได้รวยเท่าไอ้พวกนั้นก็เทียบๆ นั่นแหละ
“ค่าป๊า” ฉันขับมอเตอร์ไซต์มาตามแผนที่ ทางเริ่มเปลี่ยวแล้วก็แคบลงเรื่อยๆ
“บ่อนเหรอวะเนี่ย” ถ้ารู้จะไม่มาเลย
ฉันขับเข้าไปเรื่อยๆ พอถึงด้านหน้าทางเข้าก็บอกพี่ยามตรงป้อมว่ามาส่งข้าวให้ลูกค้าด้านใน
ขับผ่านกลุ่มรถหรูกลุ่มหนึ่ง น่าจะเป็นลูกค้าวีไอพี
“มึงไม่มีเหรอ”
“ผมตาย พี่ก็จะไม่ได้เงินนะ”
“ถ้ามึงตายทั้งบ้าน รถ ที่ดินที่เป็นชื่อมึง นายกูทำได้ทั้งนั้น”
ปึก!
ฉันสะดุ้งเฮือกแล้วรีบขับรถต่อไป ระยะทางจากป้อมยามด้านหน้าเข้ามาก็ไกลเสียเหลือเกิน
พอมั่นใจว่าห่างคนพวกนั้นมาพอสมควรแล้วก็รีบโทรหาลูกค้าทันที
“ฮัลโหล เอาข้าวมาส่งค่ะ ฮะ อะไรนะ ให้เข้าไปเหรอคะ”
พอพูดจบก็รีบตัดสายทิ้งทันที ฉันจะไปรู้มั้ยว่าอยู่ตรงไหน
“เฮ้ยน้อง มาทำอะไร ไม่เคยเห็นหน้า” มีผู้ชายกลุ่มหนึ่งเดินตรงมาหาฉัน แต่ละคนหน้าตาเหมือนคนฆ่าหมีมาก
“เอ่อ หนูมาส่งข้าวค่ะ”
“ขาวว่ะ ลูกเจ้าของร้านเหรอเรา”
“ชะใช่ค่ะ” ถ้าตอบแบบนี้คงไม่มีอะไรเพราะที่ร้านมีเด็กมาส่งข้าวที่นี่บ่อย
“พี่พาไปมั้ย” แก ฉันรู้สึกไม่ปลอดภัยเลย
“มะ ไม่เป็นไรค่ะ”
“เฮ้ย รับน้องหน่อย”
“ว้ายยย อย่านะ” พวกนั้นจะเข้ามาจับตัวฉัน ทีแรกก็มากันแค่ไม่กี่คนอยู่ๆ ก็เพิ่มขึ้น
แล้วฉันจะอยู่เฉยให้มันจับเพื่ออะไร วิ่งสิ วิ่งไปก่อน วิ่งให้เร็วที่สุด
ฉันใช้พลังสับขาให้ไวตรงไปที่ถนนใหญ่ ออกจากเขตของพวกมันให้เร็วที่สุด รถกับของทิ้งไว้แบบนั้นแหละ
“หยุดนะเว้ย” หยุดก็โง่น่ะสิ ใครจะยอมตกเป็นเมียไอ้พวกระยำนี่
ฉันพาตัวเองออกมาเจอถนนใหญ่แล้ว
เอี๊ยดดดด!
“กรี๊ดดดดดดดด”
ฉันกรี๊ดสุดเสียงเมื่อรีบวิ่งออกโดยไม่ทันได้มองรถที่กำลังขับมา รถสปอร์ตยี่ห้อดังราคาแพงเบรกทัน ฉันจึงรีบหันไปมองข้างหลังแล้วลุกขึ้นจากพื้นไปเกาะฝั่งประตูคนขับแล้วเคาะกระจกรัวๆ
“ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วยค่ะ”
กระจกติดฟิล์มทึบยังไม่มีท่าทีว่าจะเลื่อนลงฉันจึงออกแรงทุบต่อ
ฟืดดดด
“ถ้ารถฉันเป็นรอย เธอตายแน่”
- ผู้เขียน
