ดอกไม้ของอานิก

ตอนที่ 10 เด็กในปกครอง (1)

ณนนท์นำรถสปอร์ตราคาแพงเข้ามาจอดที่หน้าน้ำพุที่ตั้งตระหง่านโดดเด่นไม่แพ้คฤหาสน์หลังใหญ่ จากนั้นก็หันไปทางน้องชายคนเดียวที่วันนี้แต่งตัวเนี้ยบกว่าเขาราวกับจะมาอวดสาวก็ไม่เชิงพร้อมกำชับเสียงสูงว่า “คืนนี้โนแอลกอฮอล์โอเค”

“เข้าใจแล้วน่ะเฮีย ที่ผมมางานเลี้ยงวันเกิดน้านิกก็เพื่อจะมาหามะลิ ไม่ได้อยากมาดื่มหรอกนา” คนถูกสั่งห้ามตั้งแต่ก่อนออกจากบ้านแล้วทำหน้าบู้ จากนั้นก็ก้าวลงจากรถแล้วไปหาจิรายุที่มายืนรอก่อนพากันเข้าไปหามาลินีในงาน

ณนนท์มองตามหลังน้องชายแล้วส่ายหน้าไปมาด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ วันนี้ที่ห้ามณภัทรไว้เพราะเขาจะได้ดื่มอย่างไม่ต้องกังวล ชายหนุ่มจัดการดับเครื่องยนต์พร้อมผิวปากอย่างอารมณ์ดีก่อนก้าวลงจากรถคันโปรดแล้วเดินเข้าไปในงาน วันนี้เขาสวมชุดกึ่งทางการแบบสบาย ๆ ไม่ได้จัดเต็มเหมือนไปงานเลี้ยงตามโรงแรมใหญ่โต เพราะคิดว่าเจ้าของวันเกิดก็คงจะอยู่ในชุดสบายไม่ต่างจากเขา ซึ่งก็เป็นอย่างที่เขาคิด ดนุนัยไม่ได้สวมสูท แต่อยู่ในชุดลำลองเรียบง่าย แม้ดนุนัยจะอยู่ในชุดธรรมดา แต่เขากลับดูหล่อเหลา และดูดีอย่างที่ไม่ต้องพยายามเลย

“ไงมึงกูไม่ได้มาสายใช่ไหมวะ?” ณนนท์ถามเพื่อนรักก่อนกวาดตามองรอบ ๆ ซึ่งตอนนี้แขกเพิ่งมากันไม่กี่คนเอง

“ไม่สายหรอก ว่าแต่มึงกลับมาเมื่อไหร่วะ?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นเพื่อนรักมาร่วมงานวันเกิดของเขาด้วย เพราะเมื่อวันก่อนตอนที่โทรไปชวนให้มาร่วมงานด้วย เพื่อนบอกว่ายังติดงานอยู่ที่จีนอยู่เลย ไม่คิดว่าคืนนี้ณนนท์จะมาได้ “กูมาเมื่อคืนนี่เอง” หนุ่มหล่อใบหน้าคมเข้มตอบพลางยื่นกล่องของขวัญส่งให้เจ้าของวันเกิดที่ยืนสอดมือกับกระเป๋ากางเกง

“ของฝากจากกวางโจว อย่าเพิ่งเปิดนะ ไว้ค่อยเปิดหลังงานเลิก รับรองถูกใจมึงชัวร์ ใส่เหมือนไม่ได้ใส่เลยนะมึง!” ณนนท์หัวเราะชอบใจ พร้อมเอื้อมมือตบบ่าเจ้าของวันเกิดสองทีอย่างสนิทสนม

ดนุนัยฟังเพื่อนพรีเซนต์สินค้าราวกับเซลล์แมนขายของ จนเขาเกือบเคลิ้มตามแล้วหัวเราะครืน เพราะรู้ว่าในนี้มันคืออะไร รับของแล้วกล่าวขอบใจสั้น ๆ ก่อนพาเพื่อนไปนั่ง

เสียงหัวเราะของดนุนัยดังมากจนมาลินีที่ยืนย่างเนื้อให้สองหนุ่มที่เอาแต่เรียกร้องอยากกินเนื้อย่าง ต้องชำเลืองสายตาไปมองยังสองหนุ่มใหญ่ ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยเห็นดนุนัยดูมีความสุขขนาดนี้ เวลาเขายิ้มเขาจะรู้ไหมหนอว่าสามารถทำให้ผู้หญิงใจละลายได้เลย คิดแล้วก็เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว โดยไม่เห็นสายตาสองคู่ที่กำลังจ้องเขม็ง

“เก็บอาการหน่อยก็ได้นะ กลัวคนอื่นไม่รู้ว่าแก…” จิรายุหยุดพูดเพียงเท่านี้ เพราะตากลมโตตวัดค้อนจริงจัง ขณะที่ณภัทรนั้นเลิกคิ้วขึ้นสูงที่เห็นสองคนทำเหมือนมีความลับปิดบัง

“มีอะไรที่กูยังไม่รู้ป่ะ?” หันหน้าไปถามเพื่อนที่ความสูงไล่เลี่ยงกัน แต่จิรายุส่ายหน้า เมื่อคนหนึ่งไม่พูดก็หันไปถามเชฟจำเป็นอีกคนในชุดเดรสสีหวาน ซึ่งดูแล้วไม่ค่อยเหมาะกับการมายืนปิ้งย่างแบบนี้เท่าไหร่ น่าจะไปนั่งในโต๊ะแล้วจิบน้ำส้มจะดีกว่า เห็นดวงหน้ารูปไข่ไหวหน้าเฉกเช่นเดียวกับจิรายุ แต่ดีหน่อยที่เธอยังตอบว่าไม่มีอะไร

“ไม่มีอะไรหรอก เอ้านี่ย่างสุกกำลังดี ไปนั่งกินได้แล้ว” มาลินีส่งจานที่มีเนื้อย่างกำลังดีให้เพื่อนพร้อมบอกให้ไปนั่งกินในโต๊ะที่มีการจัดเตรียมส้อมกับมีดไว้พร้อม เมื่อเพื่อนชายทั้งสองไปนั่งแล้ว หญิงสาวลงมือจัดการย่างเนื้อชุดใหม่ เมื่อเนื้อที่ย่างสุกระดับมีเดียมแรร์ เธอจึงคีบใส่จานก่อนจะยกไปเสิร์ฟโต๊ะที่ดนุนัยนั่งคุยกับเพื่อนอยู่ในขณะนี้

มาลินีค่อย ๆ วางจานที่มีเนื้อย่างวางเรียงสวยงามลงบนโต๊ะ จากนั้นยกมือไหว้เพื่อนของดนุนัยอย่างมีมารยาท ซึ่งณนนท์ก็ยิ้มรับพร้อมกล่าวขอบคุณเธอ

“ขอบใจจ้ะ” ณนนท์ยิ้มหล่อให้สาวน้อยที่นำเนื้อย่างสดใหม่มาเสิร์ฟบริการให้ถึงที่ ก่อนจะเรียกเธอไว้เมื่อเห็นร่างเล็กเตรียมจะผละจากไป “เดี๋ยวก่อนครับน้องมะลิ”

สาวน้อยในชุดเดรสสีหวานจำต้องหันไปมองคนที่เรียกเธอ “มีอะไรหรือคะคุณนนท์?” ตากลมแป๋วประกายความฉงน เธอเคยเห็นเพื่อนของดนุนัยคนนี้มาตั้งแต่เด็ก เพราะชายหนุ่มมาที่นี่บ่อย บางครั้งมานอนพักเป็นอาทิตย์ก็ยังมีในสมัยที่ดนุนัยเรียนมหาวิทยาลัย ที่สำคัญคือเขาเป็นพี่ชายคนเดียวของณภัทรเพื่อนในกลุ่มของเธอเอง

“คุณนนท์อีกละ ก็บอกว่าให้เรียกพี่นนท์เหมือนไอ้ภัทรกับไอ้เจไง” น้ำเสียงเหมือนขัดใจ แต่ไม่ได้ดุ จากนั้นหยิบกล่องสีขาวที่นำติดตัวไว้ในกระเป๋าเสื้อออกมาพร้อมส่งให้เพื่อนน้องชายด้วยสีหน้าใจดี

“เอานี่ เปิดดูสิว่าชอบไหม”

คนตัวเล็กผงกหัวก่อนเอื้อมไปรับของฝากอย่างเกรงใจ “ขอบคุณค่ะ มะลิชอบทุกอย่างที่พี่นนท์ซื้อให้อยู่แล้ว” มาลินีฉีกยิ้มหวานจนตาหยี พอจะรู้ว่าของในกล่องมันคืออะไร… มันเป็นต่างหูน่ารัก เพราะโลโก้แบรนด์ดังติดโชว์บนกล่องให้เห็นตัวโต ๆ

“อยู่เป็นนะเราน่ะ” กล่าวพลางวางมือบนหัวทุยแล้วยีผมนุ่มลื่นที่สยายกลางหลังเบา ๆ อย่างครึ้มอกครึ้มใจ เห็นสาวน้อยมาแต่ไหนแต่ไร จนเขารู้สึกว่าเธอเป็นเหมือนน้องสาวคนหนึ่งไปแล้ว

“งั้นมะลิขอตัวก่อนนะคะ” เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วมาลินีจึงขอตัวไปทำงานต่อ โดยไม่เห็นสายตาขุ่นเคืองของเจ้าของวันเกิดที่มองตามหลัง

******************

มีคนแอบหนึ่งยัยน้อนของเราเเล้วหนึ่ง