ดอกไม้ของอานิก

ตอนที่ 9 ปาร์ตี้วันเกิด (3)

“ไปแกล้งอะไรมะลิอีกน่ะลูก” ดารณีเอ่ยเมื่อเข้ามาเห็นลูกชายกำลังยื้อฉุดถาดขนมกับมาลินีจึงตวัดตาค้อน หล่อนกลัวว่าขนมกลีบลำดวนที่อยู่ในถาดนั้น หากยังคงถูกยื้อแย่งระหว่างเด็กสองคน คงจะหล่นกระจายอยู่ในห้องในไม่ช้าแน่

“ผมเปล่าฮะแม่ ผมก็แค่อยากจะช่วยมะลิยกขนมออกไปก็เท่านั้นเอง แต่ดูมะลิสิฮะไม่ยอมปล่อยมือเลย” คนต้นเรื่องแสร้งทำหน้าเหมือนตัวเองเป็นคนใจดี

“ลูกอยากช่วยก็ไปยกอีกถาดที่ป้าอบเตรียมไว้สิลูก” ดารณีรู้ทันคนขี้แกล้ง จึงบุ้ยหน้าไปทางถาดขนมอีกใบที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์เรียบร้อยแล้ว แต่คนที่ไม่ได้อยากจะทำงานตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว ที่เข้ามาในห้องครัวก็เพื่อก่อกวนใครบางคนเท่านั้นส่ายหน้าปฏิเสธ

“ผมอยากยกใบนี้นี่ครับ” น้ำเสียงฉายชัดอยู่แล้วว่าต้องการแกล้งเพื่อน

มาลินีมองเพื่อนชายแล้วถลึงตาใส่ก่อนจะปล่อยมือให้คนนิสัยเสียทำตามที่เขาต้องการ “โอเคเราปล่อยก็ได้ นายยกออกไปก่อน เราจะอยู่ช่วยป้าอบในครัว” มาลินีว่าแล้วก็สะบัดหน้าใส่เพื่อนชาย ทว่าจิรายุกลับยิ้มกวน เมื่อเห็นเพื่อนตัวเล็กทำราวกับรำคาญเขา ดารณีทอดตายังสองหนุ่มสาวแล้วส่ายหน้าอย่างไม่ถือสา ก่อนจะหันไปตรวจดูความเรียบร้อยอย่างอื่น

“ป้าอบเตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้วหรือคะ?” ดารณีถามแม่บ้านคนเก่าคนแก่พลางมองสำรวจอย่างอื่นที่ตอนนี้ห้องครัวนี้ไม่ต่างอะไรกับห้องอาหารในโรงแรมด้วยแววตาชื่นชม

“เรียบร้อยหมดแล้วค่ะคุณดา” อบรำไพหันมาพยักหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะให้หลานสาวยกถาดอีกใบออกไปก่อน จากนั้นหันมาทางดารณีด้วยสีหน้าเกรงใจ

“คุณดาอย่าถือสานังมะลิมันเลยนะคะ มันยังเด็กไม่รู้ความ” อบรำไพคิดว่าการที่มาลินีทำตัวสนิทสนมเล่นกับจิรายุ อาจจะดูไม่เหมาะสม เพราะมาลินีเป็นแค่เด็กรับใช้ในบ้าน แต่ชอบโต้เถียงกับจิรายุราวกับฐานะเดียวกัน ถึงพวกเธอจะเป็นเพื่อนกันก็เถอะ

“ดูป้าอบพูดเข้า เด็กมันเป็นเพื่อนกันจะเป็นอะไรไป” ดารณีรู้ว่าอบรำไพกำลังคิดอะไร สำหรับหล่อนไม่ว่ามาลินีจะอยู่ในฐานะไหน ถ้าเด็กสาวคือความสุขของจิรายุ ไม่มีอะไรไม่เหมาะสม

“ป้าอบไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ เรื่องของเด็ก ๆ เขา” ดารณีไหวหน้ายิ้มบอกอย่างใจกว้างไม่มีความเจ้ายศเจ้าอย่าง ทำให้คนฟังรู้สึกดีอยู่ไม่น้อยที่นายจ้างเอ็นดูหลานสาวของตน

ทางด้านมาลินี เมื่อยกขนมหวานมาวางบนโต๊ะสีขาวที่มีทั้งขนมหวานและผลไม้หลากหลายเพื่อบริการแขกเสร็จแล้ว หญิงสาวจึงมาประจำอยู่ที่แผนกปิ้งย่าง สำหรับไว้ย่างบาร์บีคิว โดยมีเพื่อนตัวยุ่งตามมาช่วย หากแต่สำหรับมาลินีแล้ว การที่เพื่อนชายมายืนอยู่ใกล้แบบนี้ไม่เรียกว่าช่วย แต่เป็นการกวนเธอมากกว่า หญิงสาวหันไปค้อนคนที่ทำท่าจะแย่งงานเธอ ทั้งที่จับต้องอะไรไม่เป็นสักอย่างด้วยความรำคาญ เธอไม่เข้าใจเลยว่าจิรายุจะอะไรนักหนากับเธอ ถ้าจะมาตัวติดกันและคอยกัดเธอเล่นแบบนี้สู้เอาให้เขาทำเหมือนก่อนหน้าจะดีเสียกว่า ที่เย็นชาไม่พูดไม่จามองเธอด้วยสายตาขุ่นเคือง

“นายเป็นอะไรของนายเนี่ย ฉันต้องทำงานนะ!”

“ก็ทำไปสิ เราก็จะช่วยอีกแรงไง”

“ไม่ต้องเลย” มาลินียกที่คีบสแตนเลสหมายจะคีบเนื้อที่บรรจุอยู่ในถาดอย่างสวยงามลงเตาย่าง แต่ก็ถูกเพื่อนตัวใหญ่แย่งไป “เจถ้านายไม่หยุดเล่นเราจะโกรธจริง ๆ แล้วนะ” เงยหน้ามองคนยิ้มทะเล้น ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก เธอรู้สึกว่าวันนี้จิรายุจะกวนเธอพิเศษกว่าทุกวัน แล้วแบบนี้เธอจะทำงานสะดวกได้อย่างไรกัน “หยุดเล่นเถอะ เราต้องทำงาน แขกเริ่มทยอยมากันแล้ว”

พอเห็นสีหน้าเหมือนเอือมระอาเขาเต็มแก่ฉายบนดวงหน้าหวานของเพื่อนตัวเล็ก จิรายุจึงหยุดเล่น แต่แล้วพอเห็นสายตาดุ ๆ ของน้าชายที่มองมาจากอีกมุมหนึ่ง ร่างสูงโปร่งเลยอยากทำอะไรบางอย่างเพื่อยั่วผู้เป็นน้า มือที่ละออกจากที่คีบ ถือวิสาสะมาโอบบ่าของเพื่อนตัวเล็กแทน

คนถูกโอบขึงตาใส่เต็มที่ ก่อนจะหยิกเอวสอบที่แนบสนิทกับสีข้างของเธอแรง ๆ แต่ดูเหมือนจิรายุยิ่งชอบ หมายจะเลื่อนมือมาจับพวงแก้มใส ทว่าทำไม่สำเร็จ เพราะมาลินีเบี่ยงหน้าออกพร้อมยกเหล็กคีบเนื้อขึ้นมาขยับยึกยักขู่อีกฝ่าย

“มือเปื้อนอย่ามาจับแก้มเค้านะ นายไปไหนก็ไป ถ้าขืนยังแกล้งเราอีก เราจะคีบหูนายย่างแทนเนื้อเลย”

“เอาเลย” จิรายุไม่พูดเปล่า เอียงหูเข้าหาคนตัวเล็กอย่างไม่กลัว มาลินีเห็นคนที่กวนไม่หยุดถึงกับมองบนส่ายหน้า ก่อนจะต้องนิ่งไปเล็กน้อย เมื่อพลันเหลือบไปเห็นสายตาคู่คมจ้องมาทางที่พวกเธอยืนอยู่ ทว่าไร้ร่องรอยตำหนิ มีเพียงความว่างเปล่าในนั้น

“คิดว่าน้านิกหึงที่เราอยู่ด้วยกันเหรอ?” จิรายุถามคนยืนทำหน้านิ่งเม้มเรียวปากอิ่ม รู้ว่าเพื่อนทำหน้าอึ้งเพราะอะไร หากแต่เมื่อเห็นเธอไม่พูดไม่จามัวแต่ก้มหน้าก้มตาจัดการกับงานตรงหน้ารู้สึกหงุดหงิดชอบกล พอดีกับที่เขามองออกไปทางที่ผู้เป็นน้ายืนอยู่และเห็นรถสปอร์ตหรูคันสีเหลือง เคลื่อนเข้ามาจอดที่หน้าคฤหาสน์ เขาจึงเลี่ยงออกไป “โอเคเราไปละ ไอ้ภัทรกับพี่นนท์มาโน่นแล้ว” กล่าวจบก็ผละจากไป ทิ้งให้มาลินียืนทำงานต่อไป เมื่อจิรายุออกไปแล้วมาลินีจึงเงยหน้าขึ้นและอดมองไปยังตำแหน่งก่อนหน้าไม่ได้ แต่ก็ไม่เห็นใครนั่งอยู่มุมโต๊ะตรงนั้นแล้ว

***********

มะลิน้อยของเราเริ่มคิดมากเข้าแล้วค้ะะะ