ดอกไม้ของอานิก

ตอนที่ 8 เดอะวันเบสท์ (3)

โครงการเดอะวันเบสท์ เป็นโครงการคอนโดมิเนียมสุดหรูที่กำลังก่อสร้างอยู่ในขณะนี้ และเป็นโครงการที่ใคร ๆ ต่างก็พูดถึง และมียอดจองเต็มตั้งแต่ที่ยังก่อสร้างไม่เสร็จด้วยซ้ำ สาเหตุหนึ่งเพราะลูกค้าเชื่อมั่นในฝีมือการออกแบบของสถาปนิกมือทองอย่างดนุนัย ด้วยที่ผ่านมาดนุนัยเคยสร้างผลงานที่น่าเชื่อถือมามากมาย ที่สำคัญคือคอนโดที่ว่านี้ตั้งอยู่ในทำเลทอง ใกล้รถไฟฟ้าสะดวกในการเดินทางไปทำงาน และสถานที่สำคัญ ๆ อีกหลายแห่งไม่ว่าจะเป็น ศูนย์การค้า โรงพยาบาล ซึ่งตอบโจทย์หนุ่มสาวยุคใหม่ที่รักความสะดวกสบาย

เวลานี้ทุกคนในห้อง หันไปจ้องหน้าจอโพรเจคเตอร์ด้วยสายตาชื่นชม เมื่อเห็นทุกคนกล่าวเป็นเสียงเดียวกันในเชิงชื่นชมโครงการ เดอะวันเบสท์ ทำให้ณรงค์ที่นั่งมองดนุนัยด้วยสีหน้าคล้ายเย้ยหยันก่อนหน้า บัดนี้คลี่ยิ้มออกมาพร้อมปรบมือเป็นคนแรก ก่อนที่คนอื่นจะปรบมือตามพร้อมกล่าวชื่นชมดนุนัย หากแต่ประธานใหญ่แห่ง เดอะวันบิลด์ มองออกว่าบางคนแค่เสแสร้งและเป็นเพียงหน้ากากฉากหนึ่งเท่านั้น โดยเฉพาะณรงค์ แท้จริงแล้วไม่มีใครรู้จักณรงค์ดีเท่ากับดนุนัยอีกแล้ว สมัยตอนบิดาบริหาร เดอะวันบิลด์ อีกฝ่ายเกือบจะชิงเก้าอี้ผู้บริหารจากบิดาไปหลายครั้ง แต่เพราะมารดาของเขาเก่งและยืนข้างบิดามาตลอด ทำให้เก้าอี้ผู้บริหารยังคงเป็นพ่อที่นั่งบริหาร แล้วก็ตกทอดมาสู่เขาอย่างทุกวันนี้

บริษัทแห่งนี้คุณปู่ก่อสร้างมาด้วยน้ำพักน้ำแรง เขาไม่มีทางให้คนปลายแถวชุบมือเปิบได้ง่าย ๆ โดยเด็ดขาด! สิ่งที่เป็นของตระกูลเจริญภิวัตน์ มันก็จะต้องตกเป็นของเจริญภิวัฒน์ไปจนถึงรุ่นลูกรุ่นหลานสืบต่อไป

เลิกประชุมแล้ว ดนุนัยเดินออกไปจากห้องประชุมด้วยสีหน้านิ่งขรึม วันนี้การที่ณรงค์พูดเรื่องนี้เขารู้ว่าอีกฝ่ายชักจะเหิมเกริมมากขึ้นทุกที เป็นเพราะแบบนี้ดนุนัยจึงไม่เคยไว้ใจใครได้เลยแม้แต่พี่เขยอย่างจิรัตน์ มีเพียงคนเดียวที่เขาเชื่อใจได้คือภักดี ผู้ซึ่งทำงานเป็นผู้ช่วยเขาตั้งแต่ที่ดนุนัยเข้ามาบริหารงานที่นี่เมื่อสิบปีก่อน ผู้ช่วยหนุ่มคนนี้ภักดีต่อเขาสมกับชื่อ ที่สำคัญครอบครัวของภักดีทำงานให้เจริญภิวัฒน์ตั้งแต่รุ่นพ่อแล้ว

“บอสครับผมว่าเรื่องคุณณรงค์เราไม่ควรประมาทนะครับ” ภักดีเอ่ยขึ้นภายหลังจากที่ตามดนุนัยเข้ามาในห้องส่วนตัว เมื่อกี้ตอนอยู่ในห้องประชุมเขาเห็นสีหน้าและแววตาของชายวัยกลางคน ซึ่งแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่เกรงกลัวประธานบริหารอย่างดนุนัยเลย พูดถึงณรงค์ผู้ชายคนนี้ทั้งเจ้าเล่ห์และโลภมาก มีเท่าไหร่ไม่เคยพอ เพราะบิดาเคยบอกว่าหุ้นส่วนคนนี้เก่งเรื่องเพทุบายที่สุดเคยทำเรื่องร้าย ๆ หลายครั้ง แต่ไม่มีหลักฐานเอาผิดมันได้ภักดีครุ่นคิด

“นายส่งคนคอยจับตาดูมันก็แล้วกัน” ดนุนัยเอ่ยก่อนจะทิ้งตัวลงบนพนักเก้าอี้ ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าณรงค์กำลังจะทำบางอย่าง เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายต้องการนั่งเก้าอี้ที่เขานั่งอยู่จนตัวสั่น แต่คงไม่มีวันนั้นหรอก!

“ครับผมจะจัดการให้ครับ” ภักดีว่าแล้วหมุนตัวหมายจะเปิดประตูออกจากห้อง แต่ก็ถูกเจ้านายหนุ่มเรียกตัวไว้ก่อน

“วันเสาร์นี้ฉันจะลงไปที่ภูเก็ต นายช่วยบอกมณีรัตน์ทีว่าให้จองตั๋วไว้สี่ที่”

“ครับบอส” ภักดีรับคำอีกครั้ง แม้จะสงสัยอยู่บ้างว่าสี่ที่นี้มีใครไปด้วยบ้าง แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถาม

“ฉันจะให้นายกับมณีรัตน์ไปด้วย เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยกัน”

ภักดีพยักหน้ารับคำ เมื่อเห็นแววตาเหนื่อยล้าของผู้เป็นนาย รู้สึกอดเห็นใจไม่ได้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ดนุนัยต้องตามเก็บงานให้กับจิรัตน์ผู้เป็นพี่เขย บางทีเขาก็คิดนะว่าทำไมดารณีถึงต้องแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นด้วย ทั้งที่ในตอนนั้นมีหนุ่ม ๆ มากมายมาชอบพอ แต่ละคนดีกรีไม่ธรรมดา และภักดีเองก็ยอมรับว่าเขาก็คือหนึ่งในหนุ่ม ๆ เหล่านั้น แต่สุดท้ายคนที่ดารณีเลือกคือจิรัตน์ ผู้ไม่มีอะไรดูดีเลย จะมีก็เพียงอย่างเดียวคือเป็นหลานชายคนเดียวของณรงค์ที่พอจะช่วยมีหน้ามีตาให้กับดารณีบ้าง แต่ถึงอย่างนั้นจิรัตน์ก็มักจะตกเป็นเบี้ยล่างของผู้เป็นอาตลอดคล้ายหุ่นเชิดให้ผู้เป็นอาก็ไม่เชิง

…..

ภายในห้องทำงานของจิรัตน์ในขณะนี้ เขาไม่ได้อยู่เพียงคนเดียว หากแต่มีผู้เป็นอาอยู่ด้วย ซึ่งตอนนี้นั่งอยู่บนโซฟาสายตาผ่านร้อนผ่านหนาวคู่นั้นทอดมองที่เขาตลอด จนคนถูกจับจ้องรู้สึกอึดอัด

“คุณอาต้องการอะไรครับ?” เมื่อไม่สามารถทนต่อสายตาราวกับจับจ้องเขาเป็นนักโทษจึงได้เอ่ยถาม ณรงค์ที่นั่งอยู่โซฟาหัวเราะออกมาอย่างสำราญใจ

“แกอย่าทำหน้าเครียดสิ ฉันไม่ทำอะไรให้แกลำบากใจหรอกนา แค่อยากจะให้แกทำอะไรสักอย่าง”

“เรื่องอะไรครับ?” คนถามขมวดคิ้วมุ่น สังหรณ์ใจว่าต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่

“บอกให้เมียแกโอนหุ้นในส่วนของเขาให้แกสิ” คนพูดทำหน้าราวกับเป็นเรื่องทั่วไป แต่คนฟังคิ้วเลิกเบิกตาโพลง!

“ทำไมครับ ผมไม่กล้าขนาดนั้นหรอก หุ้นนั้นเป็นหุ้นของคุณดาเขาไม่ใช่ของผมเสียหน่อย อีกอย่างผมเพิ่งก่อเรื่องไว้ อาจำไม่ได้เหรอ” จิรัตน์เสียงเริ่มแข็ง “อาหลอกให้ผมเอางบก่อสร้างของรีสอร์ตไปซื้อหุ้น สุดท้ายเป็นไงมีเจ๊งกับเจ๊ง ผมไม่เอาด้วยแล้ว” จิรัตน์รีบปฏิเสธ หากแต่เรื่องมันไม่ง่ายอย่างนั้น เมื่อได้ยินประโยคถัดมาของผู้เป็นอา

“แกอยากให้พวกเขารู้หรือไงว่าแกทำงานผิดกฎหมาย การนำเข้าสินค้าละเมิดลิขสิทธิ์ นี่ยังไม่รวมถึงสินค้าหนีภาษีอีก มีโทษจำคุกอย่างต่ำห้าปีเลยนะ” ณรงค์ไม่ได้พูดเสียงกร้าวแต่อย่างใด แต่ทำไมคนฟังถึงได้สะท้านกลัวต่อความผิดที่เคยทำไว้ ถ้าถูกตรวจสอบขึ้นมาจริง ๆ จิรัตน์มีความผิดเต็ม ๆ เพราะทุกครั้งที่มีการนำเข้าสินค้า เป็นเขาที่เป็นผู้เซ็นรับรองแทนผู้เป็นอา จิรัตน์เพิ่งรู้ว่าที่แท้ที่ผู้เป็นอาทำแบบนั้นเพื่อไว้แบล็คเมลเขานี่เอง ไม่น่าเชื่อว่าณรงค์จะร้ายกาจขนาดนี้

“นี่อาขู่ผมเหรอ?” จิรัตน์เริ่มขึ้นเสียง เมื่อถูกกดดันมากเข้า สายตาที่กราดมองผู้ที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็ก ฉายชัดความเกรี้ยวโกรธ

“ฉันไม่ได้ขู่ ทำยังไงก็ได้ให้ดารณีโอนหุ้นมาเป็นหุ้นของแก ไม่อย่างนั้นแกคงต้องไปนอนอยู่ในคุกแน่”

“คุณอานี่มัน…” ยังไม่ทันที่จิรัตน์จะก่นด่า แต่นิ้วชี้ของผู้เป็นอาเบนมาที่เขาเสียก่อนด้วยใบหน้าดุดัน

“แกอย่าคิดแม้แต่จะด่าฉันนะ ฉันชุบเลี้ยงดูแกมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย สั่งอะไรก็ทำ ๆ ไปเถอะ” เมื่อสิ้นประโยคลำเลิกบุญคุณ จิรัตน์ถึงกับเถียงไม่ออก มองคนเป็นอาที่เดินออกไปทำได้แค่กำหมัดแน่น ก็เพราะบุญคุณค้ำคอเขาอยู่นะสิ ทำให้เขาต้องทำผิดมากมาย ถ้ารู้ว่ารอดตายแล้วจะต้องทดแทนบุญคุณขนาดนี้ปล่อยให้เขาตายเสียตั้งแต่เด็กยังจะดีกว่า คิดแล้วทิ้งตัวลงนั่งอย่างกลัดกลุ้ม

จิรัตน์กำพร้าพ่อกับแม่ตั้งแต่เด็ก และก็ได้ณรงค์ผู้เป็นน้องชายแท้ ๆ ของพ่อเก็บเขาไปเลี้ยง แม้ณรงค์จะไม่มีเมียมีลูกเหมือนคนอื่นเขา ทว่าเขาก็เลี้ยงดูจิรัตน์มาเป็นอย่างดี แต่ใครจะไปรู้ว่าโตขึ้นแล้วเขาต้องทำทุกอย่างที่อาต้องการ ไม่ต่างอะไรกับลูกจ้างคนหนึ่ง คงจะมีเพียงคำสั่งเดียวที่เขาเต็มใจทำและอยากทำอย่างยิ่งนั่นก็คือการได้แต่งงานกับดารณี เพราะเขาหลงรักดารณีตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นในสมัยที่หล่อนออกงานกับบิดา ยิ่งเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นเด็กกำพร้าไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆ ของดนัยกับคุณหญิงดรุณี เขายิ่งรักและเทิดทูนหญิงสาว เพราะว่าพวกเธอทั้งสองช่างมีอะไรคล้าย ๆ กันหลายอย่างนั่นเอง

จิรัตน์เอาแต่คิดถึงเรื่องในอดีต และยังเครียดเรื่องที่เพิ่งได้รับมอบหมายมา จนไม่มีกะจิตกะใจที่จะเขียนแบบบนโต๊ะอีกแล้ว เมื่อคิดว่าจะต้องหลอกคนเป็นภรรยา จิรัตน์ยิ่งรู้สึกผิดต่อดารณี ไม่รู้ครั้งนี้ถ้าเขาทำสำเร็จภรรยาของเขาจะโกรธไหม ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวจนต้องยกมือมานวดขมับ