ของขาด [ทรมาน?]

1010 คำ
หลังจากผ่านเรื่องแย่ๆไปแก้มบุ๋มก็เริ่มกลับมาใช้ชีวิตได้อย่างปกติโดยมีผู้กองเฟียคอยแวะเวียนมาหาตลอด ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์แก้มบุ๋มเริ่มมีอาการผิดปกติมือไม้สั่น ใจเต้นแรง เหงื่อออกตลอดเวลาเมื่อเสียงรถของชายหนุ่มขับเข้ามาจอดแก้มบุ๋มก็พยายามเก็บอาการแต่ก็ไม่อาจรอดพ้นจากสายตาของชายหนุ่มได้ " แก้มบุ๋มมาหาฉันหน่อย" "คะ... "ฉันค่อยๆเดินไปหาผู้กองก่อนจะถูกดึงไปนั่งบนตัก " หิวขนมไหมฉันจะพาไปซื้อ" แก้มบุ๋มไม่ตอบแต่เธอส่ายหัวเบาๆก่อนจะกลืนน้ำลายเมื่อเห็นซองยาที่ชายหนุ่มวางเอาไว้ เธอพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆเบนหน้าหนีไปทางอื่น "ถ้าเธอหยิบมันฉันจะส่งไปบำบัดและบอกเรื่องนี้ให้พ่อกับแม่เธอรับรู้ แต่ถ้าเธอจะสู้กับมันฉันจะช่วยเธอเอง" "หนู.... " " อย่าไปสนใจมัน เธอต้องผ่านมันไปให้ได้" "หนูทำไม่ได้....ผู้กอง หนูขอเถอะนะคะฮึก!" หยดน้ำตาของแก้มบุ๋มหลั่งไหลออกมาเธอมีอาการขาดยาจนน่าเป็นห่วง " แก้มบุ๋มเธอเลิกได้ คนอื่นยังเลิกได้เลยเธอฟังฉันนะ เธอเก่ง เธอต้องชนะมัน " แก้มบุ๋มเริ่มกระวนกระวายจนชายหนุ่มต้องพาเธอเข้ามาในห้องน้ำก่อนจะเปิดน้ำใส่อ่างจากนั้นก็อุ้มเธอลงไปนอนแช่น้ำด้วยกัน เขากอดเธอไว้แน่นพยายามชวนเธอคุยเรื่องอื่นเพื่อให้เธอผ่อนคลาย " หนูทำไม่ได้ฮือๆๆ " " เธอทำได้!" ชายหนุ่มถอดชุดเครื่องแบบออกและนั่งสวมกอดเธอไว้แน่น จนเธอก้มหน้าลงมือทั้งสองข้่งกำขอบอ่างเอาไว้ตลอดเวลา เสียงลมหายใจของแก้มบุ๋มเริ่มดังขึ้นพร้อมกับสายตาที่อ้อนวอนขอสิ่งต้องห้ามที่ชายหนุ่มเอามาวางล่อเธอไว้ เวลาผ่านไปเธอเริ่มรู้สึกดีขึ้นเมื่อความยากลดลง ทำให้ชายหนุ่มพาเธอมาเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมกับเช็ดผมให้เธอ ทั้งสองมองสบตากันผ่านกระจกบานใหญ่ทำให้เขาได้เห็นใบหน้าของเธอที่ซูบผอม "เธอจะมีอาการแบบนี้อีกหลายวันพรุ่งนี้วันหยุดเดี๋ยวฉันจะมาอยู่เป็นเพื่อน" "หนูจะเลิกมันได้ใช่ไหมคะ" "ทุกอย่างมันอยู่ที่ตัวเธอด้วยแก้มบุ๋ม ถ้าเธอตั้งใจเธอจะก้าวผ่านมันไปได้แน่นอน " " คืนนี้ผู้กองอยู่กับหนูได้ไหมคะ" " จะเหนื่อยเอานะฮ่าๆๆ" "หนูเป็นแบบนี้ยังจะคิดเรื่องอย่างว่าอีกหรือคะ " ฉันล้อเล่น นอนด้วยก็ได้แต่ห้ามข่มขืนฉันเด็ดขาด" ผมโยกหัวเธอเบาๆทำไมนะผมถึงได้เป็นห่วงเธอขนาดนี้ " แรงจะเดินหนูยังไม่มีเลยค่ะผู้กอง " "งั้นเย็นนี้ไปหาข้าวกินแล้วก็แวะซื้อขนมดีไหม" "ยานั่นผู้กองเอาไปทิ้งเลยนะคะ หนูไม่อยากเห็นมันแล้ว" ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆก่อนจะหยิบซองยาแล้วเทใส่ชักโครกก่อนจะกดมันทิ้งลงไป แค่นี้เขาก็สบายใจแล้วอย่างน้อยเธอก็มีใจที่จะสู้ ร้านอาหาร "ผู้กองอายุเท่าไหร่คะ" " 31ขวบแล้วครับ" " โห่ หนูเพิ่ง18เองนะ " "ทำไมอะแก่ไปเหรอ" "เปล่าค่ะ ว่าแต่ผู้กองมาทำดีกับหนูแบบนี้มันจะเหมาะหรือคะ ครอบครัวผู้กองจะโอเคเหรอเหมือนผู้กองเลี้ยงต้อยอะ" "เธอเป็นเมียฉันแล้วนะแก้มบุ๋มเอาอะไรมาไม่เหมาะ" "ราศีผู้กองแปดเปื้อนเปล่าๆค่ะ" "ฮ่าๆๆ คิดมากเกินไปแล้วเธอ" "มาอยู่กับหนูเลยได้ไหมคะ" "พ่อแม่เธอจะคิดยังไงล่ะ ฉันก็ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ" "เฮ้อออ" "รีบกินเถอะจะได้กลับบ้านกัน" เมื่อกลับมาถึงบ้านแก้มบุ๋มก็หยิบการบ้านขึ้นมาทำเพื่อไม่ให้จิตใจฟุ้งซ่าน เธอตั้งใจที่จะผ่านวิกฤตครั้งนี้ไปให้ได้ ด้านมาเฟียเมื่อเห็นความพยายามของแก้มบุ๋มตนก็มีกำลังใจที่จะช่วยให้เธอเลิกยาและผ่านเรื่องราวครั้งนี้ไปให้ได้เหมือนกัน วันต่อมา เมื่ออาการอยากสิ่งต้องห้ามกลับมาทำให้แก้มบุ๋มที่นอนอยู่พลิกตัวไปมาชายหนุ่มที่รับรู้ก็ได้แต่เร่งแอร์ให้เย็นขึ้นและดึงเธอเข้ามากอดไว้ จากนั้นก็ชวนเธอคุยเรื่องราวต่างๆในวัยเด็ก "พ่อกับแม่เธอก็เก่งนะ สู้จนมีทุกอย่าง" "ใช่ค่ะ พ่อกับแม่ปูทางไว้ให้หนูหมดแล้ว" "อนาคตคิดไว้หรือยังว่าอยากจะเป็นอะไร " "เป็นเมียผู้กองค่ะ!" "ฮ่าๆๆ แก้มบุ๋มเธอนี่มันน่าตีจริงๆเลยนะ" " ฮ่าๆๆ หนูอยากเป็นคุณครูค่ะ แต่อีกใจนึงก็อยากทำงานกับคุณแม่ ได้เดินทางไปหลายจังหวัดเหมือนได้เที่ยวไปในตัว " " ปิดเทอมอยากไปเที่ยวไหนไหม ฉันจะพาไป" "หนูอยากไปทะเลค่ะ พาไปหน่อยได้ไหมคะ นะๆๆ" " ได้สิ พร้อมเมื่อไหร่ก็บอกนะ " การพูดคุยของชายหนุ่มได้ผลทำให้แก้มบุ๋มลืมเรื่องยาไปได้สนิท เธอลุกขึ้นมาอาบน้ำก่อนจะลงมาเตรียมมื้อเช้ากับชายหนุ่ม "ผู้กองคะ เรื่องคืนนั้นที่หนูถูก...." " เรื่องมันผ่านมาแล้วจะพูดทำไมอีก" ผมพยายามไม่สนใจและลืมสิ่งนั้นไปเพราะผมเห็นคลิปนั้นแล้วแม้จะไม่ได้กดดูแต่ภาพหน้าปกมันก็ชัดเจน "ผู้กองรับได้หรือคะ" " อื้ม" "ทำไมถึงรับได้ละคะ หนูถูกผู้ชาย...เอ่อ..." " กินข้าวได้แล้วแก้มบุ๋มอย่าพูดมากเลย" แก้มบุ๋มนั่งน้ำตาคลอเธอไม่คิดว่าชายหนุ่มจะรับได้ในเรื่องนี้ ทั้งเรื่องยาทั้งเรื่องผู้ชายและหลายๆเรื่องในตัวเธอ
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม