เมียดื้อยอดดวงใจพ่อเลี้ยง

ตอนที่ 3

‘ไม่เห็นมีใครมารับหนูเลยค่ะแม่ แม่นัดวันผิดหรือเปล่าคะ’

หล่อนส่งข้อความไปและรอไม่นานแม่ก็ตอบกลับมา

‘พี่เขาน่าจะรถติดนะลูก ฮันวอลหาที่นั่งรอก่อนนะ เดี๋ยวแม่จะทักหาคุณลุงสิทธิ์ ว่าพี่ก็อยู่ตรงไหนแล้ว’

ฮันวอลถอนใจน้อยๆ ดวงตากลมโตยังกวาดมองหาคนที่จะมารับ แน่ใจว่าแค่เห็นก็จะรู้ว่าเขาตั้งใจมารับหล่อนแน่ เพราะขณะนี้ผู้โดยสารที่ยืนรออยู่ก็เหมือนจะมีหล่อนอยู่คนเดียว นอกนั้นก็มีญาติพี่น้องมารับกลับไปหมดแล้ว แต่ก็ไม่เห็นมีใคร ทำได้แค่ลากกระเป๋าไปนั่งรอที่จุดพักผู้โดยสาร

นั่นทำให้หล่อนได้มีเวลาสำรวจพื้นที่โดยรอบ ดวงตากลมโตกวาดมองรอบตัว ที่นี่คือสถานที่ในเมืองไทย สถานที่ที่ตั้งอยู่บนแผ่นดินที่หล่อนไม่ได้มาเหยียบย่างนับ 10 ปี ตั้งแต่วันนั้น

ดวงตากลมโตฉายแววเหงาเมื่อนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อ 10 ปีก่อน เหตุการณ์ที่ทำให้หล่อนลาขาดจากเมืองไทยถาวร เพิ่งได้กลับมาอีกครั้งก็เวลานี้

ในทุกๆ ปี ช่วงเดือนธันวาคม – มีนาคม ที่เกาหลีหนาวจัดเป็นช่วงปิดเทอมฤดูหนาวของหล่อน พ่อจะพาแม่กับหล่อนมาอยู่ที่เมืองไทย นั่นทำให้หล่อนได้เจอปู่กับย่าและครอบครัวของพ่อที่เมืองไทยในช่วงนั้น ซึ่งหล่อนก็ชอบมาก เพราะที่เมืองไทยตอนสิ้นปีไปถึงต้นปี อากาศกำลังเย็นสบาย ทั้งดอกไม้และผลไม้ก็มีออกอย่างมากมายหลายชนิด หล่อนในวัยเด็กจึงดีใจที่สุดที่จะได้มาอยู่เมืองไทยในช่วงเวลานั้น

ทว่าในค่ำคืนที่ฝนหลงฤดู บ้านไม้ของคุณปู่คุณย่าเหมือนจะโกลาหลเพราะทั้งพ่อและแม่ช่วยกันวิ่งปิดหน้าต่างที่ฝนสาดกระหน่ำ และหล่อนเองซึ่งเป็นเด็กหญิงอายุได้แค่ 12 ปี ก็มองทุกอย่างด้วยความตื่นเต้นปนสนุก

‘วอล! ไปรอข้างในลูก เปียกฝนเดี๋ยวไม่สบาย’

เสียงพ่อที่ตะโกนแข่งกับสายฝนเรียกหล่อนว่า ‘วอล’ คำเดียว นั่นทำให้หล่อนยิ่งยิ้มแป้น ชอบที่พ่อเรียกหล่อนแบบนั้น เพราะที่เกาหลีไม่มีใครเรียกหล่อนด้วยชื่อพยางค์เดียว แต่พ่อบอกว่าคนไทยไม่นิยมมีชื่อเล่นมากกว่า 1 พยางค์ เพราะนั่นจะเป็นลูกเจ้าลูกนาย แม้หล่อนจะไม่เข้าใจคำว่าลูกเจ้าลูกนายที่พ่อบอก แต่หล่อนแน่ใจว่า ‘ฮันวอล’ ไม่ใช่ชื่อเล่น แต่พ่อเรียกหล่อนว่า ‘วอล’ คำเดียว หล่อนก็ชอบ

หล่อนมองพ่อแม่ที่วิ่งปิดหน้าต่างประตูช่วยกันอย่างนึกสนุก เพราะเหมือนพ่อกับแม่กำลังเล่นน้ำฝนกันเสียมากกว่า

‘วอล! ไปรอจ้างในลูก มันเปียกฝน’

แต่พ่อก็ยังไม่วายจะหันมาตะโกนบอกหล่อน

‘แต่คุณพ่อไม่เห็นกลัวเปียกเลยค่ะ’

‘ก็พ่อต้องช่วยแม่ปิดหน้าต่างก่อน วอลไปรอข้างในนะ’

พ่อตะโกนบอกก่อนจะรีบช่วยแม่ปิดหน้าต่างอีกบาน หล่อนมองสายฝนที่สาดปะทะร่างของแม่และพ่อ รวมทั้งเสียงฟ้าร้องและฟ้าแลบวูบวาบดุจใครเปิดแฟลชกล้องถ่ายรูป และหล่อนกำลังรอเสียงกดชัตเตอร์ที่จะตามมาในไม่ช้าแน่ ทว่า...

เปรี้ยง!!!

ทว่านั่นไม่ใช่เสียงกดชัตเตอร์ตามธรรมชาติที่หล่อนคาดการไว้ แต่เป็นเสียงฟ้าผ่าดังกึกก้องจนแสบแก้วหู แต่ทั้งหมดไม่ได้ทำให้หล่อนตื่นกลัวเท่าภาพที่เห็นสุดสายตา

ภาพร่างของพ่อที่ถูกฟ้าผ่า ไหม้เกรียม แต่ยังมีบางส่วนที่ติดไฟ ท่าทางของพ่อ คือเจ็บปวดแสนสาหัส

สิ่งที่เห็นทำให้ทั้งร่างชาดิก และไม่ทันที่หล่อนจะได้กรีดร้อง แค่เสี้ยววินาทีที่ฟ้าแลบวาบต่อเนื่อง ภาพทั้งหมดก็หายไป กลับกลายเป็นพ่อที่กำลังขะมักเขม้นช่วยแม่ดังเดิม

สองมือยกขึ้นปาดละอองน้ำฝนที่กระเซ็นมาโดนใบหน้า ขยี้ตาซ้ำๆ เพราะอยากบอกตัวเองว่านั่นคือหล่อนตาฝาด ไม่ใช่เห็นสิ่งที่จะเกิดขึ้นล่วงหน้า ไม่ใช่สิ่งที่หล่อนกับแม่รู้กันอยู่แค่สองคน ทว่าเมื่อสบสายตากับแม่ หล่อนก็เห็นสิ่งผิดปกติในนั้น

แต่เมื่อแม่ไม่พูด หล่อนก็ไม่พูด

และในค่ำคืนนั้นที่แม่พาหล่อนเข้านอน ก็อดไม่ได้ที่จะถาม

‘แม่คะ หนูเห็น...’ แม้แต่จะพูดว่าพ่อถูกฟ้าผ่าจนไหม้ดำ หล่อนก็ไม่กล้าพูด เพราะกลัวว่าสิ่งที่ออกจากปากจะเป็นจริง

‘นอนเถอะลูก ฟ้าร้องฟ้าผ่าก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่ต้องกลัวนะ แม่อยู่ตรงนี้ นอนนะลูก’

‘แต่หนู... หนูเห็นนะคะแม่’

‘ฮันวอล... เชื่อแม่นะลูก อาทิตย์หน้าเราก็จะกลับโซลกันแล้ว พรุ่งนี้คุณพ่อบอกว่าจะพาไปเที่ยวน้ำตก ฮันวอลจะได้เล่นน้ำไง ดีไหมลูก’

‘ค่ะแม่’

หล่อนรับคำเบาๆ หลับตาลงตามที่แม่บอก ไม่นานความง่วงก็มาเยือนพร้อมกับความฝันน่าสะพรึงกลัว ที่หล่อนไม่อยากฝันเลย

ในฝัน... หล่อนเห็นพ่อขับรถพาหล่อนกับแม่ไปเที่ยวน้ำตก รถกระบะของคุณปู่ค่อยๆ ไต่ขึ้นเขาไปทีละนิดทีละนิด หล่อนและแม่ชื่นชมกับบรรยากาศ 2 ข้างทาง หล่อนชี้ชวนให้แม่ดูดอกไม้ดูนก พลางร้องเพลงไปด้วย และพ่อก็ร้องตามทำให้หล่อนหัวเราะอย่างมีความสุข

ทุกอย่างคือความสุขท่วมท้นจนพ่อไม่ได้ทันสังเกตว่ามีรถสวนลงมาในเลนเดียวกัน กว่าจะรู้ตัว เสียงพ่อก็ร้องลั่น ก่อนจะตามมาด้วยเสียงดังโครมใหญ่ หล่อนกับแม่กระเด็นออกมานอกรถ มีแค่พ่อที่ติดอยู่ จากนั้นไฟก็ลุกท่วม

ภาพพ่อที่ร้องด้วยความเจ็บปวดอยู่ในกองเพลิง ทำให้หล่อนกรีดร้องสุดเสียง แต่เมื่อลืมตาตื่นก็พบว่าแม่โอบกอดหล่อนเอาไว้