“ขอบคุณพี่กุ้งมากนะคะที่พาฮันวอลไปเลือกซื้อเสื้อผ้าของใช้ แล้วยังพามาส่งที่นี่อีก ถ้ามีโอกาสฮันวอลเลี้ยงข้าวนะคะ”
หันไปพูดกับพี่กุ้ง พลางเกาะแขนพนักงานหญิงรุ่นราวคราวเดียวกับแม่ของหล่อนแบบเอาใจ ก่อนจะชะงักเล็กน้อยๆ แต่ก็ยิ้มและรั้งกุ้งให้เดินไปด้วยกัน ไม่ได้สนใจว่าลลิตาจะมีปฏิกิริยาอย่างไรกับหล่อนอีก เพราะคนที่หล่อนต้องโฟกัสอยู่ตอนนี้ก็คือกุ้ง
ออฟฟิศของกรรมการผู้จัดการห้างสรรพสินค้าชัยสิทธิ์ไม่ได้กว้างมากนัก เพียงแต่จัดสรรเป็นสัดส่วนให้รู้ว่านี่เป็นห้องทำงานของผู้บริหารสูงสุด ภาพตะวันในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวสวมทับด้วยสูทสีเทาดูหล่อเหลาไร้ที่ติ ดวงตาคมเข้มปลายน้อยๆ ไปที่โซฟารับรองแขก เป็นสัญญาณให้หล่อนนั่งรอตรงนั้น แต่ฮันวอลไม่มีกะจิตกะใจอะไรจะทำตามที่เขาบอก สายตาห่วงใยของหล่อนมองตามกุ้งไปจนเดินออกไปจากออฟฟิศ จากนั้นไม่รอช้าหล่อนก็รีบถลาไปหาเขาทันที
“พี่ตะวัน พี่กุ้งเขามีลูกชายไหม”
“มี ทำไม
