“ถูกต้องค่ะ ถูกต้องมากเลยล่ะ”
ฮันวอลตอบรับเสียงอ่อนเสียงหวานยกแขนขึ้นไปคล้องรอบลำคอแกร่ง ยิ้มหวานให้เขา ค่อยๆ สอดปลายนิ้วมือเข้าไปที่โคนเส้นผม รับรู้ได้ถึงอาการแข็งทื่อของคนร่างสูง ก่อนจ้ะ…
“โอ๊ย! ยายบ้าเอ๊ย!”
ภาพตะวันกุมโคนผมตัวเองแน่น ดวงตาไม่สบอารมณ์มองคนที่วิ่งปร๋อออกไปทางด้านหน้าบ้าน หลังจากกระชากผมเขาอย่างแรง แต่เขาจะไม่ปล่อยให้หล่อนออกไปจากเขตรั้วคฤหาสน์ ไม่ใช่เพราะอยากแก้เผ็ดสะเดาะเคราะห์บ้าบอนั่นหรอก แต่เพราะตอนนี้มันค่อนคืนแล้ว หากหล่อนเป็นอะไรขึ้นมา พ่อคงด่าเขาเปิง
“อูย... ยายบ้ากิมจิ” บ่นเพราะเจ็บก็เจ็บหนังหัวแต่ก็ต้องตามหล่อนให้ทัน
แล้วคนตัวเตี้ยขาสั้น เขาจะวิ่งไม่ทันได้ไง
“ปล่อยนะ!”
“เข้าบ้านเดี๋ยวนี้”
“ไม่เข้า จะไป...”
ปากจะพูดว่าจะไปนอนโรงแรมแต่เมื่อเห็นโลเกชันรอบตัว ฮันวอลก็ตาโตเพราะรอบกายหล่อนนี้คือบริเวณด้านหน้าโรงจอดรถ ตรงนี้แหละที่หล่อนเห็นในภาพนิมิต จะดิ้นห
