“เขินอะไรขนาดนั้นหืม” แรกถามคนตัวเล็กข้างๆ หลังจากพวกเขาขึ้นมาบนรถเพื่อกลับมหาวิทยาลัย
แบร์รี่ตวัดสายตามองค้อนคนที่ใช้น้ำเสียงหยอกเย้า คนจะเขิน มันห้ามกันได้ที่ไหนล่ะ
“เราไม่คิดว่าแรกจะพูดตรงๆ แบบนั้น”
“แล้วไม่ดีเหรอ เราจริงจังนะ ไม่ได้อยากคบเล่นๆ ยังไงก็ต้องบอกผู้ใหญ่ให้รับรู้ไว้”
อันนั้นแบร์รี่ก็เข้าใจ แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้แนะนำตัวแบบอลังการงานสร้างตั้งแต่ยังไม่ได้คบกันจริงๆ จังๆ ตัวแบร์รี่ไม่ได้มีปัญหาอะไรทั้งนั้น เพราะเขาชอบคนแรกอยู่แล้ว ลึกๆ เขาย่อมอยากพามาให้พ่อแม่รู้จัก แต่อีกคนจะรู้ไหมว่าการพบกับพ่อแม่ของคนที่ตัวเองคุยด้วย มันมีความหมายบางอย่างแอบแฝง
คนเป็นแฟนกันส่วนมาก ถ้าไม่ได้คิดว่ารักจริงและอยากจะคบกันไปตลอด น้อยนักที่จะอยากเจอกับผู้หลักผู้ใหญ่ เพราะมันก็เหมือนถูกผูกมัดไปแล้วส่วนหนึ่ง
“อย่าคิดมาก เราคบกันแล้วนะ” แรกเห็นแบร์รี่ดูเหม่อลอยก็ยื่นมือไปขยี้ผมนุ่มเบาๆ
“ไม่ได
