“ใจลอยอะไร”
แก้มเนียนถูกนิ้วเรียวเขี่ยสะกิดให้หลุดออกจากภวังค์
แบร์รี่ส่ายหน้าเบาๆ “ไม่มีอะไรหรอก”
แล้วก็ก้มหน้ามองเข็มและผ้าที่อยู่ในมือ
“กังวลเรื่องประกวดเหรอ”
“ก็...ไม่เชิงน่ะ”
ไม่รู้จะพูดยังไงดี เรื่องการประกวดไม่ได้ทำให้แบร์รี่หวั่นใจขนาดนั้น ไม่ใช่เพราะมั่นใจว่าตัวเองจะชนะ เพราะไม่ได้คาดหวังเรื่องนั้นไว้ตั้งแต่แรก แค่อยากลองทำในสิ่งที่ตัวเองชื่นชอบก็เท่านั้น
ทว่าเรื่องที่ทำให้หนักอกหนักใจกลับเป็นเรื่องของพ่อแม่ อีกไม่กี่วันก็จะถึงงานกีฬาประจำปีที่แบร์รี่จะต้องขึ้นเวทีประกวด แบร์รี่อยากให้พวกท่านได้เห็นสิ่งที่เขาทำ เพราะมันคือความภาคภูมิใจในชีวิต แต่มันจะมีความหมายอะไรถ้าคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตไม่ได้ร่วมยินดี
“มีอะไรอยากระบายไหม กับเราแบร์พูดได้ทุกเรื่องนะ”
ดวงตาวาวน้ำสั่นไหวเล็กน้อยยามที่สบมองกับดวงตาคม ก่อนจะขยับกายเข้าไปสู่อ้อมกอดของคนแรก ไร้อารมณ์เขินอายอย่างครั้งก
