ตอนที่ 4 ใคร?
2105 คำ
“มายังไงเนี่ย”
“แท็กซี่อะดิ เลิกงานเร็วไม่รู้จะไปไหน”
“เออ เข้ามา”
ซินซินเดินมาเปิดประตูเล็กให้เพื่อนรักของเธอ เมื่อได้ยินเสียงกดกริ่งดังขึ้น หญิงสาวสีหน้ากระอักกระอ่วนเล็กน้อยจนเพื่อนเริ่มสังเกตเห็น
“เป็นไรวะ”
“เดี๋ยวมึงก็เห็น”
ซินซินเดินนำเพื่อนรักของเธอเข้าไปในบ้าน เมื่อเข้ามาถึงก็เห็นว่าเฉินซื่อซีกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์ของเธออยู่ที่โซฟาด้านในบ้าน หญิงสาวมีอาการเหวอเล็กน้อย เพื่อนรักของเธอก็หันขวับมามองเธอเพื่อขอคำตอบว่าเขาเป็นใคร
“คุณ นี่ผึ้ง เพื่อนรักของฉัน เธอไม่ใช่คอซีรี่ย์น่ะ ไม่รู้จักคุณหรอก แล้วก็ผึ้ง คุณคนนี้ชื่อเฉินซื่อซี เป็นเอ่อ เพื่อนละกันเนอะ”
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ”
ทั้งสองคนทักทายกันเป็นภาษาอังกฤษพอหอมปากหอมคอ ก่อนที่การสนทนาจะเงียบลง เมื่อซินซินนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
“เออคุณ เรายังไม่ได้กินข้าวกันเลยนี่”
“ใช่ ผมก็จะถามคุณอยู่ว่าคุณไม่หิวเหรอ”
“ฉันลืมอะ ฉันขอโทษ”
“ผมไม่ได้ว่าคุณ แต่ผมจะชวนออกไปหาอะไรกิน”
“อ่อ ค่ะ แถวนี้มีร้านอาหารบรรยากาศดีอยู่ คนไม่พลุกพล่าน คุณโอเคไหม”
“ได้นะ ผิดไม่ติด”
“โอเค งั้นฉันขอหยิบกระเป๋าก่อน”
ผึ้งยืนมองทั้งสองคนคุยกันสีหน้าแปลกใจ หล่อนเพิ่งรู้ว่าเพื่อนรักของหล่อนรู้จักชาวต่างชาติด้วย แต่ทำไมหล่อนถึงรู้สึกคุ้นอย่างบอกไม่ถูก
เมื่อออกมาถึงที่ร้านอาหาร เฉินซื่อซีสวมใส่แว่นตากับแมสมาตามปกติ ยิ่งทำให้ผึ้งแปลกใจ และเนื่องจากเป็นช่วงมื้อกลางวัน ที่ร้านอาหารจึงมีคนบ้างประปราย หลายคนที่คุ้นหน้าเขาก็หันมามองอย่างสงสัย
ซินซินเห็นท่าไม่ดีจึงมองสบตากับเขา ชายหนุ่มเองที่ระวังตัวอยู่แล้วจึงแกล้งเล่นละครไปกับเธอ
ฝ่ามือใหญ่แตะลงบนแผ่นหลังหญิงสาวราวกับเป็นคนรัก หญิงสาวยิ้มให้แล้วชวนกันเข้าไปนั่งโต๊ะด้านในที่ไม่มีคน
เมื่อมาถึงที่โต๊ะ ชายหนุ่มตั้งใจให้ซินซินนั่งด้านใน แต่หญิงสาวส่ายหน้าแล้วส่งสัญญาณให้เขาเข้าไปนั่งด้านใน เขาพยักหน้าเบาๆก่อนจะขยับเข้าไปนั่งเก้าอี้ด้านในโดยมีซินซินนั่งอยู่ข้างๆเขาเพื่อช่วยบังเขาจากสายตาคนอื่น
“คุณโอเคไหม”
“อือ พอไหว”
“ขอคำอธิบาย”
เมื่อเห็นอาการแปลกๆของทั้งสองคน ผึ้งที่คอยสังเกตอยู่นานจึงถามขึ้นมา พร้อมกับมองทั้งสองคนอย่างต้องการคำตอบ
ซินซินแปลให้ชายหนุ่มฟังถึงสิ่งที่เพื่อนเธอพูด พร้อมกับยิ้มแหยมองสบตากับเฉินซื่อซีราวกับต้องการถามเขา เมื่อเห็นเขาพยักหน้า เธอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด แล้วส่งให้เพื่อนรักของเธอดู
ผึ้งหยิบโทรศัพท์จากมือของซินซินด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ แต่เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์หล่อนก็ยกมือขึ้นปิดปาก
“ใช่เหรอ”
“อือ”
“เล่ามา”
ซินซินเล่าเรื่องทุกอย่างให้เพื่อนรักของเธอฟังเบาๆ เพราะเกรงว่าใครจะผ่านมาได้ยิน ผึ้งได้แต่ทำหน้าตาเหลอหลา หล่อนแทบไม่เชื่อว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นจริง นึกว่าจะมีแต่ในซีรี่ย์ที่ซินซินชอบดู
“พูดไม่ออกแห๊ะ”
“ตอนแรกกูก็อาการเดียวกับมึงนี่แหละ”
“มึงปรับตัวยังไงเนี่ย”
“กว่าจะปรับได้ก็พยายามสงบอยู่นาน ดีไม่หัวใจวายตาย”
“เออ เหลือเชื่อ”
“มาก บอกเลย”
ทั้งสองคนคุยกันเป็นภาษาไทยจนกระทั่งพนักงานเข้ามาเพื่อรับเมนูการสนทนาถึงเรื่องนี้จึงจบลง
หลังมื้ออาหารจบลงผึ้งก็ขอตัวกลับเลย ซินซินจึงขับรถไปส่งผึ้งที่บ้านเพราะบ้านอยู่ไม่ไกลกันมาก
“คุณจะไปไหนหรือซื้ออะไรไหม”
“อื้ม เครื่องดื่มหมดน่ะ คืนนี้ห้ามหลับทิ้งผมนะ”
“ฉันจะอยู่ดึกไม่ไหวน่ะสิ พรุ่งนี้ฉันเปิดร้าน”
“อืมมม งั้นไม่เป็นไร แค่อยู่เป็นเพื่อนผมก็พอ”
“งั้นแวะไปซื้อเครื่องดื่มก่อนค่อยกลับละกัน ตอนนี้ยังพอมีเวลาอยู่”
“ตามนั้นครับ”
หลังจากพูดคุยกันเสร็จเรียบร้อยก็พากันแวะไปที่ห้างเพื่อหาซื้อเครื่องดื่มตามที่ชายหนุ่มต้องการ ก่อนจะพากันกลับเข้าบ้านไป
เมื่อกลับมาถึงที่บ้านซินซินปล่อยให้ชายหนุ่มพักผ่อน ส่วนตัวเธอแต่งหน้าเค้กต่อจนกระทั่งเสร็จและเก็บเข้าตู้เย็นเรียบร้อย หญิงสาวจึงกลับห้องนอนเพื่อนอนพัก เพราะอย่างน้อยถ้าเธอต้องนอนดึกทุกคืน ช่วงบ่ายวันหยุดให้เธอได้นอนพักก็ยังดี
ด้วยความที่หญิงสาวอยู่คนเดียวมาหลายปีจนชินเธอจึงไม่ได้ล็อกประตูห้องนอน เพราะบ้านของเธอจะล็อกประตูรั้วเอาไว้ตลอด อีกทั้งปกติภายในบ้านก็ไม่มีใคร เธอจึงลืมคิดไปว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่คนเดียว
ทางด้านชายหนุ่มร่างสูง เขาหยิบโทรศัพท์ของหญิงสาวที่วางเอาไว้มากดโหลดแอพลิเคชั่นเพื่อสมัครให้เธอ เอาไว้ให้เธอติดต่อกับเขายามที่เขาต้องกลับไป
“ว่าไง” มือใหญ่หยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมากดรับสาย ในขณะที่อีกมือยังถือโทรศัพท์อีกเครื่องไว้อยู่
“เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นบ้างหรือยัง”
“ก็ดีขึ้นอยู่ ลืมนึกถึงไปแล้วล่ะ”
“หืม ขนาดนั้นเลยเหรอ ก่อนจะไปนายยังแย่อยู่เลยนะ”
“มีอะไรอย่างอื่นให้คิดน่ะสิ”
“ชักอยากจะรู้ซะแล้วสิ ฉันไปหานายดีกว่า”
“ขอถามเจ้าของบ้านก่อนนะ”
“นายไม่ได้พักอยู่โรงแรมเหรอ”
“เปล่า เจอคนดีๆเข้าน่ะ”
“หืม…..”
“เดี๋ยวฉันติดต่อกลับไป ขอถามเจ้าของบ้านก่อน”
“โอเค”
หลังจากวางสายโทรศัพท์ ใบหน้าหล่อเหลาก็มองโทรศัพท์ในมืออย่างครุ่นคิด จนเมื่อแอพลิเคชั่นแจ้งเตือนว่าโหลดสำเร็จ เขาจึงจัดการสมัครให้หญิงสาวแล้ววางมันกลับไปบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟาเหมือนเดิม
ร่างสูงลุกขึ้นจากโซฟา ก้าวยาวๆมายืนอยู่หน้าประตูห้องนอนของเจ้าของบ้าน ยกมือขึ้นเตรียมเคาะ แต่เหมือนมือจะไวกว่าความคิด เมื่อมันดันเปิดประตูโดยไม่ทันได้เคาะ และดูเหมือนว่าเจ้าของร่างเล็กที่หลับสนิทจะไม่รู้สึกตัวสักนิดว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ภายในห้องนอนคนเดียว
เฉินซื่อซีหย่อนตัวนั่งลงตรงขอบเตียง มองใบหน้าเล็กที่ตอนนี้หลับสนิทด้วยสายตาเอ็นดู เห็นทีเขาต้องบอกให้หญิงสาวระวังตัวมากกว่านี้
ดวงตากลมโตลืมขึ้นช้าๆ กระพริบปรับสายตาไม่กี่ทีก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่นอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนโซฟาในห้องนอนของเธอ
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ตื่นแล้วเหรอ ผมจะถามว่าเพื่อนผมมาที่นี่ได้ไหม พอดีเขาจะมาหาผม น่าจะค้างสัก 2-3 คืน”
“ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา”
“จ้ะ ผมรบกวนหรือเปล่า คุณนอนต่อไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
หญิงสาวตัวเล็กตวัดผ้าห่มออกจากตัวก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าห้องแต่งตัวไป ภายในห้องแต่งตัวมีห้องน้ำที่เธอแยกเอาไว้ เพื่อความสะดวกเวลาอาบน้ำแต่งตัว จะได้ไม่ต้องเดินเข้าออกห้องนอน
สายตาคมมองตามร่างเล็กที่เดินหายเข้าไปในห้องแต่งตัวก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้องไป เพื่อบอกข่าวกับเพื่อนตามที่เขาได้บอกเอาไว้ก่อนหน้านี้ว่าจะติดต่อกลับไป
2 วันต่อมา
“ฉันขึ้นรถแล้ว จะให้ฉันไปที่ไหน”
“เดี๋ยวฉันถามซินซินก่อน”
“ซินซิน?”
“เจ้าของบ้าน”
“นายอยู่กับผู้หญิงเหรอ”
“ใช่”
“แล้วหล่อนไม่…..”
“ไม่เลย เธอเคารพความเป็นส่วนตัวของฉันมาก ไม่เข้ามาวุ่นวายหรือถามอะไรเลย”
“เหลือเชื่อ”
“พวกนายเจอเธอเองแล้วพวกนายจะรู้”
“อืม เร็วเถอะ รถออกแล้ว”
“แป๊บหนึ่ง ฉันต้องออกไปถามเธอด้านนอก”
เฉินซื่อซีกำลังดูตารางงานของเขาและติดต่อกับผู้ช่วยของเขาอยู่ พอดีกับที่เพื่อนของเขาติดต่อมาว่าถึงแล้ว เขาจึงลุกขึ้นแล้วเดินออกมาที่ร้านกาแฟ
“คุณ”
ซินซินสะดุ้งสุดตัว หันกลับไปมองตามเสียงเรียก เพราะตอนนี้ในร้านของเธอลูกค้าค่อนข้างเยอะ ซึ่งนั่นหมายความว่าเสี่ยงที่จะมีคนจำเขาได้
ชายหนุ่มใส่แว่นสายตา เดินออกมาหาหญิงสาวด้วยท่าทางสบายๆราวกับเขาไม่ใช่คนดัง
สายตาหลายคนมองร่างสูงที่เดินออกมาจากประตูหลังร้านด้วยความสนใจ หากเขาไม่ใช่คนดัง ก็คงไม่พ้นสายตาของพวกสาวๆอยู่ดี ด้วยรูปร่างหน้าตาของเขามันดูดีมากในสายตาพวกเธอ
“เพื่อนผมขึ้นรถแล้ว คุณคุยกับคนขับให้หน่อยได้ไหม”
“ได้ค่ะ”
มือใหญ่กดโทรออกหาเพื่อนแล้วส่งโทรศัพท์ให้หญิงสาวเป็นคนคุย เธอรับโทรศัพท์เขามาถือแนบหูแล้วพูดคุยบอกทางกับคนขับรถแท็กซี่ เมื่อเสร็จเรียบร้อยก็ส่งคืนให้ชายหนุ่มที่นั่งหันหลังอยู่ที่เก้าอี้ด้านในเคาน์เตอร์
“น่าจะประมาณ 2 ชั่วโมงค่ะ กว่าจะถึง”
“คุณ…..”
“คะ”
“เพื่อนผมมา 2 คน”
หลังจากจบประโยคการสนทนา เสียงของทั้งคู่เงียบลงโดยอัตโนมัติ ชายหนุ่มลอบสังเกตอาการของหญิงสาวตัวเล็ก ที่เขามั่นใจว่าเธอรู้ว่าเขาต้องการพูดอะไร เพราะเตียงในห้องนอนเล็กเป็นเตียง 5 ฟุต และการที่ผู้ชาย 3 คนจะนอนเบียดกันบนเตียงหลังนี้ก็คงไม่ใช่เรื่องง่าย
“เอ่อ เรื่องนี้เอาไว้ค่อยคุยกันแล้วกันนะคะ”
“อื้ม”
“คุณดื่มอะไรไหม”
“เอาชาดอกไม้มาก็ได้จ้ะ”
มือเล็กหยิบแก้วมาชงเครื่องดื่มตามที่เขาบอก เมื่อเสร็จแล้วก็ส่งให้เขา แล้วหันไปรับเมนูจากลูกค้าที่เข้ามาใหม่
“พี่ดูซีรี่ย์จีนด้วยเหรอคะ”
“ค่ะ”
หญิงสาวยิ้มให้ลูกค้าวัยรุ่นของเธอ การที่มีคำถามเหล่านี้เกิดขึ้นเพราะเพลงที่เธอเปิดในร้าน มักจะเป็นเพลงจากซีรี่ย์หรือเพลงนักร้องจีน มีบางครั้งเท่านั้นที่จะเป็นเพลงเกาหลี แต่หญิงสาวเป็นคนที่ชอบดูซีรี่ย์และฟังเพลง เธอจึงมักจะเปิดเพลงค่อนข้างหลากหลาย
“หนูชอบมากเลย นักร้องคนนี้เขาเป็นดาราด้วยนะ เป็นพระเอกซีรี่ย์ เพิ่งดูจบเลย หล่อมาก”
“เอ่อ ค่ะ เสียงเพราะดีนะคะ” ซินซินหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย เมื่อเด็กสาวคนนี้กำลังพูดถึงเพลงที่เจ้าของเสียงกำลังนั่งหันหลังอยู่ เพลงของเฉินซื่อซี
“ใช่ค่ะ เสียงหล่อมากเลย หน้าตาก็หล่อมากค่ะ คลั่งรักเลยค่ะ”
“เอ่อ ค่ะ ได้แล้วค่ะ”
หญิงสาวชงเครื่องดื่มเสร็จก็ส่งให้เด็กสาวที่ยืนคุยอย่างออกรส เมื่อพวกเธอเดินกลับออกไปนั่งนอกร้านเธอรีบนั่งลงที่เก้าอี้เพื่อบอกให้เขาเข้าบ้าน
“คุณ เข้าไปในบ้านก่อนเถอะ เด็กกลุ่มเมื่อกี๊รู้จักคุณ พวกเธอเพิ่งดูผลงานของคุณจบ ฉันว่าพวกเธออาจจะจำคุณได้”
“หืม พวกเธอคงไม่เข้ามาแล้วมั้ง พวกเธอได้เครื่องดื่มครบแล้วนี่”
“ก็ไม่แน่หรอกค่ะ”
“ไม่เป็นไร ผมไม่หันหน้าไปหรอก ไม่ต้องกลัวนะ”
“ฉันไม่ได้กลัว แต่คุณจะไม่เป็นอะไรเหรอ”
“คงไม่มีใครเชื่อหรอก ว่าผมจะอยู่ที่นี่”
“ก็จริง ตอนแรกฉันยังไม่เชื่อเลย”
รอยยิ้มเอ็นดูปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา มือใหญ่ยกขึ้นลูบผมยาวสวยที่ถูกมัดเอาไว้ด้วยความเอ็นดู
หญิงสาวอึ้งไปอึดใจ เธอมองหน้าเขาด้วยแววตาแปลกใจ จะว่าเธอไม่ตื่นเต้นหรือเขินอายก็คงไม่ใช่ แต่เป็นเวลาหลายวันแล้วที่เธออาศัยอยู่ร่วมกับเขา เธอจึงเรียนรู้ที่จะทำเฉยไปหากเขาแสดงกิริยาอะไรออกมา
- ผู้เขียน
