ยัยบ๊องของมาเฟีย Episode 16
1263 คำ
Episode 16
เขาพาเรามายังห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง โดยมีบอดี้การ์ดตัวยักษ์ใหญ่ของเขาเดินตามจำนวนสี่คน บอดี้การ์ดของเขาแม้ว่าจะมีเพียงแค่สี่คนแต่เเค่นี้ก็ทำให้ดูน่าเกรงขามมากแล้วล่ะค่ะ
ใครเดินผ่านก็พากันก้มหัวให้ ไม่รู้ว่าเขาเป็นมาเฟียประเภทไหน...ส่วนลึกในจิตใจเขาจะเป็นแบบไหนกันนะ
“เธอควรซื้อชุดราตรีไว้บ้างนะเผื่อว่าฉันอาจจะพาเธอไปออกงานที่ไหน” ร่างสูงกล่าวในขณะที่ร่างบางกำลังเลือกชุดเดรสกระโปรงธรรมดาอยู่ที่ร้านชุดแห่งหนึ่ง มีทั้งชุดเดรส ชุดราตรีสั้นยาวและอีกมากมาย
“หนูว่าไม่จำเป็นต้องซื้อหรอกนะคะ คุณไม่น่าจะพาหนูไปออกงานที่ไหนหรอก เดี๋ยวจะกลายเป็นอีเด๋อต่อหน้าคนอื่นเปล่าๆ ~” ร่างบางขำแห้งพร้อมปาดเหงื่อเบาๆ
“ไร้สาระ...จะหยิบชุดราตรีไปจ่ายเงินดีๆ หรือจะต้องให้ฉันเลือกให้” เขาพูดขู่พร้อมเดินไปหยิบชุดราตรีที่ราวออกมาสองสามตัวซึ่งแต่ละตัวมันก็...
“คุณซานมันจะไม่โป๊ไป...”
พรึบ!
ร่างสูงไม่สนใจในคำพูดของเรา เขายัดชุดราตรีที่หยิบออกมาเมื่อกี้ใส่มือของเราพร้อมเดินนำไปที่เคาน์เตอร์เพื่อที่จะจ่ายเงิน
“เดี๋ยวดิฉันจัดการให้นะคะ” พนักงานหญิงผู้หนึ่งพูดภาษาอังกฤษบอกพร้อมรับเสื้อผ้าออกจากมือเราทั้งชุดที่เราเลือกเองและชุดราตรีของเขา
ไอ้บ้าเอ๊ย! เขาจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว!
กรี๊ดดดดด!
“ไปร้านอื่นก็ต่อเถอะ” เขายีหัวเราเบาๆ และเดินนำออกไป ส่วนบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านหลังก็รับเสื้อผ้าของเราที่ถูกพนักงานหญิงคนเมื่อกี้นำไปใส่ถุงมาให้ “เร็วสิ!”
“ค่ะๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ” เราถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ ก่อนที่จะเดินตามเขาไปยังร้านเสื้อผ้าอีกร้าน
เขานั่งไขว่ห้างรอเราที่โซฟารับรองแขกของร้าน ส่วนเราก็เดินเลือกชุดไปตามประสา เราก็ไม่ค่อยรู้หรอกนะคะว่าราคาเสื้อผ้าพวกนี้พอตีเป็นเงินไทยมันจะราคาเท่าไหร่
แต่คิดว่า...ไม่น่าจะใช่ตัวละร้อยสองร้อยแน่ๆ แถมอยู่ในห้างหรูแบบนี้ อืม...มันโคตรจะไม่คุ้มกับเราที่เอาเสื้อผ้าคนตายไปให้เขาใส่เลยล่ะค่ะ
อยากจะกรี๊ด!
“คุณว่าชุดนี้สวยไหมคะ?”
“ไม่ต้องมาถามฉันหรอก ถูกใจตัวไหนก็หยิบไปเลย สวยไม่สวยหรือใส่ไม่ได้ก็ค่อยว่ากัน เดี๋ยวฉันพาเธอมาซื้อใหม่เอง”
“.....” ผู้ชายอิตาลีนี่เขาเป็นแบบนี้กันหมดทุกคนเลยหรือยังไงกันเนี่ย วู้ว! เราส่ายหัวเบาๆ ก่อนที่จะหยิบเสื้อ กางเกง และอื่นๆ ที่ถูกใจเดินเข้าห้องไปลองชุด
สุดท้ายก็ไม่พ้นลองใส่ด้วยตัวเองอีกตามเคย!
✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️
“หนูคง...ไม่ได้ซื้อเยอะไปใช่ไหมคะ?” ร่างบางเอ่ยถามร่างสูงถึงสิ่งของที่เราซื้อมา เพราะตอนนี้บอดี้การ์ดด้านหลังเริ่มแบกไม่ไหวกันแล้ว “ถ้าซื้อเยอะมากไปหนูต้องขอโทษจริงๆ นะคะ”
“เลิกพล่ามแล้วไปซื้อโทรศัพท์กันต่อเถอะ!”
“ด...เดี๋ยว!” เขาไม่ฟังคำพูดอะไรของเราเลย มือหนาคว้ามือร่างบางเดินดุ่มๆ เข้าร้านโทรศัพท์ทันที!
“เอาเครื่องนี้...” เขาเดินไปชี้โทรศัพท์ยี่ห้อดังราคาแพงเครื่องหนึ่งพร้อมยื่นบัตรเครดิตให้พนักงานไป “เธออยากจะได้เคสโทรศัพท์ด้วยไหม?”
“เอ่อ....คือว่า”
“ยัยบ๊องเอ๊ย!” เขาส่ายหัวก่อนที่จะหันไปสั่งพนักงานอีกคนว่า... “เคสโทรศัพท์รุ่นนี้มีเท่าไหร่เอามาให้หมด” เขาชี้ไปที่เครื่องตัวอย่างที่ตั้งโชว์ไว้
“เข้าใจแล้วค่ะ” พนักงานพยักหน้าพร้อมรับบัตรเครดิตอีกใบไป อะไรของเขาเนี่ย! ถ้าจะตัดสินใจเองเออเองแบบนี้จะชวนหนูมาเพื่อ!
What the fuck!!!
เมื่อซื้อครบตามที่ (เขา) ต้องการแล้ว! พวกเราก็พากันกลับบ้านหลังใหญ่โตมหึมาของเขา เราก็แอบเกรงใจนั่นแหละแต่ว่า...ในบางอย่างที่เราไม่ได้ขอและคิดว่าไม่จำเป็นที่จะซื้อเขาก็ยัดเยียดให้เราตลอด
เช่น...เครื่องประดับหรือแม้แต่โทรศัพท์เนี่ยแหละค่ะ
“ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะคะ” ร่างบางหันไปก้มหัวให้กับบอดี้การ์ดที่ช่วยกันแบกของของเรามา เมื่อเห็นเราก้มหัวให้พวกเขาก็หน้าเหว๋อทันที “คงจะซื้อเยอะแค่ช่วงนี้เท่านั้นแหละค่ะ”
“อ...เอ่อ” พวกเขาอ้าปากค้างก่อนที่จะวางของและคุกเข่าลงไปให้ต่ำกว่า “ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณอย่าทำแบบนี้เลย เดี๋ยวผมจะโดนนายท่านฆ่าเอาได้นะครับ”
“เขาจะฆ่าพวกคุณทำไมล่ะคะ?”
“ก็เพราะว่าไม่มีเจ้านายที่ไหนก้มหัวให้ลูกน้องแบบเธอยังไงล่ะ” ร่างสูงเดินมาทางด้านหลังพร้อมโอบไหล่เราเบาๆ เมื่อเขาเดินมาบอดี้การ์ดที่คุกเข่าก็พากันก้มหน้าหนีหัวซุกหัวซุน
“เจ้านายอะไรกันคะ หนูไม่ใช่เจ้านายของพวกเขาสักหน่อย” ร่างบางกล่าวต่อร่างสูง “หนูว่าคุณน่าจะเข้าใจผิดนะคะ”
“อืม...ฉันคงจะลืมบอกสถานะของเธอไปสินะ”
“.....”
“นับแต่นี้ไปเธอคือนายหญิงของที่นี่ เธอ...คือคนสำคัญของฉัน”
“อ...เอ่อ” ทำไมเราต้องรู้สึกเขินเขาด้วยก็ไม่รู้
“หลังจากนี้ก็ช่วยจำสถานะของตัวเองเอาไว้ด้วยนะ ถ้าฉันเห็นเธอไปก้มหัวให้ลูกน้องของฉันคนไหนอีก ฉันจะหั่นคอมันออกมาแล้วให้เธอเหยียบ!” เขาพูดเสียงดุก่อนที่จะหัวเราะในลำคอแล้วเดินเข้าบ้านไป “หึหึหึ”
“เชื่อเขาเลย! เป็นมาเฟียประเภทไหนกันเนี่ย!”
“ประเภทที่อันตรายที่สุดในอิตาลีครับ” บอดี้การ์ดผู้หนึ่งกล่าวพร้อมยิ้มให้เราเจื่อนๆ
“ทำไม...มันไม่เห็นเหมือนกับในนิยายมาเฟียที่เราอ่านเลย ปัดโธ่...ไอ้บ้าเอ๊ย!” ร่างบางบ่นพึมพำออกมาเป็นภาษาไทยภายใต้ความมึนงงของบอดี้การ์ดที่ฟังไม่รู้เรื่อง “ไปนอนดีกว่า วู้ว!”
เราเดินหนีสถานการณ์ประหลาดๆ นี่เข้าห้องของตัวเองไป ก็...ตั้งแต่ที่มาอยู่ที่นี่เราเรียนรู้ได้มากขึ้น เราสามารถจำทางไปห้องของตัวเองได้แล้วล่ะค่ะ
ส่วนห้องอื่นๆ ค่อยไว้วันหลัง
พรึบ!
“เห้อ...” เราถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อกลับมาถึงห้อง ชีวิตแบบนี้มันก็เหมือนกับเจ้าหญิงเลยนะคะ ไม่ต้องทำอะไร นั่งๆ นอนๆ ไม่แปลกที่ใครๆ ก็อยากจะไขว่คว้าความสบายนี้
แต่ว่า....ถ้าเกิดวันนึงอีกฝ่ายเบื่อขึ้นมา
เขาก็เขี่ยทิ้งได้อย่างไม่ไยดี แบบที่พี่ตะวันโดน....
แม้ว่าเขาจะให้เรามากมายขนาดนี้ แต่...มันก็เพราะว่าเราเคยช่วยชีวิตเขาไว้ต่างหาก มันไม่ได้แปลว่าเขาจะชอบเราสักหน่อย!
“เขาไม่ได้ชอบเราหรอก!” ร่างบางกล่าวออกมาเป็นภาษาไทยพร้อมพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง “ไอ้บ้าเอ๊ย! ผู้ชายดีๆ ที่ไหนจะมาชอบผู้หญิงไม่มีสติแบบเราเล่า!”
ดิ้นไปดิ้นมาบนที่นอนอยู่แบบนั้น...
- ผู้เขียน
