“นี่ ๆ ข้าเพิ่งเคยได้กินขนมเปี๊ยะไส้เนื้อ เจ้าลองกินดูไหม” นางบิขนมในมือแบ่งเป็นสองส่วน “ข้าเจอซิงลี่ นางให้ข้ามา ข้ากินไปชิ้นหนึ่งแล้วไม่มีอันตรายใดก็เลยขอมาฝากเจ้าชิ้นหนึ่ง”
‘โง่นัก! หากเจ้าเป็นอะไรไปจะทำเช่นไร แค่ขนมเปี๊ยะชิ้นเดียว รอให้ข้ากลับคืนร่างก่อนเถอะ! เจ้าอยากกินอะไรข้าจะหามาให้เจ้ากินจนต้องส่ายหน้าไม่กินอีก!’
เหมยซิงยื่นขนมไปจ่อที่ปากของอาหมาน แต่เขาเม้มปากแน่นไม่ยอมอ้าปาก นางก็รู้ว่าเขาไม่พอใจมาก นางจึงส่งมันเข้าปากตัวเองไปหนึ่งคำ
“เมื่อวานตอนที่ข้าดื่มสุรา ข้าสังเกตว่าที่นี่ไม่มีผลไม้ดอง ข้าเลยออกไปแอบดูก็เห็นว่าไม่มีจริง ๆ” นางพูดพลางบิขนมเปี๊ยะให้ชิ้นเล็กลงกว่าเดิมแล้วจ่อที่ปากของอาหมาน แต่อีกฝ่ายยังคงเม้มปากอยู่ นางไม่ฝืนใจเขา ส่งขนมเข้าปากตัวเอง และเอ่ยทั้งที่ยังขนมเต็มปาก
“ข้าคิดจะทำผลไม้ดองขาย แต่แม่ครัวบอกว
