เมื่อวันเวลาผ่านไป..
อุแว้! อุแว้!
“โอ๋ ๆ หยุดร้องนะครับน้องคิง” ชายหนุ่มยืนอุ้มเด็กน้อยวัยห้าเดือน เดินรอบห้องด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า เพราะลูกชายตัวน้อยเอาแต่ร้องไห้นับมาเป็นเวลาเกือบชั่วโมงแล้ว
อุแว้! อุแว้!
“โอ๋ๆ ชู่วว..” คิวยังคงปลอบกล่อมลูกชายตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมอก อย่างอ่อนโยนถึงเขาจะเหนื่อยมากแค่ไหน เขาก็ไม่เคยใส่อารมณ์หรือดุตัวน้อยเลยสักครั้ง
“จะร้องอะไรนักหนา” เสียงใสเอ่ยขึ้น เธอกำลังจะหยิบกระเป๋าเตรียมตัวจะออกไปข้างนอกที่เธอนั้นออกไปแบบนี้ทุกวันหลังจากที่คลอดลูกชายได้เพียงแค่สามเดือน
“ก็แม่มันไม่สนใจไง” คิวเอ่ยออกไป เขาเริ่มจะหัวเสียที่หญิงทำท่าทีเหมือนไม่เดือดร้อนอะไร ทั้งที่ตัวเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าลูกนั้นติดตัวเองอย่างกับอะไรดี ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ค่อยอยากจะเลี้ยงสักเท่าไหร่ก็เถอะ
“ก็นี่ไง เจนก็ปล่อยให้คิวได้เลี้ยงบ้างแล้วไง ทำไมคิวเอาลูกไม่อยู่ละ” เจนพูดออกไปอย่างไม่แยแสอะไรก่
