Excuse me คุณครับมารักกันไหม

Excuse Me คุณครับมารักกันไหม? 1 เสียงดนตรีดังลั่นฮอลล์ขนาดใหญ่ แสงสีเสียงทำให้ผู้เข้าร่วมงานร่วมสนุกทั้งร้องโยกเต้นไปพร้อมๆ กับศิลปินบนเวที กลุ่มศิลปินบนเวทียังคงเอ็นเตอร์เทนเหล่าแฟนคลับอย่างเป็นมืออาชีพ นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้มาดูแบบนี้ คนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนที่นั่งแทบจะเป็นแถวบนสุดของฮอลล์จัดแสดง ความสูงของที่นั่งทำให้คนตัวเล็กต้องระมัดระวังอย่างมากในการเดินและนั่ง กระทั่งการแสดงจบลงเหล่าแฟนคลับทยอยออกจากฮอลล์เพื่อรับโปสเตอร์ที่ระลึกจากงาน แฟนคลับที่ได้สิทธิ์ต่างๆ กับศิลปินก็ยังคงนั่งรออย่างเป็นระเบียบ สายตาเรียวเล็กกวาดมองรอบๆ พร้อมกับรอยยิ้มระหว่างที่กำลังจะลุกเดินออกจากที่นั่งเพื่อออกจากฮอลล์โทรศัพท์เครื่องสวยที่อยู่ในกระเป๋าสะพายก็มีแรงสั่นแจ้งเตือนให้เจ้าของรู้ว่าขณะนี้กำลังมีสายเรียกเข้ามา มือเรียวยื่นไปหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าพร้อมกับรับสายที่โทรเข้ามาอย่างอารมณ์ดี “ค่ะพี่” (อยู่ไหน ถึงหรือยัง) ปลายสายเอ่ยถามเสียงรีบๆ คนตัวเล็กหลุดยิ้มขำก่อนจะเอ่ยตอบออกไปอย่างอารมณ์ดี “กำลังออกจากที่นั่ง” (ชั้นประตูไหน? จะให้คนไปรอ) “ประตูฝั่งจีค่ะ ชั้นสาม” (รอก่อน เดี๋ยวให้คนไปรับ) “โอเคค่ะ” เสียงหวานเอ่ยตอบ ก่อนจะเห็นว่ามีแฟนคลับกลุ่มหนึ่งมองมายังตัวเอง สักพักก็มีเสียงร้องกรี๊ดขึ้นรอบตัวเบาๆ คนตัวเล็กไม่ได้ใส่ใจมากเพราะยังไม่รู้ว่าคนรอบข้างกรี๊ดเพราะอะไร กระทั่งเดินมาจนถึงหน้าประตูทางเข้าของชั้นก็หยุดอย่างตกใจเมื่อมีกลุ่มการ์ดเดินเข้ามาดักไว้ “คุณฟินใช่ไหมครับ?” การ์ดตัวโตเอ่ยถามด้วยท่าทีขึงขัง คนถูกถามพยักหน้า “เชิญครับ” ฝ่ามือใหญ่ผายเชิญคนที่ตามหา ยามก้าวเดินตามการ์ดตัวโตสายตาของกลุ่มแฟนคลับจับจ้องมาเรื่อย ๆ พร้อมกับเสียงซุบซิบ หลายคนส่งยิ้มโบกมือให้ก็ได้รับรอยยิ้มน่ารักกลับไปเช่นเดียวกัน “เชิญครับคุณฟิน” กระทั่งถึงหน้าประตูบานหนึ่งการ์ดที่เดินนำเอ่ยแจ้งพร้อมกับเปิดประตูให้ “ขอบคุณค่ะ” คนตัวเล็กเอ่ยตอบกลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม เมื่อเดินเผ่านประตูบ้านใหญ่ ก็เจอกับกลุ่มทีมงานที่ทำหน้าที่ต่างๆ หลังเวทีการแสดง รวมถึงกลุ่มคนดังที่เข้ามาในงาน คนตัวเล็กได้แต่สงสัยว่ามาได้อย่างไรในเมื่อในสิทธิ์การซื้อบัตรไม่ได้มีถ่ายรูปกับศิลปินหลังเวที รอนานเกือบสามสิบนาทีคนที่ต้องการเจอก็เดินเข้ามาใกล้พร้อมกับท่อนแขนที่โอบกอดหญิงสาวที่ยืนอยู่มุมด้านหนึ่งอย่างเกรงใจ “รอนานไหม?” เสียงทุ้มเอ่ยถาม มือก็ยื่นมือจับรั้งให้เดินตามตัวเองไปจนถึงกลุ่มคนที่ยืนอยู่ “นิดหน่อยค่ะ” “เสร็จนี่ไปกินข้าวด้วยกัน ทีมงานไปหมด” “นานไหม” คนขี้สงสัยเอ่ยถาม “สักพักใหญ่เลย รอในนี้นี่แหละเดี๋ยวให้ผู้จัดการเอาขนมมาให้กินรอ” ด้วยความที่เจ้าตัวเป็นนักร้องที่มีชื่อเสียงทั่วโลกและส่วนมากคนหล่อตรงหน้าจะทำงานที่ต่างประเทศเป็นส่วนใหญ่นาน ๆ ถึงจะกลับมาเพราะมีงานที่ประเทศไทย “คุณดิมครับฝากดูน้องด้วยนะคะ” ศิลปินชื่อดังเอ่ยบอกผู้จัดงานอย่างสนิทสนม “ได้เดี๋ยวพี่ดูให้ ถ่ายรูปกับเมมเบอร์ด้วยไหมพี่จะให้คนมาถ่ายให้” คนเป็นผู้จัดงานเอ่ยถามอย่างเป็นกันเอง “รบกวนด้วยครับ” เวลาเกือบตีหนึ่งงานทุกอย่างเสร็จสิ้น และตอนนี้ถึงเวลาที่จะพักผ่อนกันแล้วร้านอาหารถูกเหมาร้านและเริ่มงานเลี้ยงฉลองการทำงานตลอดสามวันการแสดงเริ่มขึ้น “ฟิน มานั่งกับพี่” คนเป็นพี่ชายที่หวงน้องเอ่ยบอกเสียงเข้มเมื่อมีคนต่างเมียงมองน้องสาวตัวเอง อาการหวงน้องสาวก็กำเริบทันที “พรุ่งนี้พี่มีงานเสร็จดึกเลยนะ” “แล้วจะเข้ามาหาที่ร้านไหม?” “ไม่มั่นใจ แต่ถ้าเสร็จเร็วจะไปหา” “ได้ค่ะ วันนี้สนุกมากเลยนะ” น้องสาวเอ่ยบอกกับคนเป็นพี่ชายมือก็ยกแก้วเครื่องดื่มสีใสขึ้นดื่ม “ทำไมต้องไปนั่งกดบัตรเองล่ะ พี่ไม่เข้าใจเลย” “ก็อยากสนับสนุนพี่ชายแบบถูกต้องนี่นา ทีแรกไม่ได้แล้วนะแต่บัตรหลุดพอดีเลยได้” “แล้วนั่งไหน?” คนเป็นพี่ชายยังคงถามต่อ “นู่นเลยบนดอยแต่สนุกมาก โยกแรงไม่ได้ด้วยนะเดี๋ยวกลิ้งตกดอย” คนตัวเล็กเอ่ยเล่าอย่างสนุก รอยยิ้มที่ปรากฏนั้นดึงดูดสายตาของใครบางคนที่จ้องมองตั้งแต่คนตัวเล็กก้าวเข้ามาในห้องได้อย่างดี “มองอะไรขนาดนั้น” เสียงคุ้นเคยดังขึ้นข้างกาย “ก็เปล่า” “เขาหวงของเขามากเลยนะ” “อือ รู้” “แล้ว?” “แค่มองไม่ได้คิดอะไร” “ให้จริง ไป ไปนั่งได้แล้วหิวแล้ว” ตีสามหลายคนเมามายไม่มีสติ หลับบ้างเรียกรถกลับบ้านบ้างแต่กลุ่มศิลปินที่เริ่มเมาก็ถูกผู้จัดการรวบตัวพากลับที่พัก ร่างเล็กของหญิงสาวเดินโซซัดโซเซออกจากร้านเมื่อพี่ชายสั่งให้คนไปส่งที่บ้าน พี่ชายเธอนั้นอยากไปส่งเองแต่ผู้จัดการไม่อนุญาตเลยต้องวานให้ผู้จัดงานหารถไปส่งแทน “เมาไหม?” “ไม่ ดื่มไม่เยอะ” “อือ ไปส่งให้หน่อยจะอยู่เคลียร์ที่นี่ก่อน” “ให้ถึงห้องนะ” “ครับรู้แล้ว ไปแล้วนะ” เหมือนสิ่งที่เขาเพิ่งเอ่ยบอกคนที่เขานับถือเป็นพี่ชายจะไม่สำเร็จ เพราะเขาเปลี่ยนปลายทางจากจุดที่พี่ชายบอกเปลี่ยนเป็นคอนโดของเขาแทน ใช่ว่าเขาบังคับ แต่เพราะคนตัวเล็กเองต่างก็ต้องการ ค่ำคืนที่แสนวาบหวามจึงเกิดขึ้นจากความเต็มใจของทั้งสองฝ่าย หนึ่งคนมีสติพร่ามัวอีกคนไร้สติ ค่ำคืนแสนหวานมอดดับลงในช่วงเช้ามืด ใครเล่าจะรู้ เพียงค่ำคืนเดียว กลับทำให้สิ่งมีชีวิตเล็กๆ กำเนิดขึ้นบนโลก...