เวลาต่อมา...
หลังจากวางสายโทรศัพท์กับมินตรา ลินินยังไม่สามารถหยุดคิดเรื่องของเธอได้ หญิงสาวเดินออกมาจากบ้านพักตากอากาศพร้อมกับโทรศัพท์ในมือ
เธอยืนมองร่างหนาของชายหนุ่มที่ยังคงนั่งแกะกุ้งให้เธออยู่เหมือนเดิม หญิงสาวข่มเปลือกตาปิดลงเพื่อดึงสติก่อนจะลืมขึ้นและเดินกลับมาที่เดิม เธอคิดว่าหลังจากนี้ควรบอกกับเขาว่าเธอไม่ได้คิดอะไรด้วย และอยากให้เขาเลิกยุ่งกับเธอ แล้วเป็นเพียงเจ้านายกับลูกน้องเหมือนเดิม
“ทำไมไปนาน” พอเดินมาถึงคนตัวโตก็เอ่ยถาม ก่อนที่ลินินจะชูโทรศัพท์ขึ้นให้เขาดู
“หาโทรศัพท์ไม่เจอค่ะ”
“ทำไมไม่บอกจะได้โทรหา” หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กน้อย เขามีเบอร์เธอหรือกระไร อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม
“มีเบอร์ฉันเหรอคะ”
“_” ชายหนุ่มไม่ตอบ เบอร์ของเธอไม่ใช่เรื่องยากเลยที่คนระดับเขาจะรู้ ลินินนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิมข้าง ๆ เขาเมื่อไม่เห็นว่าเขาพูดอะไร
“แอบอ่านประวัติ...อื้ออ” ยังพูดไม่จบประโยคกุ้งชิ
