คืนที่ดาวเต็มฟ้า

เจ็บตัวเพราะเธอ

หลังจากเหตุการณ์ที่ตุนท์บุกไปช่วยดาวเต็มฟ้าเรื่องดูเหมือนจะคลี่คลายไปด้วยดีแต่ทว่ายังคงมีมรสุมโหมกระหน่ำเข้ามาเป็นระลอก ด้วยเพราะว่าสันดานของหมาป่าอย่างนายพงษ์ชาติที่กำลังจะได้กินเนื้อแต่เมื่อมีคนมาขัดขวางทำให้มันอดลิ้มรสเนื้ออันโอชะนั้นย่อมทำให้มันหงุดหงิดใจเป็นธรรมดา มันไม่ยอมรามือไปง่ายๆอย่างน้อยได้เข้ามาปั่นป่วนให้เกิดความไม่สงบสุขก็พอใจแล้ว

"นายครับ ดูเหมือนว่าจะมีนักเล่นรายหนึ่งกำลังเกเรครับนาย โวยวายเสียงดังอาละวาด" จอนเดินเข้ามารายงานคมสันซึ่งขณะนั้นยืนขนาบข้างตุนท์อยู่

"เมาหรือวะ ถ้าเมาก็อุ้มไปสงบสติอารมณ์ข้างนอกเดี๋ยวจะแตกตื่นกันหมด" คมสันสั่งลูกน้องเพราะน่าจะเป็นเรื่องปกติของที่นี่

"ไม่เมาครับเหมือนแกล้งป่วน แล้วนี่ก็พยายามไปเกาะแกะดาวเต็มฟ้าครับนาย" จอนเล่าต่อ

"เดี๋ยวผมลงไปดูเองครับนาย" มือขวาอย่างคมสันอาสาไม่ให้เจ้านายลำบาก

"ฉันไปด้วยอยากไปดูว่าใช่คนของไอ้พงษ์ชาติหรือเปล่า" ตุนท์อยากไปเห็นด้วยตัวเอง

"อย่าดีกว่าครับนายมันอันตรายงานแบบนี้ให้ผมไปดีกว่า" คมสันทัดทานด้วยความเป็นห่วง

"ไม่เป็นไรเผื่อมีอะไรฉันจะได้ช่วยพวกนายได้" ถึงจะไม่เป็นที่รักของพ่อแต่ตุนท์ก็เป็นที่รักและได้ใจลูกน้องพอสมควร

เมื่อคนทั้งสาม ตุนท์ คมสัน และจอนเดินลงมาจากออฟฟิศส่วนตัวข้างบน ก็เดินเลียบไปทางด้านข้างโต๊ะที่คาดว่ามีปัญหา

"มันมากันสามคนครับนาย ตัวนำคือไอ้คนที่กำลังพูดมากเสียงดังอยู่" จอนชี้ให้เจ้านายทั้งสองคนดู

ภาพเบื้องหน้าคือชายสามคนกำลังเดินไปป่วนโต๊ะเล่นอื่นๆดูเผินๆคล้ายคนเมาแต่เมื่อสังเกตุดูจะเห็นว่าพวกมันมีเจตนาเดินไปทั่วเกือบทุกโต๊ะและมีเป้าหมายในการเดินเข้าไปหาดาวเต็มฟ้าเป็นพิเศษ อัทลูกน้องของคมสันเห็นท่าไม่ดีจึงเข้าไปปรามเป็นการคุมเชิงแต่สามคนนั้นก็ยังไม่ยอมจอนกับคมสันจึงเข้าไปเผชิญหน้า

จังหวะที่ตุนท์กำลังมองดูเหตุการณ์และเห็นว่าชายแปลกหน้าพวกนั้นกำลังเข้ามาถึงตัวดาวเต็มฟ้า เขาจึงรีบวิ่งเข้าไปดึงดาวเต็มฟ้าออกมาจนแรงดึงทำให้เธอล้มมาแนบกับอกเขาเข้า เขาโอบกอดเธอไว้โดยอัตโนมัติ และในเวลาเดียวกันนั้นเองหนึ่งในสามคนก็ได้อาศัยทีเผลอของตุนท์คว้าขวดเบียร์หมายจะฟาดเข้าที่ศรีษะแต่เขารู้สึกตัวก่อนจึงหันมามองและหลบทัน ขวดจึงฟาดไปกระทบกับโต๊ะจนแตกออกเป็นเสี่ยงแต่คอขวดที่เป็นปากฉลามยังคาอยู่ที่มือของคนร้ายและหมายจะเข้ามาซ้ำ แต่ด้วยมีหญิงสาวอยู่ในอ้อมกอดทำให้ตุนท์ไม่ถนัดที่จะสู้กลับเท่าไรนักได้แต่ปกป้องเธอจนแขนขวาเหวี่ยงไปโดนกับความคมของขวดในมือผู้บุกรุกทำให้แขนเสื้อของตุนท์ขาดเป็นทางมีเลือดแดงฉานซึมออกมา

"นาย ไอ้จอนไอ้อัทพวกมึงตามมันไป"คมสันรีบสั่งการและหันกลับไปช่วยเจ้านาย

"คุณตุนท์!" ดาวเต็มฟ้าตกตะลึงกับเลือดที่ซึมออกมาจากแขนของเขา

"พี่คมสันช่วยกันพาคุณตุนท์ไปโรงพยาบาลเร็ว" ดาวเต็มฟ้ารีบบอกกับคมสันอย่างตื่นตระหนก

"ไม่ต้อง แผลไม่ได้ลึกมาก เดี๋ยวพ่อฉันรู้เข้าเรื่องใหญ่อีก" ตุนท์รีบห้ามหมายความว่าจะแค่กลับบ้านไปรักษาบาดแผลก็พอ

"แต่ว่า" ดาวเต็มฟ้าพยายามทักท้วง

"ไม่ได้เดี๋ยวเธอหนีจะอาศัยความชุลมุนหนีไปล่ะสิ เธอก็กลับบ้านพร้อมฉันด้วยที่นี่ไม่ปลอดภัย" ตุนท์ชิงพูดเพราะกลัวเธอจะพยายามบอกให้ไปโรงพยาบาลอีก เขาสงสัยว่าพวกมันจะเป็นคนของนายพงษ์ชาติเพราะดูจงใจเป็นพิเศษ เลยกลัวว่าหากพ่อของเขารู้เขาว่าเขาบุกไปช่วยดาวเต็มฟ้ามา แล้วไหนจะเรื่องจับเธอมาเป็นตัวประกันอีก เรื่องคงวุ่นวายมากไปกว่านี้แน่นอน

ดาวเต็มฟ้าเลยจำต้องจำนนในสิ่งที่ตุนท์พูดทั้งที่ความจริงแล้วใจเธอไม่มีแก่ใจจะหนีไปไหนหรอก ความเป็นห่วงมันเกิดขึ้นมาในหัวใจ

....................................

"พี่คมสันเต็มฟ้าจะดูคุณตุนท์เองพี่คมสันไปจัดการที่คาสิโนเถอะค่ะ" ดาวเต็มฟ้ากระวีกระวาดไปหยิบกระเป๋ายาพร้อมทั้งไปเรียกปิ่นให้มาช่วยกัน

"นายโอเคใช่ไหมครับ ไหวไหมครับนาย" คมสันอดเป็นห่วงเจ้านายไม่ได้

"ไม่เป็นไรไกลหัวใจแผลไม่ลึกหรอก" ตุนท์ฝืนยิ้มทั้งที่เจ็บทั้งแขน

"ตายแล้วคุณตุนท์ไปโดนอะไรมาทำไมไม่ไปโรงพยาบาลคะ" ปิ่นเดินเข้ามาเห็นเลือดก็พาลตกใจเสียขวัญไปอีกคน

"ไม่เป็นไรน่ายังไม่ตายง่ายๆหรอก" ตุนท์หันไปบอกด้วยสายตาเรียบเฉยเหมือนเดิม

"รีบช่วยกันก่อนดีกว่าพี่ปิ่น พี่ปิ่นช่วยเอากระเป๋ายามาให้เต็มฟ้าหน่อยค่ะ" เธอหน้าเครียดจะกลัวเลือดก็ใช่แต่เป็นห่วงเขามากกว่า

"ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นแผลแค่นี้" ตุนท์พูดเหมือนโดนแค่ไม้ตียุง

"คุณตุนท์นี่มันไม่เรื่องเล่นๆนะคะเลือดโชกขนาดนี้" เธอว่าเข้ากลับอย่างลืมตัว

"กลัวเลือดหรือ" เขามองเธอและพูดเหมือนหัวเราะเยาะ

"กลัวคุณตายต่างหาก" เธอพลั้งปากโดยไม่ได้ตั้งใจ

"ทำไมฉันตายไปไม่ดีหรือ หนี้จะได้จบ" เขาประชดและปรายตามองเธอเหมือนเป็นคำถาม

"เต็มฟ้าไม่อยากให้คนที่เต็มฟ้ารักจากเต็มฟ้าไปไหนอีกแล้ว พ่อแม่เต็มฟ้าเสียหมดแล้ว และถ้าคุณตุนท์เป็นอะไรไปอีกคนเต็มฟ้ารับไม่ไหว เต็มฟ้าไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว" เธอพูดบ่นร่ายยาวไม่หยุดไม่เว้นวรรคเหมืออัดอั้นมานาน

"เธอพูดว่าอะไรนะ คนที่เธอรักงั้นหรือ" ตุนท์อึ้งกับคำพูดเธอแต่ก็ทวนซ้ำเหมือนว่าหูน่าจะฝาดไป

"เอ่อ....อ่า...เต็มฟ้าตกใจเห็นเลือดน่ะค่ะขอโทษนะคะที่พูดไปเรื่อยไม่หยุดคือ...คนที่เต็มฟ้ารักหมายถึงพ่อกับแม่น่ะค่ะท่านเสียไปตั้งแต่เต็มฟ้าเด็กแล้ว" เธอรีบแก้ตัวตะกุกตะกักอย่าจะตีหยิกตัวเองแรงๆเสียหลายทีทำไมพูดอะไรเพ้อเจ้อแบบนี้

"เธอแค่พูดไปเรื่อยอย่างนั้นหรือ?" ตุนท์อยากจับผิดเธออีกสักครั้ง

"มาแล้วๆ สำลีดันหายไปไหนไม่รู้ปิ่นเลยต้องรีบไปเอาที่ตู้เก็บของคุณตุนท์ข้างบน เลยช้าหน่อยค่ะ" ไม่ทันที่สองคนได้พูดอะไรมากไปกว่านี้ปิ่นสาวใช้ก็วิ่งกระหืดกระหอบแทรกตัวนั่งลงที่พื้นเสียก่อน

ทำให้ดาวเต็มฟ้าได้โอกาสละสายตาของตุนท์ที่จับจ้องเธอเพื่อเค้นเอาคำตอบ เธอรีบก้มหน้าทำแผลให้เขาอย่างไว

"คุณตุนท์ทานยาแก้ปวดหน่อยนะคะ แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยวันนี้อย่าเพิ่งอาบน้ำเลยนะคะไม่อยากให้แผลโดนน้ำ เต็มฟ้าเช็ดเนื้อตัวให้แล้วคงจะไม่เหนียวตัวหรอก" เธอพูดพร้อมส่งยาให้เขาสองเม็ดกับแก้วน้ำดื่ม

เขารับแก้วน้ำพร้อมยามาโดยไม่พูดอะไร หลังจากนั้นดาวเต็มฟ้าและปิ่นก็ช่วยกันพาเข้าเข้าห้องนอนไป

"ไม่ต้องประคองหรอกฉันเจ็บแค่ที่แขน ไปนอนเถอะเธอเองก็เสื้อผ้าเลอะเลือดฉันไปหมดแล้ว" ตุนท์หันมาบอกดาวเต็มฟ้าและปิ่น

"อ่อ ช่วงนี้ไม่ไปต้องไปทำงานนะ จนกว่าฉันจะแน่ใจว่าไม่มีอะไรแล้ว" ตุนท์สั่งดาวเต็มฟ้าโดยไม่ได้มองหน้าเธอ เขาหันหลังเดินตรงขึ้นบันไดไป แต่เธอยืนมองใช้สายตาส่งเขาตามไป

..........................................