“ฉันอยากช่วยต่างหากล่ะ”
“ไปนอนซะไป...ฉันก็จะนอนแล้วนังลินิน พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าอีก”
ลินินรีบลุกจากเตียงแล้วออกจากห้องของป้ารักษ์ หล่อนกลับไปที่ห้องของตัวเองแต่ในหัวก็ยังคิดเรื่องพ่อเลี้ยงเจตภพอยู่ตลอดเวลา หล่อนอยากรู้จริง ๆ ว่าพ่อเลี้ยงคิดยังไงกับหล่อนกันแน่
ถ้าพ่อเลี้ยงชอบเด็กสาว ๆ จริง ๆ หล่อนก็คงต้องวางแผนอะไรสักอย่างเพื่อจะให้พ่อเลี้ยงหันมาสนใจหล่อนให้ได้ในสักวันหนึ่ง ลินินล้มตัวลงนอน แต่จนแล้วจนรอดหล่อนก็ยังข่มตาหลับไม่ได้
“อู๊ย...ซี๊ดดด...ผัวขา”
ก็เสียงของแม่สาวญี่ปุ่นมันยังดังอยู่ในหัว ภาพที่ยูมิโกะถูกพ่อเลี้ยงเจตภพเย่อเต็มคราบเมื่อตอนกลางวันยังวนเวียนในหัว หล่อนเคลิ้ม ๆ ตอนกำลังนึกเห็นท่อนเอ็นที่เหมือนไอติมแท่งยักษ์ถูกยัดเข้าไปในปากของยูมิโกะที่ดูดเลียอย่างเอร็ดอร่อย ลินินเผลอเสียดสีต้นขาเข้าหากันก่อนที่หล่อนจะรู้สึกตัวและลุกขึ้นนั่งและมองนาฬิกาบอกเวลาเกือบเที่ยงคืน
“เฮ้อ
