สามีบำเรอ 2

2126 คำ

จูบไร้เดียงสา เงอะๆ งะๆ ลบภาพสาวเปรี้ยวก๋ากั่นออกไปจนหมดสิ้น แล้วยังคำพูดเมื่อสักครู่นั่นอีก ทุกอย่างทำให้ศราเตลิดหลงลืมเหตุผลทุกอย่างไปจนหมดสิ้น ความวาบหวามเหมือนจะทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ บุรัสกรกอดรัดบ่ากว้างพร้อมกับที่ขาเรียวเสลาจงใจตะกายไปบนสะโพกสอบของคนที่กำลังเผลอไผล บดคลึง เสียดสีสะโพกเข้าใส่กัน “อื้อ...อ่าห์...ดีจังเลยศรา” เธอครวญเบาๆ แล้วก็ถูกปากหยักแทะเล็มจนระทดระทวยอยู่กับผนังกำแพงด้านหนึ่ง “คุณบุ๋น ผม...” พอเห็นใบหน้าสวยที่แสนแดงซ่านก็เหมือนสติจะกลับเข้าร่าง และแม้จะเพียงน้อยนิด แต่มันก็มากพอที่จะทำให้รู้สึกผิดกับสิ่งที่เพิ่งกระทำลงไป “ไม่เอาสิ นายเลิกคิดได้ไหม” เธอลูบบ่ากว้างแล้วก็ผวาเข้าสวมกอดคนที่เดินถอยหลังไปทีละก้าว ครึ่งก้าว “ผมทำไม่ได้...” แล้วในที่สุดก็ถอยห่างได้สำเร็จ มองดวงตาตัดพ้อคู่นั้น “พ่อจะให้ฉันแต่งงาน ฉันไม่อยากแต่งกับผู้ชายคนนั้น” เธอโพล่งออกมาตรงๆ ถ้าชักช้าก็จะไม่ทันการเอา “คุณบุ๋นก็ไปบอกคุณท่านสิครับ ผมว่าท่านต้องเข้าใจ” เขาพยายามสั่งไม่ให้หัวใจมันเต้นแรง พยายามไม่มองปากที่เจ่อเพราะการจูบฟัดกันเมื่อสักครู่ “ไม่! พ่อไม่เข้าใจ แล้วถ้าศราไม่นอนกับบุ๋น พรุ่งนี้บุ๋นก็จะไปหาคนมานอนด้วย บุ๋นจะไม่เก็บพรหมจรรย์เอาไว้ให้ใครก็ไม่รู้ที่พ่อเลือกให้บุ๋นหรอกนะ” “เขาอาจเป็นคนดีก็ได้นะครับ” “นี่นายไปเข้าข้างคนอื่นมากกว่าบุ๋นทำไม” “ผมก็แค่พูดไปตามเนื้อผ้า” “นายกล้าเถียงฉันเหรอ” ศรามองตามคนที่เอาแต่ใจ เดินตรงเข้าไปในห้องนอนของเขาอย่างถือวิสาสะ คอนโดนี่เล็กมากเมื่อเทียบกับคฤหาสน์ของคุณท่าน แต่ก็ยังถือว่าเกินฐานะเด็กกำพร้าอย่างเขาอยู่ดี “กลับเถอะครับ อย่าทำแบบนี้เลย” เขาพยายามปรามคนที่ขยับขึ้นไปนอนตะแคงในท่ายั่วยวนกลางเตียง “ทำแบบนี้แบบไหน ใช่แบบนี้หรือเปล่า” เธอปลดกระดุมเสื้อทีเดียวออกทุกเม็ด เหลือไว้แค่สาบเสื้อที่ค่อยๆ แยกห่างออกจากกัน “กลับบ้านครับ” เขาบอกเสียงเรียบ พยายามมองสิ่งที่สูงกว่าคอขึ้นไป “ไม่กลับ!” “อย่าประชดประชันชีวิตตัวเองแบบนี้เลยครับ มันไม่ใช่การแก้ไขปัญหาที่ถูกต้อง” “เหรอ!” เธอขยับลงมาจากเตียง ก่อนจะขยับคล้องคอคนที่ทำมาเป็นสั่งสอน ทำมาเป็นหวังดี “อย่าทำแบบนี้ครับ ผมจะไม่มีวันหวั่นไหวไปกับทุกอย่างที่คุณกำลังทำ” เขากำลังพูดปด ยิ่งตอนนี้เธอจงใจขยับเข้ามาจนหน้าอกหน้าใจเบียดไปกับช่วงอกของเขา ร่างกายมันก็เผลอสั่นเทิ้มด้วยความรู้สึกภายใต้จิตสำนึกที่ซ่อนเร้นมานาน ก้มลงมองดวงตาคู่หวานคู่นั้น มองริมฝีปากอวบอิ่มที่แสนบวมเจ่อ “แล้วนายจูบตอบฉันทำไมก่อนหน้านี้” เธอจงใจใช้นิ้วเกลี่ยไปตามโครงหน้าของคนที่ยังทำเป็นนิ่ง เดี๋ยวมาดูกันว่าเขาจะทนการยั่วต่อๆ ไปได้ไหม “ผมเป็นผู้ชาย คงต้านทานเรื่องพวกนั้นไม่ได้” “อ๋อ...” เขามองคนที่ทิ้งสะโพก เดินจากไปด้วยท่าทางเย้ายวน แล้วเธอก็จงใจหันมายิ้มให้เขา แล้วก็ปลดกระโปรงลงไปกองกับพื้น ตอนนี้เหลือแค่ชุดชั้นในลายลูกไม้ที่แสนเข้าชุดกันเพียงสองชิ้น มันน่าโดดไปประจันหน้าแล้วก็ลงโทษแม่ผู้หญิงช่างยั่วอย่างถึงพริกถึงขิง แต่เขาทำไม่ได้จริงๆ เขาไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดไม่ดีกับเธอด้วยซ้ำ “ผมจะออกไปนั่งรอข้างนอก เช้าแล้วเราจะกลับบ้านกัน” บุรัสกรมองคนเย็นชาที่หมุนหันไปทางประตู นี่เขาจะไม่สนใจแม้ว่าจะเห็นเธอเกือบแก้ผ้าแล้วเนี่ยนะ หรือจริงๆ ศราไม่เคยสนใจผู้หญิงแบบเธอเลยแม้แต่น้อย มันทั้งเสียหน้าและก็แสนน้อยใจ “ฉันไม่อนุญาต นายก็ไม่มีสิทธิ์เดินออกไป!” ตู๊ด...ตู๊ด... ที่เขายังยืนอยู่ก็เพราะเสียงสปีกเกอร์โฟนที่เธอจงใจเปิดให้ได้ยิน (ฮัลโหล) ก็ยังดีที่เป็นเสียงผู้หญิงรับสาย “เจนเหรอ...” (บุ๋นมีอะไรจ๊ะ) “แกหาผู้ชายให้สักคนได้ไหม ฉันเหงา” เธอจงใจเดินไปยืนตรงหน้าคนที่ยังยืนนิ่งเป็นเสาไฟฟ้า เอาสิ! ถ้าศราไม่ห้าม เธอก็จะนอนกับผู้ชายที่เพื่อนหาให้ที่ห้องเขานี่ล่ะ แล้วมาดูสิว่าใครที่ต้องกระอักตายกับเรื่องนี้บ้าง (ได้ๆ เดี๋ยวฉันส่งรูปให้แกเลือกทางไลน์นะ แกชอบคนไหนก็บอกเบอร์ละกัน) “เค...ขอตัวท็อปเลยนะ เน้นเอาเก่งๆ” เธอจ้องคนตรงหน้าอย่างท้าทาย ก็เอาสิ ถ้าศราทนได้ เธอก็พร้อมจะทำตัวไม่มีสติสักครั้ง (ตายแล้ว ยายบุ๋นนี่แกพร้อมจะให้คนมากระชากพรหมจรรย์แล้วเหรอนี่) ศราไม่คิดว่าเพื่อนของเจ้านายจะหัวเราะร่วนเหมือนมันเป็นเรื่องปกติที่พวกเธอทำๆ กันเป็นประจำ “แล้วฉันจะแชร์โลไปนะ” (เค อย่าลืมรีบเลือกล่ะ ดึกๆ เดี๋ยวจะเหลือแต่ตัวรอง) “จ้ะ” เธอตัดสายลงพร้อมกับมองคนที่ยังทำเป็นนิ่ง ใจมันก็เสียแหละ แต่ทำไงได้ บุรัสกรก็เป็นคนแบบนี้ เธอเป็นลูกอดีตมาเฟียเชียวนะ จะให้ตัดสินใจทำเรื่องต่างๆ แค่ครึ่งๆ กลางๆ ก็คงไม่ใช่เช่นกัน “จะไปไหนครับ” ศราคว้าข้อศอกเล็กของคนที่ทำท่าจะเดินออกไปจากห้องนอน “ไปกินเหล้า” เธอสะบัดแขนเบาๆ แต่ก็ยังคงถูกคว้าเอาไว้แน่น “โทรไปยกเลิกคุณเจนซะ” “ไม่!” เธอสะบัดแขนได้สำเร็จ แล้วก็เดินไปได้แค่ครึ่งก้าวก็ถูกคว้าตัวเข้าไปในอ้อมกอดแข็งแรง “ปล่อย!” เธอออกคำสั่งแล้วก็จงใจดิ้น แต่มือแกร่งกลับยิ่งทั้งกอดทั้งรัด “ผมไม่อนุญาตให้คุณตามผู้ชายมาที่ห้องผม” “ก็ได้ งั้นฉันจะไปคอนโดตัวเอง ก็ปล่อยสิ!” เธอทุบบ่าแกร่งแรงๆ ไปสามที แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมทำตาม แถมยังเดินกลับไปทางเตียงเสียด้วย อืม...ก็ดีนะ เพราะถือว่ายั่วขึ้น แต่จะสำเร็จหรือเปล่าไม่รู้ ศราเองก็หัวดื้อใช่ย่อย “โทรไปยกเลิกผู้ชายที่คุณสั่งกับคุณเจนเดี๋ยวนี้” เขายื่นโทรศัพท์ไปตรงหน้าของเจ้าของเครื่อง “ไม่! ก็นายไม่เอาฉันนี่ ฉันก็จะเอากับผู้ชายอื่น” เขามองใบหน้าสวยที่จงใจลอยหน้าลอยตาท้าทาย “ผมขอร้อง...” แทบไม่อยากจะเชื่อหู ถึงศราจะแสนดีกับทุกคน แต่เขาไม่เคยขอร้องใคร “ฉันจะไปคอนโดตัวเองแล้วกัน นายจะได้สบายใจ” เธอตั้งท่าจะขยับลงจากเตียงทางอีกฝั่ง แต่ก็ยังถูกมือใหญ่จับท่อนแขนเอาไว้แน่น “คุณบุ๋น คุณเป็นความรับผิดชอบของผม” “ไม่ใช่! ฉันโตแล้ว...” แต่ก่อนตอนยังเป็นเด็กหรือแม้แต่วัยรุ่น เธอก็เป็นภาระในชีวิตของเขา ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ และก็ไม่ใช่ว่าเธอคิดไปเอง แต่เธอเคยได้ยินเขาตัดพ้อกับป้าโสมโดยบังเอิญ “ฉันสามารถรับผิดชอบตัวเองได้ โอเคนะ” “ผมไม่ให้ไปไง!” ครั้งนี้เธอถูกกระชากเข้าไปใกล้คนที่ขยับขึ้นมาอยู่กลางเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ศราหล่อเหลา ข้อนี้เธอไม่เคยกังขา และยามเขาโกรธเกรี้ยวแบบนี้ เสน่ห์ของเขาก็เหมือนจะแผ่กระจายออกมาจนมิดห้อง “ทำไม...ทำไมนายต้องมาบังคับฉันด้วย นายไม่เอาฉันก็ไม่ได้หมายความว่าผู้ชายคนอื่นจะไม่ต้องการฉันนี่” เธอรู้สึกถึงมือแกร่งที่โอบรัด “ผมต้องการคุณไง แต่ผมทำไม่ได้...” “งั้นก็ปล่อย” เธอพยายามแกะมือแกร่ง แต่กลับยิ่งถูกกอดแน่นขึ้น “ผมขอร้อง อย่าทำแบบนี้ อย่าทำลายชีวิตตัวเอง” “ฉันแค่นอนกับคน แค่มีเซ็กซ์ ฉันไม่ได้ทำลายชีวิตอะไรเลย มีแต่สนุก มีแต่มีความ...อื้อ...” เธอไม่คิดเลยว่าเขาจะกระแทกริมฝีปากเข้าใส่ แล้วไม่นานปากก็เม้มกันเบาๆ เธองับปากเขา เขาไล้เลียริมฝีปากเธอ ร่างกายผวาเข้าใส่กัน แล้วลิ้นสากก็จู่โจมเข้าไปในโพรงปากของเธอ สายตากลับมาประสานกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ “ผมจะนอนกับคุณเอง” “อื้อ...” เธอทุบเบาๆ ไปตามบ่าแกร่ง แต่แล้วก็หลับตาพริ้ม ดื่มด่ำไปกับรสจูบที่แสนหวามใจ “คุณบุ๋นแน่ใจใช่ไหมที่จะให้ผมทำเรื่องแบบนี้” “อื้อ...” เธอรู้สึกถึงมือกว้างที่กำลังฟอนเฟ้นไปตามหน้าอกหน้าใจ และไม่นานตะขอเสื้อชั้นในก็ถูกแกะออกอย่างง่ายๆ พร้อมกับร่างกายที่ถูกผ่อนลงกลางเตียงอย่างเบามือ “ถ้าผมไปต่อ เราจะถอยกลับไปเป็นเหมือนก่อนหน้านี้ไม่ได้แล้ว คุณบุ๋นเข้าใจใช่ไหม” “อื้อ...ถ้านายไม่อยากทำ ก็หยุดสิ อ๊า...” เธอครวญกระเส่า แล้วก็แอ่นหน้าอกให้เขาบีบเฟ้นอย่างสบายมือ ตากลับมาสบประสานกันอย่างตรงไปตรงมา ถ้าศราไม่เต็มใจ เธอก็ไม่อยากให้เขาฝืนใจ แต่ถ้าเขาเต็มใจ เธอเองก็อยากบอกว่าชีวิตที่เหลือของเขาก็ต้องยกให้เธอเหมือนกัน “ผมอยากทำ...” ศรายอมรับความจริง ก่อนจะก้มลงไปมอบจุมพิตร้อนแรงให้ริมฝีปากที่เผยอเชิญชวน แม้มันจะผิดต่อวาสุเทพ ผู้มีพระคุณ แต่มันจะไม่มีวันผิดต่อหัวใจตนเอง “นายเต็มใจเป็นสามีฉันใช่ไหม” เธอประคองแก้มสากของคนที่จูบได้ทั้งหวานและร้อนแรง ก่อนจะมองลึกเข้าไปในดวงตาคมคายคู่นั้น “ผมคงไม่อาจหาญจะรับตำแหน่งนั้น แต่ผมจะเป็นทาสรักของคุณ ถ้าคุณไม่ไล่ ผมจะอยู่ตรงนี้ในฐานะอะไรก็ได้ ขอแค่ได้ดูแลคุณ ได้อยู่ใกล้ๆ คุณ ผมต้องการแค่นั้น” ศราหมายความตามที่พูดทุกคำ หลังจากคืนนี้ไป หัวใจของเขาจะเป็นของเธอเสมอ แม้จะไม่ได้ครองคู่กัน แต่เขาก็จะไม่ไปไหน จะอยู่ห่างๆ ดูแลเธอในฐานะขี้ข้าของเธอคนหนึ่ง “นายแน่ใจเหรอศรา” เธอกดจูบเบาๆ ไปบนปากหยัก แล้วก็จ้องอย่างเฝ้ารอ “ผมแน่ใจ” “งั้นนายก็จำคำพูดตัวเองด้วยนะ” เธอเป็นฝ่ายเริ่มจูบอีกฝ่ายอย่างเร่งเร้า ลิ้นโรมรันพันตู ไม่ต่างจากที่ร่างแกร่งค่อยๆ ขยับลงมาทาบทับอย่างเนิบนาบ มือใหญ่ปลดเสื้อและกางเกงของตัวเองตามลำดับ เขายังคงจูบปาก ดูดคอเธอไม่ได้ห่างหาย แล้วไม่นานทั้งเธอและเขาก็เปลือยเปล่า เนื้อตัวเสียดสีกันทุกสัดส่วน “ผมขอไปหยิบ...อื้อ...” ไม่คิดเลยว่าแค่จะพูดก็ยังพูดไม่จบประโยค “ไม่ให้ไป ดูดนมฉันสิ” เธอเรียกร้องแล้วก็ได้รับการตอบสนองที่แสนรุนแรง “อืม...” ปากหยักของศราเก่งฉกาจมาก ไม่ต่างจากลิ้นและฟันที่กำลังระรัวไปบนยอดถันของเธอ “อ่าห์...” แล้วมือของเขาก็ไต่ลงต่ำ มันทักทายกลีบดอกไม้ของเธอเบาๆ ก่อนที่นิ้วแกร่งจะค่อยๆ ขยับลึกเข้ามาที่กลางกาย สำหรับศรา เสียงหวานที่ครวญครางอย่างต่อเนื่อง พร้อมกับร่างบอบบางที่อ่อนระทวยเหมือนจะยิ่งปลุกเร้าให้เขาได้รู้สึกฮึกเหิม “โอ้ว...ศราขา...บุ๋นต้องการศรา” เธอแทบหวีดร้องเมื่อนิ้วยาวๆ เริ่มโยกคลึง มันทั้งดื่มด่ำและก็หนำอกหนำใจ ทุกการตอกตรึง ทุกการเกี่ยวครูด มันคือประสบการณ์ใหม่ที่เธอไม่เคยคิดว่าจะได้รับ ศราเองก็ต้องการบุรัสกร เขาแอบรักเธอมาตั้งนานแล้ว และในยามนี้มันก็มากกว่าแค่แสดงอารมณ์ใคร่ แต่มันคือหัวใจทั้งหมดของเขาที่มีต่อเธอ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more