ท่านประธานตัวร้ายกับยัยเฉิ่ม

“เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา พชร ประธานแห่งซีเจย์ กรุ๊ป พาพลอยรุ้ง นางแบบสาวหน้าใหม่ไปแล่นเรือยอร์ชสุดโรแมนติก ก่อนจะมีคนถ่ายภาพของทั้งคู่ที่ดูสนิทสนมกัน…” ข่าวนี้ถูกถ่ายทอดผ่านทางโทรทัศน์ทุกช่อง จากนั้นไม่นาน ข่าวนี้ก็กลายเป็นประเด็นร้อนทั่วประเทศ หญิงสาวที่นั่งอยู่บนโซฟา เธอใส่ชุดยูนิฟอร์มสีเทาน้ำเงิน ผมของเธอถูกม้วนขึ้น อีกทั้งยังสวมแว่นตาหนาเตอะ การแต่งตัวแบบนี้ทำให้เธอดูเหมือน “มนุษย์ป้า” ในทีวีไม่มีผิด ถึงแม้เธอจะแต่งตัวแบบนี้ แต่ใบหน้าของเธอยังคงงดงาม ผิวขาวเนียน ดวงตากลมโตที่แฝงไปด้วยความเศร้า เธอช่างเป็นผู้หญิงที่สวยอย่างไร้ที่ติจริง ๆ เธอดูข่าวในทีวีด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ไร้ความรู้สึก ป้าอันดา ป้าแม่บ้านที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็กำลังมองมาที่เธออยู่ และไม่รู้ว่าคุณหนูของเธอกำลังคิดอะไร พวกเขาแต่งงานกันมาเป็นปี แต่คุณชายไม่เคยกลับบ้านเลยสักครั้ง อีกทั้งยังมีข่าวอื้อฉาวแบบนี้ออกมาไม่เว้นแต่ละวัน… “คุณหนู ต้องเป็นพวกนักข่าวเขียนข่าวมั่ว ๆ ขึ้นมาแน่เลย คุณหนูอย่าไปเชื่อเลยค่ะ…” ป้าอันดาพูดปลอบใจ แต่แพรไหมรู้ดีว่าข่าวนี้เป็นเรื่องจริง เธอเพียงยิ้มบาง ๆ แต่ไม่ตอบอะไรกลับไป ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครบางคน ไม่นาน ปลายสายก็กดรับสาย “ฮัลโหล…” เธอยังไม่ทันจะได้ทักทาย ปลายสายก็พูดขึ้นก่อน “ฉันเอง!” แพรไหมตอบเสียงเรียบ “มีธุระอะไร!?” น้ำเสียงของปลายสายเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “คืนนี้นายจะกลับบ้านไหม? ฉันมีเรื่องอยากคุยด้วย!” แพรไหมถาม “มีเรื่องอะไรคุยทางโทรศัพท์ก็ได้ ฉันไม่อยากกลับไปเจอหน้าเธอให้รู้สึกคลื่นไส้” พชรตอบอย่างไม่ถนอมน้ำใจ แค่นึกถึงสภาพการแต่งตัวของแพรไหมแล้ว เขาก็อยากจะอ้วกขึ้นมา เมื่อได้ยินเช่นนั้น แพรไหมก็บีบโทรศัพท์แน่นขึ้น “แต่เราเป็นสามีภรรยากัน!” “แพร——ฉันขอเตือนเธอไว้นะ ทางที่ดีอย่าพูดว่าเราเป็นสามีภรรยากันอีก มันเป็นแค่การแต่งงานเพื่อธุรกิจ อีกอย่าง สภาพของเธอทำให้ฉันขยะแขยงจนอยากจะหย่าให้มันจบ ๆ ไปซะ!” ปลายสายตะคอกเสียงดังลั่น หย่า… “พชร เราแต่งงานกันมาปีหนึ่งแล้ว ฉันก็อยู่ของฉันดี ๆ ไม่เคยทำเรื่องที่ผิด แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาขอหย่า?” แพรไหมไม่ยอม “ก็เพราะเธอทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยงเต็มทน!” “นาย—” “ดี ในเมื่อพูดมาขนาดนี้แล้ว งั้นก็หย่ากันเถอะ!” แพรไหมกล่าว เมื่อได้ยินดังนั้น ปลายสายก็อึ้งไปทันที “เธอคิดได้แล้วเหรอ?” “นายเป็นฝ่ายที่ต้องการหย่าในครั้งนี้เอง หวังว่านายจะรับผลที่ตามมานะ และอย่าได้ยื่นมือเข้ามายุ่งกับธุรกิจของครอบครัวฉัน!” แพรไหมกล่าว ปลายสายที่เต็มไปด้วยความปรารถนาที่จะหย่า จึงไม่ได้คิดอะไรอย่างอื่น “ได้ ขอแค่เธอยอมเซ็น!” “ฉันจะเซ็น แต่หวังว่านายจะรักษาคำพูด!” “ไม่มีปัญหา!” โทรศัพท์ถูกตัดสายไป ขณะนั้นเอง ป้าอันดาที่อยู่ข้าง ๆ ก็ได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่อย่างชัดเจน เธอจึงเดินเข้าไปหาแพรไหม “คุณหนู คุณหนูกับคุณผู้ชายจะ…หย่ากันจริง ๆ เหรอคะ?” แพรไหมหันมามองป้าอันดา สายตาภายใต้แว่นกรอบใสเป็นประกาย “มันดีกับเราทั้งคู่ค่ะ!” “แต่ทางคุณท่านกับคุณผู้หญิง…” “พชรจัดการได้ค่ะ!” แพรไหมพูดแทรกขึ้น ในตอนนั้นเอง เธอก็เตรียมตัวจะขึ้นไปชั้นบน แต่จู่ ๆ ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ “ป้าอันดา เก็บอาหารเย็นพวกนั้นเถอะค่ะ!” แพรไหมพูด “คุณหนูจะไม่ทานเหรอคะ?” ป้าอันดาถามอย่างตกใจ “ไม่ล่ะ ตอนนี้แพรไม่อยากกิน!” พูดจบ แพรไหมก็วิ่งขึ้นไปชั้นบน เธอหยิบหนังสือสัญญาการหย่าที่พชรเตรียมไว้ก่อนหน้านี้ออกมา ก่อนจะเซ็นชื่อลงไปทันที! เธอมองดูลายเซ็นของตัวเอง พร้อมกับยิ้มมุมปาก “พชร ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ชีวิตนายเป็นของนาย ชีวิตฉันเป็นของฉัน ต่างคนต่างเดินทาง ไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีก!”