วิลแฮม nc ++

เริ่มต้น

วิลแฮมกำข้อมือเล็กของเบลินดาแน่นๆ พร้อมลากไปที่รถสปอร์ตหรูที่เขารักและห่วงมากๆ เบลินดาพยายามยื้อยุดไม่เดินตามวิลแฮมไป แต่ยิ่งต่อต้านเธอยิ่งเจ็บที่ข้อมือ เพราะโดนมือหนาของเขากำแน่นๆแรงๆเธอรู้สึกเจ็บที่ข้อมือเป็นอย่างมาก

" ปล่อย! ไอ้เวรวิล! ไอ้สารเลว! ปล่อยฉัน!" เบลินดาพยายามด่าด้วยปากเล็ก เพราะเธอทำได้แค่นี้ใช้ปากเป็นอาวุธ วิลแฮมขบกรามแน่นๆ ด้วยความหงุดหงิดโมโห มือหนาอยากบีบคอเล็กให้หักไปเลย แต่เขาทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะแด๊ดกายกับแด๊ดแคทเป็นเพื่อนกัน ที่เขาจูบไม่ใช่พิศวาสอะไรหรอกแค่หมั่นไส้ เวลาเธอเห็นเขาแล้วแกล้งทำเป็นไม่เห็น เธอชอบเชิดหน้าใส่เขา แถมเวลาคุยโทรศัพท์กับผู้ชายเสียงหวาน แถมรอยหน้าแดงอายๆ ' แหวะ '

ตุบ! มือหนากระชับเบลินดาแรง เพื่อไม่ให้เธอตั้้งหลักได้ ร่างเล็กปลิวเหมือนกระดาษลอยมาปะทะที่อกแกร่ง มือหนาจับข้างหนึ่งกอดเอวกิ่วไว้แน่นๆ

" ไอ้บ้า แกมันพวกบ้าตัณหา มะ....อื้อ" เบลินดาด่าวิลแฮมออกมาดังๆ มือหนาของวิลแฮมจับท้าทอยของเบลินดาให้เงยขึ้นมา พร้อมปากบางจูบปากเล็กอย่างเอาแต่ใจ

" อื้อๆๆๆๆ" เบลินดาครางออกมาเสียงในลำคอเล็ก มือเล็กพยายามทุบที่แผ่นหลังแกร่งด้านหลัง ปากบางบดขยี้แรงๆจนปากเล็กเจ็บและเริ่มแตกเลือดซึมออกมา

" อ้าว ! นี้ยังซ้อมจูบไม่เสร็จเหรอนายน้อย" แด๊ดแคท แด๊ดกาย มัมไผ่ มัมแก้ว เดินออกมาหน้าบ้านเห็นสองคนจูบกันอีกรอบ แด๊ดแคทเลยร้องขึ้นมาทัก เพราะอยากให้วิลแฮมได้สติและให้เกียรติเขาบ้าง แด๊ดกายส่ายหน้า ' ไอ้ลูกเวร' มัมไผ่ มัมแก้วยกมือขึ้นทาบอก พยายามหายใจเข้าลึกๆ เพราะจะเป็นลม วิลแฮมรีบปล่อยมือหนาออกจากเอวกิ่วและท้ายทอยของเบลินดาทันที

เพียะ! ฝ่ามือเล็กขอเบลินดาตบลงที่ใบหน้าหล่อของวิลแฮมเเรงๆ ด้วยความโมโห ปากเล็กยิ้มแสยะยิ้ม

" นี้สำหรับความมักง่ายของผู้ชายสำส่อนเอาไม่เลือก " เบลินดาเค้นเสียงพูดออกมาด้วยความเครียดแค้นวิลแฮม เธอพยายามสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อระงับความกลัวด้านในเอาไว้ วิลแฮมหันหน้ามามองพลางขบกรามแน่นๆ

" กรี้ดดดดดดด ไอ้วิล ไอ้เลว " เบลินดากรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ เพราะวิลแฮมจับเธอแบกพาดไหล่ หัวห้อยลงไปวิลแฮมเดินตรงไปยังรถสปอร์ตทันที ' ดีล่ะ จดทะเบียนสมรสเสร็จ เข้าหอที่ม่านรูดแม่งเลย ' วิลแฮมพลางคิดในใจ พร้อมกับยิ้มที่มุมปากเหี้ยมๆ แด๊ดแคทและแด๊ดกายมองการกระทำของทั้งแล้วกำหมัดแน่นๆ แต่คนที่เจ็บสุดท่าจะเป็นแด๊ดแคท เพราะเขาจำคำสัญญาวันนั้นได้ดี แถมเขาเป็นคนพูดเอง ' ไอ้เวรวิล ถ้ารู้ว่าโตมาแล้วเป็นลูกเขยปานนี้เขาแกล้งผลักลงบ่อจระเข้ยักษ์ไปแล้ว ' แด๊ดแคทพลางคิดเพื่อให้ตัวเองสบายใจแต่ที่จริงมันเป็นไปไม่ได้ มัมไผ่ มัมแก้ว ได้แต่มองตามสูดหายใจเข้าปอดให้ลึก

ตุบ! ร่างเล็กของเบลินดากระแทกเข้าไปในเบาะรถสปอร์ตราคา ใบหน้าสวยเหยเกเพราะจุก เธอหันมามองหน้าวิลแฮมด้วยความแค้นใจ พร้อมวิลแฮมรัดเข็มขัดนิรภัยให้

" อย่าคิดวิ่งลงจากรถ เพราะถ้าฉันจับได้...... " วิลแฮมพูดออกมาขู่ เบลินดาหันหน้ามาสบตากับไอ้คนเอาแต่ใจ พร้อมแสยะยิ้ม

" ฉันไม่กลัวแกหรอก " เบลินดาเค้นเสียงรอดไรฟันออกมาด้วยความโมโห วิลแฮมดึงเนคไทออกมาพร้อมมัดข้อมือเล็กทั้งสองข้างเข้าด้วยกัน พร้อมเชือกอยู่หลังรถมัดข้อเท้าเล็กเข้าด้วยกัน

" หึหึ ถ้าลงไปได้ไอ้วิลจะยอมกราบเช้ากราบเย็นเลย" วิลแฮมพูดออกมาด้วยความสะใจพร้อมปิดประตูรถลง เขารีบเดินอ้อมไปทำหน้าที่คนขับทันที วิลแฮมขับรถช้าๆมาจอดอยู่ที่ด้านหน้าผู้ใหญ่สี่ท่าน

" เดี๋ยวผมจดทะเบียนแล้ว ผมจะเข้าหอเลยนะครับ" วิลแฮมพูดออกแบบห่ามๆแด๊ดแคทแทบเอาระเบิดมาทิ้งลงในรถ หรือไม่ก็ดึงวิลแฮมลงมากระทืบให้ตายคาตีน แด๊ดแคทพยายามข่มอารมณ์เดือดไว้ด้านใน แด๊ดกายถอนหายใจแรงๆ นี้ลูกชายของเขาไปได้นิสัยแบบนี้มาจากไหนเนี่ย

" ไม่เอานะคะคุณลุงกาย เบลินไม่แต่งนะคะ เบลินเกลียดไอ้วิล" เบลินดาพูดออกมาด้วยความตื่นกลัว ปากเล็กบวมเจ๋อเพราะโดนจูบวิลแฮมปลายตามองพลางแสยะยิ้มด้วยความสะใจ เธอเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัยแล้วตอนนี้ มันจะมากกว่าจูบแน่ๆ ถ้าได้ไปจดทะเบียนสมรสกับไอ้เวรวิล มัมแก้วหันไปมองสามีสุดที่รัก เพื่อให้สามีช่วย เพราะสภาพลูกสาวคือโดนมัดแขนและขาแถมปากเล็กบวมเจ๋อ แด๊ดแคทยืนขบกรามแน่นๆมือหนากำเข้าหากันแน่นๆ เพื่อข่มอารมณ์เดือดเอาไว้ด้านใน เขาอยากจะฉีกคำสัญญาบ้าบอนั้นทิ้งไป ' แม่ง กูอยากย้อนเวลาไปได้จริง เครื่องไทม์แมชซีนของโดนเรมอนแม่งมีแค่ในการ์ตูนว่ะ'

" วิลพาน้องลงมานะ ถือว่ามัมขอร้องให้แต่งงานก่อนไหมลูก " มัมไผ่พูดออกมาเสียงอ่อนหวาน ในใจสงสารเบลินดา เพราะโดนมัดและสภาพไม่น่าดู แถมเห็นใจแด๊ดแคทกับมัมแก้ว วิลแฮมขบกรามแน่นๆด้วยความโมโหเดือดดาล อุณหภูมิในร่างกายเดือดผุดเหมือนภูเขาไฟฟูจิที่กำลังจะระเบิด เพราะทุกคนเอาแต่เข้าข้างยัยผู้หญิงปากดีคนนี้

บรืนๆๆๆๆบรื้นๆๆๆๆๆบรื๊อๆๆๆๆๆๆๆเท้าใหญ่ที่เหยียบคันเร่งอยู่แบบนั้นด้วยอารมณ์โมโห หงุดหงิด มัมไผ่ยื่นมือไปจับมือหนาของแด๊ดกาย เพื่อให้ห้ามลูกชายตัวดีบ้าง แต่ไม่ทันเพราะวิลแฮมเหยียบคันเร่งและขับรถออกไปทันที มัมแก้วแทบลมจับ แด๊ดแคทพยุงเอาไว้พร้อมพาเข้าไปในบ้านของแด๊ดกาย

" พี่แคท น้องเป็นห่วงลูกค่ะ" มัมแก้วพูดออกน้ำเสียงตื่นกลัวกับการกระทำของวิลแฮม แต่ก่อนเป็นเด็กผู้ชายที่น่ารัก พูดอะไรก็ฟังไปหมดว่านอนสอนง่าย พอไปเรียนที่ต่างประเทศมาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีนเลย เป็นหนุ่มเจ้าสำราญ ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า แถมตอนนี้ได้ยินข่าวว่าจีบนางเอกแถว ' ชมดาว' ด้วย

" ใจเย็นๆแก้ว นายน้อยไม่ทำแบบนั้นหรอก แค่พูดด้วยอารมณ์โกรธเฉยๆหรอก เดี๋ยวก็เย็นลง" แด๊ดแคทพูดปลอบใจเมียสุดที่รัก แต่ในใจแทบกระอักเลือด เขาหันไปมองหน้าสกายที่เอาแต่เงียบอยู่

" พี่จะดูแลหนูเบลินให้ดีๆ พี่สัญญา" แด๊ดกายพูดออกมาเสียงเข้ม เพื่อให้มัมแก้วและแด๊ดแคทเชื่อใจเขา แด๊ดแคทขบกรามแน่นๆ

ทางด้านวิลแฮมหลังจากขับรถออกจากบ้านมาแล้ว เขาได้ขับตรงไปที่ที่ว่าการอำเภอทันที

" ไอ้วิล แกมาที่นี่ทำไม แกบ้าไปแล้วเหรอ" เบลินดาพูดออกมาเสียงดัง น้ำตาไม่ได้ไหลออกมา แต่ในใจมันตื่นกลัว แต่เธอรู้ว่ามาที่นี่เพื่อจดทะเบียนสมรสกันไม่ได้แน่นนอนถ้าเธอไม่เต็มใจ แถมสภาพเธอถูกมัดขนาดนี้ คงไม่มีนายอำเภอที่ไหนเชื่อว่าทั้งสองคนรักกันแน่นอน ถ้านายอำเภอเชื่อก็บ้าประสาทเหมือนไอ้คนนั่งข้างๆเธอแล้ว

ตื่ดๆๆๆๆๆ วิลแฮมหยิบโทรศัพท์ออกมาพร้อมโทรหาใครบ้างคน

" อืม กูอยู่ด้านหน้าแล้ว มึงอยู่ไหน?" วิลแฮมเอ่ยถามปลายสายออกมา เบลินดาหน้าหน้างงงวย

" ผมอยู่ที่ทำงานครับพี่" ปลายสายตอบออกมา วิลแฮมปลายตามองเบลินดาพร้อมยิ้มเหี้ยม เขาเคลื่อนรถขับไปจอดด้านหลัง

" เดี๋ยวกูจะขึ้นไปหา" วิลแฮมพูดออกมา พร้อมกดสายวาง เบลินดาอ้าปากหวอ

" ไอ้วิล แกเป็นบ้าเหรอ ฉันไม่ได้รักแก แกไม่ได้รักฉัน แล้ว อ๊ายยยยย" เบลินดาพูดออกมาเสียงดัง วิลแฮมเปิดประตูรถลงไปพร้อมเดินอ้อมไปเปิดให้เบลินดา เขาจัดอุ้มเบลินดาแบกพาดไหล่เดินตรงไปที่ว่าการอำเภอด้านหลัง เพราะเขามาบ่อยเวลามาหาเพื่อนที่นี่ เบลินดาหัวห้อยลงพลางกรีดร้องมือเล็กทุบแผ่นหลังแกร่งแรงๆแถวนี้ไม่มีคน วิลแฮมเดินเข้ามาด้านหลังประตูเปิดออกมารับเขาทันที

" ไงพี่ " เสียงผู้ชายที่เบลินดาคุ้นเคยดังขึ้น เขาคือฟอลตัลลูกชายคนเล็กของแด๊ดมอสและมัมรักนั้นเอง เพราะความเก่งสมองไวเลยได้ย้ายชั้นขึ้นไปเรียนห้องเดียวกับวิลแฮม และไปเรียนต่างประเทศด้วยกัน ถึงแม้อายุจะห่างกันสองปี แต่วิลแฮมกับฟอลตัลก็ไม่เป็นปัญหา เพราะนิสัยคล้ายๆกัน ทั้งสองหนุ่มเดินไปตามทางเดิน

" พวกนายเป็นบ้าหรือไง พวกบ้า ปล่อยฉันนะ ปล่อย! " เบลินดาด่าทั้งสองหนุ่มขณะที่หัวห้อยลง วิลแฮมและฟอลตัลปลายตามองพลางส่ายหน้า มือหนาของฟอลตัลยื่นไปเปิดประตูห้องทำงานของเขาเพื่อให้วิลแฮมเข้าไปด้านใน

ตุบ ! วิลแฮมโยนเบลินดาลงที่โซฟาตัวใหญ่ในห้องทำงานของฟอลตัล เบลินดาใบหน้าเหยเกเพราะจุกที่ท้องน้อย ทั้งสองหนุ่มยืนมองนิ่งๆ

" ไอ้สารเลววิลแฮม ฉันเกลียดแก" เบลินดาด่าวิลแฮมอีกครั้ง หลังจากรู้สึกดีขึ้น เธอมองหน้าวิลแฮมและฟอลตัล ด้วยความโมโห เกลียดชัง ดีที่กลุ่มนี้มาไม่ครบไม่งั้นเธออายแน่นๆ ฟอลตัลยกยิ้มที่มุมปากพลางเดินไปนั่งที่เก้าอี้ทำงาน

" พี่มานี้มาทำอะไรเหรอครับ?" ฟอลตัลถามวิลแฮมออกมา วิลแฮมหันไปมองสบตาฟอลตัลพลางปลายมองเบลินดา

" กูมาจดทะเบียนสมรสว่ะ มึงช่วยเตรียมเอกสารมาให้กูด้วย " วิลแฮมพูดออกมาแบบสบายๆ เบลินดาขบกรามแน่นๆ

" จดบ้านแกแหละ ฉันไม่จดไม่แต่งทั้งนั้นแหละ ฉันเกลียดแก ได้ยินไหม" เบลินดาเค้นเสียงรอดไรออกมาด้วยความโมโห แววตาเกลียดชังวิลแฮมเป็นอย่างมาก

" แล้วไงใครสนว่ะ ไอ้ฟอลไปเอาเอกสารมา จดเสร็จแล้วกูจะพายัยเบลินไปเข้าหอที่ม่านรูด" วิลแฮมพูดออกมาหน้าตาเฉย เบลินดาจ้องมองหน้าวิลแฮมด้วยความโกรธแค้น

" ฉันมีผัวแล้ว แกจะมายุ่งอะไรกับฉัน แกต้องการกินของเหลือจากคนอื่นเหรอ" เบลินดาพูดออกมาเพื่อให้วิลแฮมเปลี่ยนใจ วิลแฮมขบกรามแน่นๆ

" แล้วไง เสียบก่อนหรือเสียบหลัง ถ้าหลังจากเธอจดทะเบียนสมรสกับฉันแล้ว ยังไปให้มันเสียบ ไอ้วิลคนนี้จะตัดเข็มเล็กๆของมันทิ้งให้ลูกๆของแด๊ดกายกินแม่งมันหมดเลย ไม่เชื่อเดี๋ยวฉันจะทำให้ดู หึหึ" วิลแฮมพูดออกมาน้ำเสียงจริงจังเพื่อให้เบลินดาเข้าใจ เบลินดาอ้าปากค้าง

ครืดๆๆๆๆเสียงโทรศัพท์ของเบลินดาดังขึ้น มือหนาของวิลแฮมรีบล้วงเข้าไปรับในกระเป๋าใบเล็กๆของเบลินดาทันที วิลแฮมขบกรามแน่นๆกว่าเดิม พร้อมนิ้วเรียวกดวางสาย

ครืดๆๆๆๆ โทรศัพท์ดังอีกรอบ วิลแฮมก้มลงไปมองพร้อมกดวางสายอีกรอบ เบลินดาได้แต่มองนิ่ง

" นี้! ไอ้วิลไอ้ไก่อ่อน รับสักทีสินั้นผัวฉันโทรมาน่ะ" เบลินดาสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ พลางกลั้นใจพูดออกมา เพราะเธอรู้ดีว่าใคร วิลแฮมกำโทรศัพท์แน่นๆ พร้อมใช้นิ้วเรียวกดรับโทรศัพท์

" นี้ผัวของยัยเบลิน และตอนนี้กูกำลังบดขยี้ ควง กระแทกอยู่ มึงมีอะไรว่ามาสิ" วิลแฮมกรอกเสียงกลับไปด้วยน้ำเสียงเหี้ยมๆ อารมณ์ขุ่นมัว เบลินดาอ้าปากค้าง ฟอลตัลถึงกับกลั้นขำเขาหันไปมองหน้าเบลินดาที่ทำหน้าไม่โกรธๆ

" เอ่อ...เดี๋ยวเสร็จธุระแล้วผมค่อยโทรหาใหม่ดีกว่าครับ" ปลายสายกรอกเสียงกลับมาพร้อมกดสายวาง วิลแฮมก้มลงไปมองหน้าเบลินดา ที่ทำหน้าโกรธหน้าแดงหน้าดำอยู่ เขายิ้มเหี้ยมที่มุมปาก

" เอกสารเสร็จแล้วครับพี่วิล" ฟอลตัลบอกกับวิลแฮมที่ทั้งสองคนมองสบตาจนจะท้องได้แล้ว วิลแฮมเดินไปนั่งบนเก้าอี้พร้อมหยิบปากกาออกมาเซ็นทันที

" ฉันไม่แต่งไม่เซ็น " เบลินดาเค้นเสียงพูดออกมารอดไรฟัน แววตาดุดันน่ากลัว วิลแฮมดันตัวลุกขึ้นพร้อมเดินตรงมาหาเบลินดา เขาก้มลงไปอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าหญิง พร้อมเดินไปวางไว้ที่เก้าอี้ เบลินดาก้มลงมองกระดาษเอกสาร

" เซ็น " วิลแฮมเค้นเสียงรอดไรฟันเยือกเย็น เบลินดากัดริมฝีปากล่างแน่นๆจนห้อเลือด

" ถ้าฉันเซ็นนายต้องยกสมบัติทุกอย่างให้ฉัน บัตรเครดิต บัญชีธนาคาร ทุกอย่างที่ฉันอยากได้ฉันถึงจะยอมเซ็น" เบลินดาพูดออกมาประชดวิลแฮม วิลแฮมสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ

" เซ็นสักที อย่าเรื่องมากคนอย่างเธอได้ตัวของฉันไปก็เหมือนได้สมบัติทั้งตระกูลแล้ว โว้ยยย" วิลแฮมพูดออกมาเสียงดัง เบลินดายักไหล่ให้พร้อมปากคว่ำ

" ไม่อ่ะ ถ้าไม่ได้ของทุกอย่างฉันก็ไม่เซ็น" เบลินดาพูดออกมาเเบบซิวๆ วิลแฮมขบกรามแน่นๆ มือหนากำเข้าหากัน

" เซ็น !" วิลแฮมเค้นเสียงพูดออกมา เบลินดาทำเป็นไม่แคร์แต่ในใจกลัววิลแฮมหักคอแทบตาย ฟอลตัลส่ายหน้าเล็กน้อย

" นี้อยากได้ฉันเป็นเมียจนตัวสั่นเลยเหรอไง หึหึ" เบลินดายังยั่วประสาทวิลแฮมต่อ เธอรู้แล้ววิธีทำให้วิลแฮมประสาทเสีย วิลแฮมยืนข่มอารมณ์นาน มือหนากำเข้าหากันแน่น

" เซ็นสิ เธอได้ทุกอย่างที่เธออยากได้" วิลแฮมพูดออกมาเสียงเรียบนิ่ง เขาพยายามข่มอารมณ์เดือดไว้ด้านใน เขารอเพียงเบลินดาเซ็นเท่านั้นแหละ เขาจะจัดให้หนักๆเลย เบลินดายิ้มดีใจอย่างผู้ชนะมือเล็กยื่นไปหยิบปากกามาเซ็นทันที ฟอลตัลถึงกับอ้าปากค้าง เพราะนั้นมันคือคำโกหก เบลินดาเซ็นเอกสารเสร็จ พร้อมรอยยิ้มที่อิ่มเอม วิลแฮมยิ้มด้วยความสะใจ

" หึหึ" วิลแฮมหันเราะอย่างผู้ชนะ