05 พี่ชาย
1766 คำ
วันต่อมา
ตอนนี้ฉันยืนรอพี่มาร์คัสอยู่ที่หน้าคอนโด เพราะวันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกของฉัน แต่รถที่คุณพ่อซื้อให้ยังไม่มาส่งเลย บอกได้พรุ่งนี้ ตอนฉันรู้ฉันแทบจะร้องไห้ T-T
เพราะฉันเปิดเรียนวันนี้ไงแต่ดันไม่มีรถไปมหาลัย และคุณแม่ก็บอกฉันว่าจะให้พี่มาร์คัสไปรับไปส่งวันนี้ ตอนแรกฉันก็ยื่นคำขาดนะ ฉันจะไปแท็กซี่ แต่คุณแม่ดันไม่ยอม ฉันเลยต้องเป็นฝ่ายยอม -__-
เอี้ยดดดด! เสียงรถสปอร์ตสีดำคันหรูเบรกต่อหน้าฉัน แต่ฉันยังคงยืนนิ่งอยู่ เพราะฉันไม่รู้ว่ารถคันนี้ใช่รถของพี่มาร์คัสไหม เพราะวันที่เขาไปรับฉันที่สนามบินมันไม่ใช่คันนี้
"จะยืนบื้ออีกนานไหม?" และกระจกรถก็เลื่อนลงมาทำให้ฉันเห็นใบหน้าของคนขับได้เป็นอย่างดี
"พะ..พี่มาร์คัส!" ฉันอุทานออกไปด้วยความตกใจเล็กน้อย
"จะไปไหมมหาลัย ถ้าไม่ไปฉันจะกลับ!"
"ปะ..ไปค่ะ" ฉันรีบเปิดประตูรถเข้าไปนั่งทันที ก่อนจะดึงเข็มขัดมารัดให้เรียบร้อย
"ตัวปัญหาจริงๆ" เขาบ่นพึมพำออกมาเบาๆก่อนจะขับรถออกไป มันทำให้ฉันหันขวับไปมองหน้าเขาด้วยใบหน้าไม่พอใจเล็กน้อย กล้าว่าฉันว่าเป็นตัวปัญหาได้ยังไง!!
"มิวไม่ใช่ตัวปัญหานะ!"
"..." เขาก็ปรายตามามองหน้าฉันเล็กน้อยก่อนจะหันไปขับรถต่อโดยที่ไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย เหอะ! ให้มันได้อย่างนี้สิ คอยดูเถอะพี่มาร์คัสตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป มิวจะไม่ยุ่งเกี่ยวอะไรกับพี่อีกเลย!
และฉันก็นั่งเกร็งไปตลอดทางและเขาก็เงียบ เงียบมากจนมันได้ยินเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศ ฉันจึงเอื้อมมือไปจัดการเปิดเพลงในรถอย่างถือวิสาสะ
ฟรึ่บ!
"ใครอนุญาต" พี่มาร์คัสเอื้อมมือมาปิดเพลงของฉันพร้อมเอ่ยพูดขึ้นเสียงนิ่งเรียบ
"มันเงียบเกินไป พี่มาร์คัสไม่อึดอัดเหรอคะ?" ฉันพูดจบก็เอื้อมมือไปเปิดเพลงอีกครั้ง การที่มีเพลงฟังไปด้วยมันทำให้บรรยากาศในรถดูสดชื่นมีชีวิตชีวาขึ้นเยอะเลยนะ
ฟรึ่บ!
"ทำไมฉันต้องอึดอัด" เอาอีกแล้วนะ เขาเอื้อมมือมาปิดเพลงฉันอีกแล้ว ก็ฉันจะเปิดอ่ะ ฉันทนนั่งเงียบๆเกร็งๆแบบนี้ไม่ไหว มันอึดอัดเกินไป
"มิวจะเปิด พี่มาร์คัสไม่ฟังก็ปิดหูไว้สิคะ" ฉันพูดขึ้นก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดมันอีก แต่พี่มาร์คัสก็เอื้อมมาปิดอีกครั้ง และมันทำให้ฉันเริ่มที่จะหงุดหงิดแล้วนะ!!
"ฉันไม่ชอบ" เขาพูดขึ้นพร้อมเอามือปิดไว้ไม่ให้ฉันเปิดมันได้ ก่อนที่ฉันจะใช้มือไปแกะมือของเขาออก แต่มือคนหรือมืออะไรเนี่ยทำไมมันแกะยากแบบนี้
"พี่มาร์คัสปล่อยนะ! มิวจะเปิดเพลง" ฉันพูดขึ้นด้วยใบหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย
"เธอมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน" พี่มาร์คัสหันมาถามเสียงเรียบเมื่อรถเคลื่อนตัวมาจอดที่ไฟแดง
"ไม่มี แต่อยากสั่ง" ฉันพูดขึ้นพร้อมพยายามแกะมือของเขาออกแต่แกะเท่าไหร่มันก็ไม่ออกจนฉันหงุดหงิดเลิกพยายามเพราะมันแกะไม่ออกเลย
"เป็นเมียฉันเหรอถึงมาสั่ง"
"เหอะ" ฉันหัวเราะขึ้นมาอย่างเย้ยหยันก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง "เป็นเมียคนอย่างพี่ยอมตายดีกว่า"
"มีเมียเป็นเธอสู้ไม่มีดีกว่า" ฉันเบะปากให้กับคำพูดของพี่มาร์คัสก่อนจะนั่งเงียบๆมาตลอดทาง และสุดท้ายรถก็เคลื่อนตัวมาจอดอยู่ที่หน้าคณะของฉัน
.
.
@มหาวิทยาลัย คณะนิเทศศาสตร์
"ขอบคุณค่ะ" ฉันหันไปขอบคุณพี่มาร์คัสด้วยใบหน้าไม่ค่อยเต็มใจนักก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูรถแต่ก็ต้องหยุดชะงักไปเมื่อพี่มาร์คัสพูดขึ้น
"เลิกกี่โมง"
"สี่โมงเย็นค่ะ เดี๋ยวมิวกลับเองก็ได้" ฉันหันหน้ามาตอบเขานิ่งๆ
"ถ้าแม่ฉันไม่บังคับฉันไม่มาส่งเธอหรอก สี่โมงเย็นฉันจะรอตรงนี้ ห้ามช้าแม้แต่วินาทีเดียว"
"ค่ะ!" ฉันกระแทกเสียงใส่เขาก่อนจะรีบเปิดประตูรถลงไปทันทีและเขาก็ขับรถออกไป
นี่น่ะเหรอวันดีๆของการเปิดเรียนวันแรกของฉัน ให้มันได้อย่างนี้ซี่ มีเรื่องให้หงุดหงิดแต่เช้าเลย แต่ไม่ได้ๆฉันจะเก็บเรื่องผู้ชายนิสัยไม่ดีมาทำให้หงุดหงิดในวันดีๆของฉันไม่ได้
"ฟู่วววว" ผมหลับตาพ่นลมหายใจออกมาเพื่อระบายสิ่งที่หงุดหงิดก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมา แล้วรีบมองซ้ายมองขวาว่ามีรถผ่านมาไหม ก่อนจะวิ่งข้ามถนนไปยังลานกว้างของคณะนิเทศศาสตร์
"น้องๆปีหนึ่งที่มาถึงแล้วสามารถลงทะเบียนและรับป้ายชื่อจากพี่ปีสองฝั่งขวามือพี่ได้เลยนะคะ" เสียงรุ่นพี่ประกาศดังก้องก่อนที่ฉันจะรีบวิ่งเข้าไปยังโต๊ะที่พี่ๆนั่งอยู่
"ชื่ออะไรคะ?" พี่จัสมินปีสองถามฉันขึ้นด้วยใบหน้าและรอยยิ้มหวาน ฉันรู้ชื่อพี่เขาเพราะมันมีป้ายชื่อห้อยอยู่ที่คอทุกคนไง และมีบอกชั้นปีด้วยว่าแต่ละคนอยู่ปีไหน
"มิวนิคค่ะ" ฉันบอกออกไปด้วยรอยยิ้ม
"น้องมิวนิคไปนั่งรวมกับเพื่อนได้เลยนะคะ" หลังจากที่พี่จัสมินเขียนป้ายชื่อให้ฉันเสร็จพี่เขาก็ยื่นให้ฉันก่อนจะบอกด้วยรอยยิ้ม ฉันก็ยิ้มให้แล้วรีบหยิบมันมาห้อยไว้ที่คอทันทีแล้วจากนั้นก็เดินไปนั่งรวมกับเพื่อนๆคนอื่นๆ แต่ฉันแอบเห็นว่าบางคนก็มีเพื่อนนั่งคุยกันแล้ว และบางคนก็นั่งคนเดียว แล้วฉันจะมีเพื่อนไหมเนี่ย!!
"แก" และจังหวะที่ฉันกำลังนั่งนับฝุ่นอยู่บนพื้นปูนนั้น อยู่ๆก็มีใครบางคนมาสะกิดฉันเบาๆก่อนที่ฉันจะเงยหน้าขึ้นมอง "เราใบเตย แก.."
"มิวนิค" ฉันยิ้มให้ก่อนที่ใบเตยจะพยักหน้าแล้วนั่งลงข้างๆฉัน
"มีเพื่อนยัง?" ใบเตยเอ่ยถามออกมา
"ยัง" ฉันตอบออกไปด้วยรอยยิ้มแห้งๆ
"ดีเลย ง้ั่นเรามาเป็นเพื่อนกัน" ใบเตยพูดออกมาอย่างติดตลกก่อนที่ฉันจะหัวเราะขึ้นเบาๆ แล้วพยักหน้า
"มาเรียนที่นี่คนเดียวเหรอ?" ฉันถามใบเตยออกไป
"มากับเพื่อนอีกคน ตอนนี้..." ใบเตยพูดขึ้นพร้อมมองไปรอบๆบริเวณนี้ก่อนที่เธอจะยิ้มออกมาบางๆ "ไอ้พอร์ชมานี่"
ฉันก็หันไปมองตามใบเตยก่อนจะเจอกับผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งเดินเข้ามา แล้วมานั่งลงข้างหลังของเราสองคน
"นี่มิวนิคเพื่อนใหม่ฉัน แต่งดจีบเพราะเราจะมาอยู่กลุ่มเดียวกัน" ใบเตยพูดขึ้นก่อนที่เขาจะหันมามองหน้าฉันนิ่งๆ
"เออ กูพอร์ช"
"แทนว่ากูตั้งแต่ที่รู้จักกันเลย?" ฉันเลิกคิ้วพร้อมถามออกไป แต่ก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรกับคำนี้นะ แค่ตกใจเล็กน้อย
"อย่าไปถือสามัน คนมันห่าม" ใบเตยหัวเราะออกมาเบาๆก่อนที่ฉันจะหัวเราะตาม
"มึงอย่าพูดมาก" พอร์ชหันไปพูดกับใบเตยแต่ใบเตยก็แลบลิ้นใส่อย่างไม่ได้สะทกสะท้านอะไร "มึงอย่าไปสนิทกับมันมากมิว มึงจะติดนิสัยบ้าผู้ชายแบบมัน"
"ฮ่าๆ" ฉันหัวเราะขึ้นเบาๆก่อนจะเอ่ยถามออกมา "นี่เพื่อนกันมากี่ปีเนี่ย"
"หลายปีแล้วเบื่อขี้หน้ามันมาก แต่มันดันมาเรียนคณะเดียวกันเลยต้องอยู่ต่อยาวๆอีกสี่ปี" ฉันก็พยักหน้าหน้าเข้าใจ ก่อนที่ใบเตยจะถามออกมาอีกครั้ง "แล้วแกจบมาจากโรงเรียนอะไร?"
"ฉันจบมาจากฟินแลนด์พึ่งมาไทยได้ประมาณอาทิตย์กว่าๆ พาเที่ยวหน่อยสิ อยากรู้ที่นี่มีอะไรดีบ้าง" ฉันพูดพร้อมยกยิ้มมุมปากออกไป
"ของกินเลยแก หมูกระทะอร่อยมาก"
"เลิกกิจกรรมไปไหม?" ฉันถามออกไปด้วยแววตาเปล่งประกาย คือตื่นเต้นมากเลยตอนนี้
"ไปสิ แกขับรถมาไหม? วันนี้ฉันมากับไอ้พอร์ช"
"เปล่า..." ฉันตอบออกไปเสียงเบาเมื่อนึกถึงใบหน้าของคนที่มาส่ง แต่ฉันก็รีบสบัดหน้าไล่ความคิดออก เพราะวันดีๆแบบนี้อย่าเอาผู้ชายนิสัยไม่ดีมาคิดเลย ก่อนที่ฉันจะตอบออกไป "วันนี้พี่ชายมาส่ง"
"งั้นพอร์ช แกพาพวกฉันสองคนไปกินหมูกระทะ" และใบเตยก็หันไปจ้องหน้าพอร์ช ฉันจึงหันไปมองตาม
"กูไม่ชอบร้านแบบนั้น ถ้าผับพอได้"
"ผับเหรอ?" ฉันทำตาโตพูดออกไปทันที ฉันไม่เคยเที่ยวสถานที่แบบนี้หรอกนะ แต่ก็พอได้ยินมาบ้างว่ามันเป็นแบบไหน
"ถามแบบนี้คือจะไป?"
"ฉันอายุสิบเก้า" ฉันรีบพูดออกไปทันที ถึงไม่เคยเที่ยวแต่ก็พอจะรู้ว่าอายุเท่าไหร่ถึงจะเข้าได้
"ระดับพอร์ช กูพาเข้าได้" พอร์ชมันกระตุกยิ้มออกมา แต่รอยยิ้มมันก็ร้ายกาจอยู่นะ
"เดี๋ยว.." ฉันกำลังจะตอบออกไป ใบเตยก็พูดขึ้นเสียก่อน ก่อนที่ฉันจะหันไปมองหน้าใบเตยนิ่งๆ "เรื่องหมูกระทะฉันล่ะ"
"งั้นวันนี้เราไปกินหมูกระทะกันก่อนไหม แล้ววันหลังค่อยไปผับ" ฉันเป็นคนเสนอขึ้น
"อือ" และพอร์ชมันก็พยักหน้าเบาๆก่อนที่ฉันจะยิ้มออกมาด้วยความตื่นเต้นทันที
"แล้วพี่ชายแกให้ไปเที่ยวผับอยู่เหรอ?" พอใบเตยพูดขึ้นฉันก็หุบยิ้มลงทันที ไม่ใช่กลัวหรอกนะ แต่ไม่อยากพูดถึง
"อย่าไปพูดถึงเขาเลยแกพี่ชายฉันเป็นคนไม่ค่อยเต็มน่ะ เขาไม่รู้หรอก"
- ผู้เขียน
