01 Thailand
1320 คำ
@ประเทศไทย
"ทำไมร้อนแบบนี้เนี่ย" ฉันเดินลากกระเป๋าเดินทางใบโตเดินออกมาจากสนามบิน ก่อนจะหยุกชะงักเพราะอากาศที่นี่ร้อนมากต่างจากฟินแลนด์ที่ฉันอยู่เป็นไหนๆ ก่อนที่ฉันจะยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อออกจากกรอบหน้าตัวเองออกแบบลวกๆแล้วถอดเสื้อหนังแท้กันหนาวออกพาดไว้กับกระเป๋าเดินทางใบโต พร้อมสอดส่องหาคนที่จะมารับฉัน
ครืนนนนน~ ครืนนนนน~ และจังหวะนั้นเสียงโทรศัพท์ของฉันก็ส่งเสียงร้องดังขึ้นทำให้ฉันล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงหยิบมันขึ้นมากดรับสายทันที
-Mommy-
"ฮัลโหลค่ะคุณแม่" ฉันกรอกเสียงใสแจ๋วลงไปในโทรศัพท์
(เปลี่ยนใจกลับมาเรียนที่นี่ไหม?)
"คุณแม่ก็รู้ว่ามิวไม่มีทางเปลี่ยนใจ" ฉันพูดขึ้นเสียงอ่อนลง เพราะกว่าที่ฉันจะได้มาเหยียบที่พื้นประเทศไทยแห่งนี้ฉันต้องขอคุณพ่อคุณแม่ตั้งหลายวันต้องบีบน้ำตาตั้งหลายลิตร และต้องน้อมรับทำตามสิ่งที่คุณแม่บอกไว้ทุกอย่างเพราะถ้าฉันไม่ทำตามคุณแม่จะมารับตัวฉันกลับไปเรียนที่ฟินแลนด์ทันทีซึ่งคุณแม่ฉันทำจริงแน่ แต่มันจะไม่มีทางเกิดขึ้นเพราะฉันตัดสินใจเรียนที่ไทย ฉันก็ต้องจบที่ไทย!!
(เห้อ แม่คงเปลี่ยนใจมิวไม่ได้จริงๆสินะ)
"มิวสัญญานะคะว่าจะดูแลตัวเอง คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงมิวนะ)
(ยังไงแม่ก็อดเป็นห่วงมิวไม่ได้อยู่ดี แต่ก็อย่าลืมที่แม่บอกนะคะคุณมิวนิค)
"ไม่ลืมค่า"
(แล้วนี่พี่มาร์คัสมารับยังคะ?)
"น่าจะมาแล้วนะคะ แต่มิวยังหาพี่มาร์คัสไม่เจอเลยเดี๋ยวมิวขอเดินหาก่อนนะคะ"
(ค่ะ ดูแลตัวเองนะคะแม่กับพ่อเป็นห่วงมิวมากนะคะ)
"มิวจะดูแลตัวเองให้ดีๆค่ะ งั้นเท่านี้ก่อนนะคะ"
(ค่ะ)
ติ๊ด~
หลังจากที่ฉันกดวางสายกับคุณแม่เรียบร้อยสายตาของฉันก็สอดส่องหาพี่มาร์คัส ลูกชายของรุ่นพี่คุณแม่ที่เคยเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน ซึ่งฉันไม่เคยเจอหน้าพี่มาร์คัสเลยนะ ไม่เคยรู้จักด้วยแต่เพราะฉันอยากจะมาเรียนที่นี่ไงและฉันเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวคุณแม่เลยไปขอให้คุณป้ามีญ่าช่วยมาบอกให้พี่มาร์คัสดูแลฉันหน่อย และตอนนี้ในมือของฉันก็กำลังกดโทรศัพท์เข้าคลังรูปภาพที่คุณป้ามีญ่าได้ส่งรูปภาพพี่มาร์คัสมาให้ดู
ตอนแรกที่ฉันดูฉันแทบจิตตก ทำไมนะเหรอคนอะไรน่ากลัวแม้กระทั่งในรูปภาพ ในรูปเป็นรูปของพี่มาร์คัสที่ยืนอยู่ข้างรถสปอร์ตสีดำคันหรูสวมชุดสีดำยืนทำหน้านิ่งๆ รัศมีความโหดร้ายพุ่งออกมาจากรูปภาพมากๆแต่ฉันว่าตัวจริงเขาอาจจะเป็นคนใจดีก็ได้
ฉันเดินหอบเสื้อหนังแท้พร้อมลากกระเป๋าเดินรอบสนามบินมาหลายรอบแล้ว ก็ไม่เจอคนที่หน้าเหมือนในรูปสักคน จนเวลาผ่านไปเกือบจะหนึ่งชั่งโมงฉันก็มานั่งทิ้งตัวลงที่เก้าอี้พร้อมยกมือขึ้นทุบที่ขาของตัวเอง เพราะฉันเหนื่อยมาก ปวดขาไปหมด ร้อนก็ร้อนแล้วทำไมพี่มาร์คัสยังไม่มารับฉันเลย หรือพี่มาร์คัสจะไม่มารับฉันเนี่ย!!
"พี่มาร์คัสจะทิ้งมิวไว้แบบนี้ไม่ได้นะ" ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเหมือนคนจะร้องไห้ เพราะฉันไม่เคยมาประเทศไทยคนเดียวเลย ถึงมาก็มากับคุณพ่อคุณแม่ตั้งแต่เด็กๆแล้ว แต่ไม่เคยมาคนเดียวแบบนี้ แล้วฉันจะไปคอนโดของฉันยังไงเนี่ย ส่วนรถที่คุณพ่อซื้อให้ทางบริษัทก็บอกจะเอามาส่งอีกสองวัน
ฉันก็เงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆบริเวณสนามบินอีกครั้งก็ไม่เจอ ไม่เจอใครที่เดินเข้ามาหาฉัน หรือพี่มาร์คัสเลย...ให้ฉันชินกับประเทศไทยก่อนได้ไหมแล้วฉันจะไม่ยุ่งกับพี่มาร์คัสอีกเลย :(
"คุณมิวนิค" ผ่านไปเกือบจะครึ่งชั่วโมงที่ฉันนั่งอยู่ตรงนี้และเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นก่อนที่ฉันจะเงยหน้าขึ้นสบตากับผู้ชายตัวสูงคนหนึ่ง ใบหน้าของเขาไม่เหมือนในรูปแต่หล่อ หล่อเหมือนกัน แต่คงไม่ใช่พี่มาร์คัสแล้วเขารู้จักชื่อฉันได้ยังไง? โจรเหรอ? แต่หน้าตาดีใช้ของแบรนด์เนมทั้งตัวแบบนี้คงไม่ใช่หรอกมั้ง แต่คุณแม่สอนว่าอย่าไว้ใจใครง่ายๆ เพราะโจรมักมาในรูปแบบที่เราคาดไม่ถึงเสมอ
"!?" ตอนนี้ฉันมองหน้าผู้ชายตรงหน้าฉันด้วยใบหน้าที่ไม่ไว้ใจ
"นั่งบื้ออยู่นั่น ฉันรอนานแล้ว" และเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาแต่ไกลทำให้ฉันหันไปมองทันที ก่อนจะตกใจทำตาโตขึ้นมาพร้อมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดรูปพี่มาร์คัสดู คล้ายมาก คล้ายกับคนในรูปมาก
"พะ..พี่มาร์คัสใช่ไหมคะ?" ฉันดีดตัวลุกขึ้นยืนพร้อมถามออกไป
"ถ้าตอบว่าไม่ใช่ เธอจะกลับฟินแลนด์ใช่ไหม?" เขาค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆฉันก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน ซึ่งมันทำให้ฉันมองเห็นใบหน้าของเขาชัดเจน ก่อนที่ฉันจะยื่นโทรศัพท์ไปตรงหน้าเขา
"เป๊ะ" ฉันยิ้มออกมาบางๆเพราะฉันแน่ใจแล้วว่าคนในรูปกับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของฉันตอนนี้คือคนเดียวกัน ก่อนจะถูกมือของพี่มาร์คัสปัดมือของฉันออก
"ฉันไม่มีเวลามารับเธอทั้งวันหรอกนะ จะไปก็ไปขึ้นรถถ้าไม่ไปก็กลับฟินแลนด์ไปซะ" พี่มาร์คัสพูดขึ้นก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป ทำให้ฉันต้องรีบหันไปหยิบกระเป๋าวิ่งตามไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่เขาไม่คิดจะช่วยฉันเลยรึไง!? แต่อะไรนะ! เมื่อกี้เขาบอกว่าไม่มีเวลามารอรับเธอทั้งวันหรอกนะ สรุปฉันผิดงั้นเหรอ ฉันนั่งรอเขามาไม่ต่ำกว่าสองชั่วโมงด้วยช้ำ เหอะ! อย่าให้มิวนิคคนนี้ชินกับประเทศไทยนะ จะไม่ง้อเลย พี่มาร์คัส!!!
..
และแล้วฉันก็ได้ขึ้นมานั่งอยู่ในรถคันหรูคันนี้มานานหลายนาทีแล้ว และบรรยากาศในรถคือเงียบมาก เงียบจนฉันเกร็งไปทุกส่วน อย่าว่าแต่พี่มาร์คัสน่ากลัวเลย คนที่มากับพี่มาร์คัสยิ่งน่ากลัวเข้าไปอีก สรุปเขาเป็นใครทำไมถึงมีผู้ชายชุดดำหน้าตาหน้ากลัวเดินตามและขับรถให้ด้วย นี่ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคนที่จะคอยมาดูแลฉันตลอดที่อยู่ที่ประเทศไทยเลยเหรอ..
"เอ่อ..พี่มาร์คัสคะ มิว..."
"ฉันเป็นพี่เธอเหรอ?" ฉันยังพูดไม่ทันจบเขาก็พูดขึ้นเสียงนิ่งเรียบ ทำให้ฉันต้องกลืนคำพูดลงคอทันทีพร้อมก้มหน้าลงอย่างห้ามไม่ได้
"ไม่ให้เรียกพี่จะให้เรียกเพื่อนรึไงกัน" ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆอย่างหงุดหงิด
"เพื่อนบ้านเธอสิ" เมื่อได้ยินคำพูดของเขาทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นสบตากับคนที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยใบหน้าตกใจ นี่เขาได้ยินเหรอ จะหูดีเกินไปแล้วนะ!
"ไม่ให้มิวเรียกว่าพี่ จะให้มิวเรียกว่าเพื่อนเหรอคะ?" ฉันยิ้มกริ่มออกไปอย่างนึกตลก ก่อนจะหุบยิ้มลงในเวลาต่อมาเมื่อเจอกับสายตาอันแหลมคมของเขา
"อย่าลองดีกับคนอย่างฉัน!"
- ผู้เขียน
