ช่วงเวลาแห่งความอึดอัดสำหรับเพลินวานจบลง เมื่ออาหารที่สั่งถูกนำมาเสิร์ฟ ตอนนี้เธอเหมือนกำลังจะจมน้ำ หายใจเข้าก็มีแต่น้ำ แต่พอจะหายใจออกมันก็เหมือนจะทำให้อ๊อกชิเจนในร่างกายเธอลดน้อยลงไปอีก
“อาหารมาแล้วค่ะ น่าทานจังเลยนะคะ ทานกันเลยดีกว่า”
“คุณหาทางเปลี่ยนเรื่องได้ดีเสมอเลยนะ เอาเป็นว่ายังไงผมก็จะรอให้คุณหันหลังมามองบ้างนะ แม้ว่าคุณจะตั้งใจที่จะมองไปข้างหน้าเพียงอย่างเดียว”
“คุณเลิกลิเกได้ไหม เดี๋ยวจะทานอาหารไม่อร่อยกันพอดี”
“ทำไมละ”
“มันจะเลี่ยนนะซิ โรงแรมห้าดาว และอาหารของเขาถูกปรุงมาอย่างดี แต่มันจะเสียรสชาติก็เพราะคุณนี่แหละ” หญิงสาวต่อว่าไม่เต็มเสียงนัก ที่จริงเธออยากเปลี่ยนหัวข้อการสนทนามากกว่า
“ถ้าอย่างนั้นคุณเชฟลองวิเคราะห์และแนะนำอาหารตรงหน้าให้ผมฟังหน่อยสิ มีคนบอกว่าเชฟมีประสาทสัมผัสการรับรสที่ดีเยี่ยม ใช่หรือเปล่า”
“ใช่ค่ะ คนที่จะเป็นเชฟที่ดี ขอแค่มีข้อมือแข็งแรง และลิ้นรับ
