บทที่ 61
เป็นห่วง(2)
หลิวจี้หยวนแบกตะกร้าอันหนักอึ้งเดินตามหญิงชราตัวเล็กนิดเดียว ที่เขาประมาณอายุของหญิงชราต้องหกสิบหรือหกสิบห้าแน่
แม่เฒ่าเฟยรีบเดินเพราะต้องการเอาอาหารเช้าไปให้หลานสาว นางหยุดรอชายหนุ่ม เมื่อเขามาถึง นางจึงบอกว่า
“ถ้าหนักก็วางลง เดี๋ยวฉันแบกเอง”
“ไม่หนักเลยครับ”
จี้หยวนบอกทั้งที่ขยับตะกร้าบนบ่า ซึ่งความจริงแล้วมันหนักมาก เขายังนึกไม่ออกเลย ว่าตะกร้าหนักขนาดนี้ ยายแก่คนนี้แบกได้ไง
“อื้อ อีกไม่ถึงอึดใจก็จะถึงแล้ว” แม่เฒ่าเฟยให้กำลังใจชายหนุ่ม โดยการชี้มือไปข้างหน้า
“นี่ถ้ามีรถเข็นก็คงจะดีมากเลยนะครับ” จี้หยวนพูดเมื่อเหลือบตาไปเห็นรถเข็นที่จอดอยู่ข้างทาง
“เมื่อกี้นี้นายท่านทหารพูดอะไรนะ” แม่เฒ่าเฟยถามทั้งที่เดินนำหน้านายทหาร
“ทำไมคุณยายไม่ซื้อรถเข็นสักคันครับ” จี้หยวนพยักหน้าให้แม่เฒ่าเฟยมองรถเข็น
“หึๆ ซื้อรถเข็นหรือ” แม่เฒ่าเฟยหัวเราะในลำคอ และไม่ตอบโต้อะไร
“ใ
