บทที่ 43
ปิ่นโตข้าวสีชมพู
หลายวันต่อมาที่ค่ายทหาร..
เที่ยงวันนี้ก็เช่นเคย ทหารหลายนายหรือแม้แต่ทหารยศใหญ่ๆ อย่างท่านนายพลและนายพัน ไม่ได้มากินข้าวที่โรงอาหาร เพราะทหารทุกคน พากันสั่งปิ่นโตข้าวที่แสนอร่อยราคาถูกแสนถูก แถมยังเก็บไว้กินตอนเย็นได้ แล้วแม่ค้ายังเลือกทำอาหารใส่ปิ่นโตที่เก็บอุณหภูมิไว้ได้ และยังเก็บไว้กินเวลาถัดไปได้ และแม่ค้ายังแนะนำวิธีเก็บอาหารไม่ให้บูด เวลาอาหารอยู่ในปิ่นโต
เฉินหลงที่หยุดพักเที่ยง เขาก็กลับไปที่ห้องพัก หวังจะไปชวนเพื่อนไปกินข้าวที่โรงอาหาร แต่เขาต้องกินแห้ว เพราะจี้หยวนออกลาดตระเวน ยังไม่กลับ เขาจึงต้องเดินไปที่โรงอาหารคนเดียว
และช่วงตอนที่จะก้าวเท้าไปยังโรงอาหารนั่น เขาก็เห็นลูกน้อง หลายคนนั่งจับกลุ่มกันที่ม้านั่งตรงต้นไม้หูกวาง
“หัวหน้าฉางครับ” นายทหารยศน้อยนิดที่เป็นลูกน้องของเฉินหลงพากันลุกขึ้นยืนตัวตรงเรียงแถวหน้ากระดานแล้วทำความเคารพ
“เอ่อๆ ไม่
