บทนำ
608 คำ
"ไม่ทำงานทำการหรือไง มัวแต่นอนอยู่บนเตียงคนอื่นอยู่ได้" ฉันเหลือบตาไปมองร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงกว้างของฉันเอง โดยที่ตอนนี้เขากลับยึดเอาไว้แล้วทิ้งตัวลงนอนมาร่วมชั่วโมงแล้ว
"มี" ริมฝีปากหยักลึกได้รูปขยับเอ่ยบอกตอบกลับอย่างเบื่อหน่าย ฉันถอนหายใจซ้ำในรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่อยากจะนับ เมื่อเห็นท่าทางไร้อารมณ์ของอีกคนบนเตียง
ดวงหน้าหล่อเหลาหากแต่เรียบนิ่งไร้ความรู้สึก รวมทั้งนัยน์ตาคู่คมติดเย็นชาจ้องมองมาที่ฉันพลางย่นหัวคิ้วหนาเป็นการบ่งบอกถึงความสงสัย
"ฉันจะออกไปข้างนอก นายจะกลับก็ล็อคห้องให้ฉันด้วยล่ะ" ฉันเติมลิปสติกลงไปยังกรีบปากอิ่มแล้วส่งยิ้มมองคนในกระจกอีกครั้งด้วยความมั่นใจ จากนั้นก็คว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพายเตรียมตัวจะออกจากห้อง
"ไปไหน?" กราฟเพื่อนสนิทของฉันหยัดตัวลุกขึ้นนั่งถามเสียงเรียบ ทว่าสายตากลับไล่มองสำรวจฉันตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเป็นการสำรวจ
"ก็ออกไปข้างนอกไง"
"หมายถึง.."
"....."
"ไปหาใคร?" น้ำเสียงเรียบนิ่งแฝงไปด้วยความเย็นชาเอ่ยถามออกมาอย่างจริงจัง ว่าเขาต้องการคำตอบที่มันชัดเจนกว่าการตอบว่าออกไปข้างนอกเพียงอย่างเดียว
กราฟคือเพื่อนที่โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กนั่นเลยเป็นเหตุผลที่ทำให้เราสองคนสนิทกัน และไว้วางใจกันถึงขั้นนอนค้างในห้องฉันได้ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพียงแต่กราฟออกจะเป็นคนนิ่งเงียบแทบจะไม่มีอารมณ์ร่วมกับเรื่องต่างๆ รอบตัว รวมทั้งชอบประหยัดคำพูดจนฉันที่โตมาด้วยกันแค่เห็นท่าทางก็พอจะเดาได้แล้วว่าเขาต้องการจะพูดอะไร
"พี่โจ้ นัดออกไปทานข้าว" ฉันตอบตามตรงเพราะไม่มีเหตุผลอะไรให้ต้องโกหกอยู่แล้ว เพราะต่อให้ฉันโกหกยังไงก็ไม่รอดพ้นสายตาของกราฟอยู่ดี
"ไว้ใจมัน?" หัวคิ้วหนาขมวดคิ้วยุ่งมากขึ้นกว่าเดิม อีกทั้งยังดันลิ้นเข้ากับกระพุ้งแก้มแสดงออกถึงความไม่พอใจออกมา
"ฉันโตแล้วนะกราฟ ฉันรู้ว่าควรทำยังไงนายไม่ต้องเป็นห่วงหรอก" ฉันระบายยิ้มกว้างแล้วสำรวจมองตัวเองในกระจกบานใหญ่ ก่อนจะหันกลับไปหาร่างสูงที่นั่งอยู่บนเตียงจากนั้นก็เอ่ยถามด้วยรอยยิ้มสดใส
"....."
"สวยหรือยัง?" ฉันขอความเห็นจากคนตัวโตที่ยังไม่ละสายตาไปจากฉัน ถึงมันจะไม่ใช่เดตแรกแต่ฉันก็อดตื่นเต้นไม่ได้ ยังไงการเจอกันในครั้งนี้ก็ต้องดูดีที่สุดสิ
"อืม" เสียงทุ้มครางรับในลำคอหนาเบาๆ เป็นคำตอบ เพียงแค่นี้ฉันก็ฉีกยิ้มกว้างอย่างพอใจได้แล้ว
"งั้นฉันไปนะ"
"เดี๋ยวไปส่ง" ไม่ว่าเปล่ากราฟก็หยัดตัวลุกออกจากเตียงพร้อมกับเดินสาวเท้าเข้ามาหาฉัน จากนั้นก็แย่งกระเป๋าของฉันไปถือเอาไว้เองทำให้ฉันไม่สามารถคัดค้านอะไรคนตัวโตกว่าได้
ยิ่งไปกว่านั้นขืนยืนยันว่าจะไปเองวันนี้ก็คงไม่ได้ออกไปไหนแน่ ยังไงซะก็ดีกว่าที่กราฟซักไซ้จนพาลอารมณ์เสียไม่ให้ฉันออกไปหาพี่โจ้ ก็รายนั้นเขาหวงเพื่อนจะตายไป ทำอย่างกับว่าทั้งชีวิตนี้เขามีแค่แันเป็นเพื่อนคนเดียวอย่างนั้นแหละ
- ผู้เขียน
