Chapter 5
938 คำ
Alice Talk
หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาลฉันก็ตัวติดพี่โด ไปนอนกับเขาทุกวัน วันนี้พี่เขามีเรียนเช้าแต่ฉันมีบ่าย ตอนนี้ก็เที่ยงกว่าแล้วละอาบน้ำแต่งตัวก็ขับรถไปมหาลัยทันที เดินแวบไปตึกวิศวะแปปหนึ่งเพราะเวลากลางวันพี่โดไม่ชอบทานข้าวถ้าเขาติดงานนะ ฉันซื้อน้ำกับขนมมาเผื่อเขาด้วย เดินเข้าไปก็เจอพี่โดนั่งอยู่หน้าตึก แต่มีผู้หญิงนั่งอยู่ข้างๆด้วย ฉันหน้าตึงหงุดหงิดทันที
"พี่โด"
เขาหันมามองหน้าฉันนิ่งๆไม่พูดอะไร
"ว่าไง"
ฉันดึงเขาให้ลุกขึ้น
"คนนี้ใครทำไมต้องนั่งใกล้กันด้วย"
เขาถอนหายใจอย่างเซงๆ
"เพื่อนในห้องเรียน อย่ามาหึงไม่เข้าเรื่องน่าอลิส"
เขาสะบัดมือออกจากฉันก่อนจะเดินไปนั่งอีกรอบ
"หยุดนะ ไปนั่งอีกฝั่งเลยอลิสไม่ยอม"
เขาถอนหายใจรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ก่อนจะเดินไปนั่งอีกฝั่ง
"พอใจยัง พี่จะทำงาน"
พูดจบก็หันไปหยิบโน๊ตบุ๊คฝั่งตรงข้ามมาไว้ตรงหน้าเขาแล้วนั่งทำงานต่อไม่สนใจฉันอีก เห้อ เย็นชาชะมัด ฉันเดินเข้าไปนั่งข้างๆเขาแล้วนั่งจ้องหน้าเขาอยู่แบบนั้นจนพี่โดทนไม่ไหวเงยหน้ามามองฉัน
"ไม่มีเรียนหรือไงทำไมไม่ไป"
"มีแต่ไม่อยากไป"
เขาถอนหายใจอย่างหงุดหงิด
"อย่ามากวนพี่อลิสพี่จะทำงานส่งอาจารย์แล้วก็ไปเรียนได้แล้วอย่ามาทำตัวเกเรแถวนี้พี่ไม่ชอบ"
เขาหันมาตำหนิฉันกรายๆ แต่แล้วไงใครกลัวล่ะ หึ
"ไม่ไป นี่มันเที่ยงแล้วทำไมไม่ทานข้าว"
"งานยังไม่เสร็จจะทานได้ไง"
ฉันกับเขาจ้องหากันอย่างไม่มีใครยอมใคร
"อลิสซื้อน้ำกับขนมมาให้ พี่ต้องทานไม่งั้นอลิสจะนั่งตรงนี้และจะไม่ไปเรียนด้วย"
เขาเอามือกุมขมับทำหน้าเครียดๆ ท่าทางจะหัวเสียสุดๆแล้วละ
"เดี๋ยวพี่ทานเองเอาวางไว้ตรงนั้นแล้วไปเรียนซะ"
ฉันส่ายหน้ารัวๆ
" ไม่มีทาง พี่ต้องทานก่อนไม่งั้นอลิสจะนั่งเฝ้าไม่ไปไหนทั้งนั้น"
เขาคงรำคาญฉันมากแล้วละหยิบขนมมาแกะแล้วนั่งทานจนหมด
" กินแล้ว พอใจแล้วนะ"
ฉันพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะจุ๊บแก้มเขาหนึ่งที
"อลิสไปเรียนก่อนนะที่รักแล้วเจอกันตอนเย็นนะคะ"
ฉันโบกมือบ๊ายบายเมื่อได้ในสิ่งที่พอใจ ก่อนจะอมยิ้มเดินออกมาอย่างอารมณ์ดีสุดๆ ถ้าฉันไม่บังคับเขาก็จะไม่ยอมทานอะไรแล้วเขาก็ชอบเป็นโรคกระเพาะไง ฉันไม่ได้อยากจะบังคับโวยวายหรือเอาแต่ใจตัวเองเลยนะ แต่ฉันเป็นห่วงเขา ก็แค่นั้น...
Domino Talk
หลังจากผมนั่งทานขนมเสร็จคู่หมั้นผมก็อมยิ้มเดินออกไปแล้ว เอาแต่ใจชะมัดเลย เห้อ ชอบบังคับนู้นนั้นนี่จนผมเซงอ่ะ คือหิวก็จะไปกินเองป่ะนี่ขนาดยังไม่ได้แต่งงานเป็นผัวเมียกันยังขนาดนี้ แล้วถ้าแต่งกันไปแล้วตะขนาดไหน ผมจะทนไหวมั้ยเนี้ย
"โดโอเคมั้ยเนี่ย"
เชอรีนเพื่อนร่วมห้องผมเองแหละพอดีจับคู่ทำงานกลุ่มนะก็เลยต้องมานั่งทำด้วยกัน ปกติผมไม่นั่งกับผู้หญิงหรอกก็แม่อลิสนะขี้หึงจะตาย จะตามรังควานผู้หญิงทุกคนที่มันมาใกล้ผมนะ ผมขี้เกียจทะเลาะก็เลยเลี่ยงๆไป
"อือ ชินแล้วล่ะ"
ผมยักไหล่แบบชิวๆแล้วก็ก้มหน้าทำงานต่อไม่ได้สนใจอะไรอีก สักพักก็มีเสียงเรียกใกล้ๆหูคุ้นๆแหะ
"โด ไม่เจอกันนานเลยนะ"
ผมหันกลับไปก่อนจะเจอกับชมพู่ แฟนเก่าผมเองแหละ เลิกกันเพราะไม่อยากจะพูดถึง หึหึ
"อือไม่เจอกันนานเลยนะสบายดีไหม"
ผมถามออกไปตามมารยาทอ่านะ
"อื้มสบายดี คือโทรศัพท์เราหายติดต่อโดไม่ได้เลย ขอไลน์ไว้ได้ไหม"
ผมส่ายหน้าเบาๆ
"อย่าเลยเมียขี้หึง"
พอผมพูดแบบนั้นปุ๊ปชมพู่ก็หน้าเจื่อนไปทันที ผมไม่อยากให้เธอมาโดนอลิสอีกคนนะ ไม่อยากหาเรื่องให้ตัวเองด้วย
"โดมีแฟนแล้วเหรอ ตั้งแต่ชมพู่เลิกกับโดไปชมพู่ไม่มีความสุขเลย เรายัง.."
" เรามีคู่หมั้นแล้วนะ ขี้หึงสุดๆเลยด้วย เราขอทำงานก่อนนะ"
พูดจบผมก็ก้มหน้าทำงานต่อไม่ได้สนใจเธออีก จริงๆตอนนั้นที่คบกันผมรักเธอมากนะ แต่เธอเลือกที่จะไปกับไอ้หมอนั้น ไอ้คนทรยศคนนั้น หึ
" อืมขอโทษที่รบกวนนะโด เราไปก่อนนะ เราอยากจะบอกโดว่า เรายังรู้สึกกับโดเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลงนะ ไปล่ะ"
ผมนิ่งเงียบอยู่ตรงนั้น ผมควรจะรู้สึกดีใจไหมล่ะ ถ้าตอนนั้นเขาเลือกผมตอนนี้เราสองคนคงจะมีความสุขกันมากๆสินะ อีกอย่างเธอทรยศผมผมก็เลยไม่อยากเปิดใจรักใครอีก นี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ผมยอมหมั้นกับอลิสเพราะผมไม่อยากรักใครอีก มันทรมานมากๆเลยนะตอนนั้น
- ผู้เขียน
