Chapter 7
1016 คำ
Alice Talk
หลังจากที่ฉันชี้หน้าด่ายัยบ้านั้นพี่โดก็ลากฉันมาตรงลานจอดรถหน้าร้าน ฉันสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของเขา ตั้งแต่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กจนหมั้นหมายกันมาจนถึงตอนนี้เขาเพิ่งเคยทำร้ายฉันครั้งนี้ครั้งแรก และที่ฉันเสียใจที่สุดเลยคือจนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่รักฉันเลยแม้แต่น้อย ฉันเสียความรู้สึกกับเขามาก มากจริงๆ
"อลิสฟังพี่ พี่ไม่ได้คิดอะไรกับเขาแล้ว มันไม่ได้มีอะไร มันคืออดีตเข้าใจไหม"
ฉันมองหน้าเขาด้วยแววตาตัดพ้อสุดๆ ไม่มีอะไรแต่ก็ไม่เปิดใจรักฉันสักที ฉันก็เหนื่อยเป็นนะ
"อลิสเหนื่อยค่ะ อยากพัก"
ฉันไม่อยากคุยกับเขาตอนนี้ ฉันน้อยใจเขาจริงๆนะสภาพจิตใจฉันตอนนี้ไม่ไหวจริงๆ
"งั้นกลับกันนะ"
พูดจบเขาก็มาดึงมือฉันให้เข้าไปที่รถ ฉันบิดข้อมือออกจากมือเขา
"อลิสจะกลับคอนโดอลิสค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ"
ฉันเดินหนีจากเขาไปที่รถทันที ได้ยินเสียงเรียกแต่ฉันก็ไม่ฟังแล้วก็ไม่หยุดเดิน บางทีฉันอาจจะเริ่มเอือมกับความโง่ของตัวเองแล้วก็ได้
" อลิส กลับมาคุยกันเดี๋ยวนี้นะ อลิส อลิส"
Domino Talk
ผมยืนอยู่ตรงนั้นหลายนาที ทำไมถึงรู้สึกหน่วงๆตรงอกข้างซ้ายด้วยที่ถูกอลิสเย็นชาใส่แบบนี้ ผมพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด หันหลังกลับเดินเข้าไปในร้านก่อนจะเจอกับคู่อริเก่า หึ
"ไงเพื่อนโดไม่เจอกันนานเลยนะ"
ไอ้กันต์ ผู้ชายที่แย่งผู้หญิงที่ผมรักไป เมื่อก่อนเราสองคนเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากเลยนะ ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาแตกหักกันเพราะผู้หญิงคนเดียว
"มึงไม่ใช่เพื่อนกู"
ผมเดินเลี่ยงการคุยกับมันไปอีกทาง แต่มันนี่หน้าด้านสุดๆยังตามมากวนประสาทผมอีก
"เดี๋ยวสิไม่คุยกันหน่อยเหรอ ไม่เจอกันตั้งหลายปี"
ผมหันกลับไปจ้องหน้ามันนิ่ง ดูว่ามันคิดจะทำอะไรต่อ
"โดเป็นยังไงบ้าง อ่ะ กันต์"
ชมพู่เดินออกมาตรงประตูแล้วมาเจอผมกับไอ้กันต์แฟนของเธอนั้นแหละ
"ไงเมียเก่า อ๋อ นี่เลิกกับฉันเพื่อกลับมาหาไอ้โดเหรอเนี้ย หึ"
มันหันมามองหน้าผมยิ้มเยาะใส่ผม
" หยุดพูดเลยนะ โดไปส่งชมพู่กลับบ้านหน่อยนะ"
พูดจบก็หันมากอดแขนผมออดอ้อนไม่สนใจไอ้กันต์ที่จ้องมองมาทางเราสองคน
"ตามสบายนะไอ้โด กูคืนผู้หญิงคนนี้ให้ แต่ว่า.. "
มันยกยิ้มมุมปากจ้องหน้าผมนิ่ง ผมมองหน้ามันอย่างสงสัย มึงจะมาแต่อะไรของมึง
" อะไร"
"ผู้หญิงคนเมื่อกี้คู่หมั้นมึงใช่ไหม"
ผมชักสีหน้าใส่มันทันที มือกำหมัดแน่น
" อย่ายุ่งกับอลิส"
ผมกำหมัดพยายามระงับอารมณ์ตัวเองอยู่ สะบัดมือออกจากชมพู่ที่พยายามมาวุ่นวายกับผม
"อย่าหวงก้างน่า กูเอาผู้หญิงที่มึงรักนักรักหนามาคืนให้แล้วไง ส่วนคู่หมั้นมึง กูจะทำให้เธอเลิกยุ่งกับมึงเอง"
มันยกยิ้มมุมปากมองหน้าผมอย่างกวนๆ ผมเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อมันแน่น
"อย่ายุ่งกับผู้หญิงของกู ส่วนคนนี้กูไม่เอา ไม่ต้องเอามาคืนกู แล้วอย่ามายุ่งกับอลิสอีก อย่าหาว่ากูไม่เตือนมึงนะ"
ผมสะบัดมือออกจากคอเสื้อของมันแล้วเดินเข้าไปในร้านทันที มันตะโกนไล่หลังผมเข้ามาแล้วเดินผิวปากออกไปทันที
"เสียใจ ตอนนี้กูสนใจคู่หมั้นมึงอยู่ กูจะแย่งมาให้ได้มึงคอยดู"
" อ่าวไอ้โด นึกว่ากลับไปแล้ว อลิสอยู่ไหน"
เดินเข้ามาถึงไอ้ไทเกอร์ก็ถามหาคู่หมั้นผมทันที ผมพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด
"หนีกลับไปล่ะไม่ยอมคุยกับกูอีก"
พวกมันทำหน้างงๆ
"แล้วทำไมมึงไม่ตามไปล่ะ"
ไอ้คอปเตอร์กล่าว
" ปล่อยไปก่อนพรุ่งนี้ค่อยไปคุย คุยตอนนี้จะยิ่งหนักไปอีก "
มันคือเรื่องจริงเวลาแม่อลิสโกรธนะอย่าเพิ่งไปคุย เจ้าหล่อนไม่ฟังอะไรทั้งนั้นแหละ เผลอๆพรุ่งนี้นะหายโกรธผมละ ประสบการณ์ผมเยอะนะ เหอะ
"กูเห็นชมพู่ตามมึงไป เจอมั้ย"
ไอ้แบร์รี่ถามขึ้น
" อือ แถมเจอไอ้กันต์อีก แม่งซวยชิบหาย "
ผมยกเหล้าดื่มหมดแก้ว ไม่เมาไม่กลับโว๊ยยย
"แล้วมันคุยอะไรกับมึงบ้าง"
ไอ้ปอร์เช่ถามขึ้น
"มันบอกกูว่าเอาชมพู่มาคืนให้กู แล้วตอนนี้มันมีเป้าหมายใหม่ล่ะ"
พูดถึงก็หงุดหงิด ทำไมต้องมายุ่งกับอลิสวะ ตอนถูกแย่งชมพู่ไปผมยังไม่รู้สึกโกรธขนาดนี้เลย แม่งโมโห
"อย่าบอกว่า อลิส"
"เออ แม่งเอ้ย กูโมโหเว้ยยยยย"
ผมสบถออกมาอย่างอารมณ์เสียสุดๆ ทำไมเวลาอะไรๆมันเริ่มจะดีผมต้องมาเจอแบบนี้ด้วยวะ
" อลิสรักมึงจะตายไม่มีทางไปยุ่งกับไอ้กันต์หรอก"
ไอ้ไทเกอร์พยายามปลอบใจผมอยู่
"แต่ก็ไม่แน่ อลิสถามมึงรักเขาบ้างมั้ยมึงไม่เคยตอบซักครั้ง กูว่าครั้งนี้เขาอาจจะเหนื่อยกับมึงแล้วอาจจะลองเปิดใจให้โอกาสคนอื่นก็ได้"
ผมเริ่มคิดตามสิ่งที่ไอ้แบร์รี่มันพูด สีหน้าเริ่มกังวลใจแบบแปลกๆ
" ใช่ อีกอย่างคู่หมั้นมึงอ่ะ ตัวฮอตของคณะเลยนะมึง ไม่ใช่ว่าจะไม่มีใครเอา เพราะเขารักมึงเขาถึงไม่มองคนอื่น แต่ถ้าวันไหนเค้าหมดความอดทน มึงก็เตรียมตัวเป็นหมาได้เลย โดเพื่อนรัก"
ไอ้ปอร์เช่เสริมมาอีกคน
"อ่านปากกูนะ อลิสเป็นของกู ใครมายุ่งของกูมันตาย"
- ผู้เขียน
