ขย่มลูกสะใภ้สาว

ภาพระทึกใจ

สายฝนโปรยปรายลงมาลงมาช่วงเวลาสิบเจ็ดนาฬิกาเป็นเวลาที่ผู้คนส่วนมากทยอยเลิกงาน จากที่โปรยลงมาเป็นละอองก่อนหน้า ก็เริ่มจะเทกระหน่ำลงมามากขึ้นเรื่อย ทำให้หญิงสาวที่เดินอยู่ริมถนนเนื่องจากเพิ่งออกมาจากห้างสรรพสินค้า กำลังจะเดินเท้าต่อไปยังสำนักงานที่ตั้งอยู่ไม่ไกล ต้องรีบวิ่งเข้ามาหลบร่มอยู่ป้ารถเมล์ แต่ด้วยจำนวนผู้คนที่ยืนเบียดเสียดกันทำให้หญิงสาวแทบจะไม่ได้อยู่ใต้หลังคาเลยด้วยซ้ำ เสื้อผ้าที่สวมใส่ด้านหลังเปียกไปด้วยน้ำฝน และเริ่มจะเปียกมากขึ้นเรื่อยๆ หากเธอยังขืนยืนอยู่ตรงนี้

ใบข้าวจึงตัดสินใจใช้กระเป๋าผ้าของตัวเองขึ้นบังสายลมที่เทลงมาบนศีรษะ และวิ่งออกมาจากป้ายรถเมล์ผ่าสายฝนไปยังสำนักงานที่ตั้งอยู่ด้านหน้าประมานหนึ่งร้อยเมตร เพื่อไปพบขุนศึกตามที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก

เมื่อมาถึงสำนักงานพนักงานส่วนใหญ่เริ่มทยอยกลับบ้านกันก่อนหน้า ทำให้ใบข้าวยืนมองซ้ายมองขวาเพื่อชั่งใจว่าเธอควรจะเสี่ยงขึ้นไปบนห้องทำงานของขุนศึกดีหรือไม่ ครั้นจะโทรหาขุนศึกแบตเจ้ากรรมก็ดันมาหมดเสียนี่ ใบข้าวจึงจำต้องสวมบทบาทหญิงสาวผู้ไม่มีมารยาทเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสองที่เป็นห้องทำงานของพ่อสามี

"อื้อ...ซี๊ด...." เสียงร้องครางเบาๆ ดังเล็ดลอดออกมาจากที่ไหนสักแห่ง ทำให้ขาที่กำลังก้าวเดินไปยังห้องทำงานของขุนศึกเป็นอันต้องชะงักลง พร้อมกันนั้นหัวใจของใบข้าวก็เต้นระส่ำขึ้นมาเสียอย่างนั้น ทั้งตื่นเต้นทั้งกลัวในเวลาเดียวกัน เพราะเสียงที่ดังออกมาคือเสียงของผู้หญิงที่เธอรู้ดีว่าเกิดขึ้นจากอะไร

"อ๊ะ...แรงเลยค่ะ...อุ้ย...อืม...ท่านขา..." เสียงร้องครางยังคงดังต่อเนื่องไปยอมหยุด มีแต่จะเพิ่มความดังขึ้นเรื่อยๆ เสียด้วยซ้ำ ไหนจะเสียงของเนื้อกระทบกันดังตับๆ ตามมาอีก เป็นอันแน่ชัดว่าสิ่งที่ใบข้าวาคิดไว้ในตอนแรกคือเรื่องจริงที่กำลังเกิดขึ้นจากห้องทำงานที่อยู่ตรงหน้า

ใบข้าวถึงกับกลืนน้ำลายลงคอดังเอือก ขนลุกซู่ไปทั้งตัว ขาที่หยุดเดินก็ค่อยๆ ก้าวไปยังทำงานเบื้องหน้าอย่างแผ่วเบาราวกับโจรย่องเบา ไม่รู้เป็นเพราะความเร่งรีบจนเกิดความสะเพร่าหรือเป็นเพราะต้องการโชว์หรืออย่างไรก็แล้วแต่ทำให้ประตูห้องบานนั้นเปิดแง้มเอาไว้

และภาพที่เห็นเบื้องหน้าทำให้ใบข้าวก้าวขาแทบไม่ออก แต่แทนที่จะยกมือขึ้นมาปิดตาหรือหันหลังให้และเดินลงไปยังชั้นล่าง กลับไม่เป็นเช่นนั้น หญิงสาวกลับยืนภาพเบื้องหน้าอยู่อย่างนั้น หัวใจเต้นระส่ำจนแทบจะกระเด็นออกมาด้านนอกมือไม้เย็นเฉียบ

ยิ่งเห็นสิ่งที่กำลังผงาดก็ยิ่งเกิดความรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมา ไม่คิดว่าจะใหญ่โตน่ากลัวขนาดนี้ เธอว่าสามีเธอใหญ่แล้ว เจอของพ่อสามีเข้าไปใบข้าวก็ถึงกับวูบวาบในช่องท้องขึ้นมากับภาพเบื้องหน้า

ภาพของหญิงสาวรูปร่างอวบอั๋น เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกปลดกระดุมจากด้านบนลงมาสามสี่เม็ดเผยทรวงอกอวบใหญ่มีเสื้อชั้นในสีแดงกองอยู่ด้านบน กำลังนั่งแยกข้าอยู่บนโต๊ะทำงานกระโปรงที่สวมใส่ก็ล่นขึ้นไปกองที่เอวคอด ตรงหว่างขามีชายหนุ่มที่ใบข้าวก็รู้ดีว่าเป็นใครยังอยู่ในชุดทำงานมีเพียงกางเกงเท่านั้นที่ล่วงลงมาอยู่ที่หน้าขา กำลังใช้อาวุธคู่ใจกระแทกกระทั้นเข้าใส่หญิงสาวอย่างรุนแรงไม่มีความปรานีแต่อย่างใด

จนหญิงสาวต้องยันแขนไปด้านหลังเพื่อรองรับความดุดันที่กำลังถาโถมเข้าใส่ ใบหน้าหญิงสาวบิดเบี้ยวเหยเกไม่รู้เพราะเจ็บจากความใหญ่โตของอาวุธหรือเพราะกำลังเสียวจนแทบขาดใจกันแน่ แต่ถ้าเธอเดาคงเป็นอย่างหลังมากกว่าเพราะหญิงสาวคนนั้นเอาแต่ร้องครางไม่ขาดปาก และยังบอกให้พ่อสามีของเธอแทงแรงๆ อีกเสียด้วย

"งื้อ...แรงดีจริงๆ เลยค่ะท่านขา...เอาหนูแรงๆ เลยค่ะ อ้ะ อ้ะ อี้" ยิ่งถูกหญิงสาวร้องขอ พูดพ่อสามีของเธอก็ยิ่งโหมแรงเข้าใส่ไม่ยั้งจนโต๊ะทำงานโยกโย้ไปตามแรงกระแทกเสียงขาโต๊ะกระทบกับกระเบื้องดังกึกๆ อย่างต่อเนื่อง

หัวใจของใบข้าวแทบจะวายตายเสียให้ได้กับสิ่งที่เห็น และไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่เดินหนีไป ทำไมยังยืนมองภาพหวาดเสียวนี้อยู่ได้ และยังน่าอายเพราะเหมือนตัวเองจะรู้สึกรัญจวนขึ้นมากับภาพตรงหน้า

รับรู้ถึงกายสาวกำลังเปียกแฉะจากน้ำหวานที่ไหลออกมาจากด้านใน นี่เธอกำลังมีอารมณ์ร่วมกับภาพตรงหน้าอย่างนั้นใช่ไหม หรือว่าเธอกำลังอยากให้ผู้หญิงที่ได้รับความดุดันนั่นเป็นเธอเสียเอง

อยู่ดีๆ ความคิดอกุศลนี้ก็โผล่เข้ามาในสมอง จนใบข้าวต้องสะบัดหน้าขับไล่ความคิดฟุ้งซ่านนี้ออกไปโดยเร็ว

"ไม่ไหว ไม่ไหวแล้วค่ะท่านขา กระแทงลงมาแรงเลยค่ะ ดา ดาจะเสร็จ...อ้ะ อี้ อ้ายยย" สิ้นเสียงร้องครางร่างบางที่นั่งอยู่บนโต๊ะก็เกร็งกระตุกรุนแรง ในขณะที่ท่านขาที่หญิงสาวเรียกขานนั้น กำลังจ้วงแทงเข้าใส่ไม่ยั้งในช่วงสุดท้ายและตอกอัดลงไปหนักหน่วงทีเดียวมิดด้าม

"อืม" เงยหน้าปล่อยเสียงร้องครางออกมา เกร็งหน้าท้องปล่อยความคับแน่นที่แตกทะลักออกมาจนหมด จึงถอดถอนแก่นกายออกมาจากตัวของหญิงสาว

"อื้อ" ใบข้าวถึงกลับร้องครางทออกมาเบาๆ เมื่อเห็นว่าแท่งเนื้อนั้นใหญ่เละยาวขนาดไหน ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ ก่อนหญิงสาวจะรีบยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองเอาไว้ด้วยความเร็วเมื่อรู้ตัวว่าเผลอทำอะไรลงไป

และเสียงร้องของใบข้าวก็ทำให้ขุนศึกหันมองมาที่ประตูห้องทำงาน หัวใจของชายหนุ่มกระตุกวูบขึ้นมาทันที สายตาของคนทั้งคู่สบประสานกัน โดยเฉพาะใบข้าวที่ตื่นเต้นตกใจจนทำอะไรไม่ถูก รู้เพียงว่าควรรีบพาตัวเองออกไปจากที่ตรงนี้ให้เร็วที่สุด หญิงสาวจึงรีบหมุนตัวกลับไปยังทิศทางที่เธอเดินขึ้นมาแต่ดูเหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว

"หยุดเดี๋ยวนี้หนูข้าว ลงไปรอข้างล่าง ห้ามกลับก่อนเด็ดขาด เดี๋ยวรอกลับพร้อมกัน" เสียงเข้มที่ดังเล็ดลอดสั่งการออกมาทำให้ใบข้าวตัวแข็งทื่อก้าวขาแทบไม่ออก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังอุตส่าห์เดินลากขาอันหนักอึ้งลงมานั่งรอขุนศึกที่ชั้นล่างตามที่ชายหนุ่มบอก

ไม่รู้ว่าเธอบ้า โง่ หรือกำลังตกใจจนทำอะไรไม่ถูกถึงได้ทำตามที่เขาสั่งแบบนี้ แทนที่จะหนีกลับบ้านไปก่อนและหลังจากนั้นก็ขังตัวเองอยู่ในห้องไม่ออกมาเจอเขาอีก