เช้าวันต่อมา......
"มุ้งมิ้งทำไมแกสภาพแบบนั้นอ่ะ"
ฉันเดินมาถึงหน้าตึกคณะบริหารก็เห็นยัยมุ้งมิ้งทำหน้าอมทุกข์เหมือนจะร้องไห้อยู่ตรงม้านั่ง
"หา ปะ เปล่า มะ ไม่มีอะไร"
แปลกๆแหะดูจากสภาพแล้วอย่างกับโดนรุมโทรมอ่ะแต่ว่าคงไม่ใช่หรอกมั่งไม่กล้าถามซะด้วยสิ
"แน่ใจนะจะกลับบ้านก็ได้นะเว้ยฉันจะเลคเชอร์งานให้ถ้าแกไม่ไหวอ่ะ"
มุ้งมิ้งส่ายหน้าเบาๆ
"ไม่เป็นไรฉันไหว ฉันโอเค"
"อือ ตามนั้นแหละ"
ฉันพูดยิ้มๆก่อนจะวางของแล้วนั่งลงตรงข้ามกับมุ้งมิ้ง
ตู๊ดดดดดดดดด
"มุ้งมิ้ง มุ้งมิ้ง"
ฉันตะโกนเรียกยัยมุ้งมิ้งที่ตอนนี้ทำท่าทางเหม่อลอยเหมือนไม่ได้ยินที่ฉันถามจนฉันต้องตะโกนเรียกชื่อมันหลายรอบ
"หา ว่าไงนะ"
" โทรศัพท์แกดังตั้งแต่เช้าล่ะ"
มันพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วชะงักไปก่อนจะกดปิดโทรศัพท์แล้วเก็บเข้ากระเป๋าทันที มันเงยหน้ามามองฉันแล้วยิ้มแห้งๆก่อนจะหยิบหนังสือมาอ่านต่อ แปลก แป
