Chapter 5

946 คำ
หลังจากดูหนังเสร็จก็ออกจากโรงหนังมาหาอะไรทานที่ร้านชั้นบนสุดของห้าง อืม อาหารญี่ปุ่นดีกว่า ฉันเดินนำพาพี่แม็คเดินเข้าไปนั่งด้านในทันทีก่อนจะสั่งอาหาร "พี่แม็คอยากทานอะไรคะ" เขาก้มมองเมนูสักพักก็มีเสียงที่ตามหลอกหลอนทั้งวันดังขึ้น "กินชูชิ ซาชิมิของโปรดของไอน้ำจ้า" ฉันกับพี่แม็คมองหน้ากันก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ "นึกว่ากลับไปแล้วซะอีก" ฉันพูดออกไปลอยๆเขาทำหน้างอนเล็กน้อยแล้วก็เดินมาเบียดตรงที่นั่งข้างๆฉัน " หิวนี่นาไม่ชวนกันเลยน้อยใจสุดๆ" ฉันเงยหน้ามองเขาด้วยแววตาสงสัย "ผู้หญิงของนายอยู่ไหนซะล่ะ" เขายักไหล่พร้อมกับหยิบเมนูตรงหน้าฉันไปดู "กลับไปแล้ว เอานี่ นี่ แล้วก็อันนี้ด้วยของโปรดไอน้ำเลยนะเนี้ย" ฉันมองหน้าไอ้พัชที่ทำท่าทางตื่นเต้นตอนมั่งเมนู อดยิ้มไม่ได้จริงๆจำได้หมดเลยว่าฉันชอบอะไรไม่ชอบอะไร "รู้ได้ไงว่าฉันจะกินอันนี้" " แกชอบของโปรดแกไง อันนี้ด้วย" มันชี้ไปทางข้าวหน้าปลาซาบะแล้วก็อมยิ้มกรุ่มกริ่ม " เอ่อไอน้ำพอดีว่าพี่มีธุระด่วน พี่คงต้องกลับก่อน" "ไปสิเชิญ กลับดีๆนะ" พี่แม็คเหมือนจะอึดอัดนะตลอดเวลาตั้งแต่ไอ้พัชมา ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันหมอนี่มันตีมึนจะตาย ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆก่อนจะเอ่ยขอโทษเขา "ไอน้ำขอโทษนะคะพี่แม็ค" เขายิ้มไม่ว่าอะไรก่อนจะเดินออกไปทันทีฉันหันไปมองหน้าเขาแล้วถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหนาย "ไอ้พัชแกทำแบบนี้ทำไม" ฉันถามมันออกไปตามตรงคือตามอย่างกับผัวตามหึงหวงเมียอ่ะ ทั้งๆที่เป็นแค่เพื่อนกันอ่ะ "ไม่ได้ทำไรนี่นา หิวๆ" วันนี้ถามไปก็ไม่ได้คำตอบหรอก เห้อ ฉันนั่งดูเมนูเล่นๆสักพักอาหารที่ไอ้พัชมันสั่งก็มาเสิร์ฟ ฉันลงมือทานทันที ไอ้บ้านี่ก็คอยจิ้มนั้นตักนี่มาใส่จานฉัน "พอแล้วพัชนายทานบ้างสิ" เขาส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะยื่นชูชิมาตรงปากฉันชิ้นหนึ่ง "อ่ะ ทานนี่อร่อย" ฉันยื่นมือไปรับมาแต่ถูกไอ้บ้าพัชตีมือทีหนึ่งก่อนจะมองหน้าฉันส่ายหน้าเบาๆแล้วยื่นมาตรงปากฉันอีกรอบ ฉันต้องอ้าปากปล่อยให้มันคีบใส่ปากฉันอ่ะ "อร่อยมะ" "อือ" เขายิ้มแก้มปริก่อนจะจัดการลงมือทานของตัวเองต่อ ผ่านไปสัก20นาทีก็ทานเสร็จเรียบร้อยก็ออกมาเดินย่อยซื้อของชั้นล่าง "กลับเลยมั้ย" ไอ้พัชหันมาถามฉันก่อนจะจับมือฉันเดินไปข้างๆจนฉันเกร็งไปทั้งตัวแล้ว "เดินเฉยๆก็ได้ป่ะจำเป็นต้องจับมือมั้ย เป็นแค่เพื่อนกันนะโว๊ยยยย" ฉันตะโกนใส่หน้ามันอย่างหงุดหงิด มันทำให้ฉันรู้สึกประหม่าแล้วไม่เป็นตัวของตัวเองแล้วนะ "แกอยากเป็นมากกว่าเพื่อนเหรอ" มันถามฉันมองฉันด้วยสายตาจริงจังจนฉันเกร็งไปหมด "อะ ไอ้บ้าเอ้ย ใครจะอยากเป็นกันเล่า" มันยักไหล่เบาๆก่อนจะจับมือฉันแล้วเดินไปต่อไม่สนใจเสียงประท้วงของฉันเลยสักนิด "ก็ไม่ได้คิดกับฉันเกินเพื่อนแล้วจะบ่นทำไม ฉันก็ทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนไม่ว่าเพื่อนหรือแฟนอ่ะ" ฉันชะงักไปทันทีที่ไอ้พัชมันพูดออกมาแบบนั้น ฉันเค้นหัวเราะออกมาเบาๆนั้นสินะ มันก็ทำแบบนี้กับทุกคนจริงๆแหละ "ก็ดีฉันจะได้รู้ไว้ว่าสถานะแกกับฉันคือเพื่อนกัน คราวหลังแกอย่ามาทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของฉันเหมือนอย่างวันนี้ล่ะ ฉันไม่อยากให้พี่แม็คเขาไม่สบายใจ" ฉันพูดออกไปแบบนั้นเสร็จก็ปล่อยมือจากมันเดินไปอีกทางทันที บางคำพูดของมันฉันก็รู้สึกนะ อย่างเช่น ทำตัวอย่างกับทอม ไม่มีใครเอาบ้าง นมแบนบ้าง บางทีฉันก็พอรู้นะว่ามันอยากล้อเล่นฉันนะ แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกก็ไม่รู้ เห้ออออ @บ้านวิศิษฎ์ไพบูลย์ " คุณแม่ขา" ฉันอยู่ในห้องนอนอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยเตรียมจะนอนแต่ว่าแม่ของฉันเข้ามาหาที่ห้องพอดีฉันรีบวิ่งไปสวมกอดแม่ฉันทันที "ลูกสาวของแม่วันนี้ทำไมกลับมานอนบ้านได้คะ" ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างเซงๆ ถ้าไปนอนคอนโดไอ้บ้าพัชก็ตามไปหาสิ ชิ "หนูคิดถึงคุณแม่นิคะ" แม่ฉันหัวเราะขำๆก่อนจะลูบหัวฉันยิ้มๆ "ไม่ใช่ทะเลาะกับพัชชามาเหรอ" ฉันเงยหน้ามองหน้าแม่ฉันอย่างงุนงงปนสงสัย แม่รู้ได้ไงว่าฉันทะเลาะกับไอ้บ้าพัชชา " คุณแม่รู้ได้ไงคะ" "พัชชาโทรมาตอนเย็นบอกว่าหนูงอนอะไรก็ไม่รู้ คอนโดก็ไม่กลับเลยโทรมาถามแม่ว่าหนูมาค้างที่นี่ไหม แม่ก็บอกว่ามา ตาพัชก็เลยวางไป" ฉันกอดอกถอนหายใจอย่างเซ็งก่อนจะบ่นออกมาอย่างไม่จริงจังนัก " ไอ้บ้าพัช ไอ้คนขี้ฟ้อง"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม