Chapter 5
946 คำ
หลังจากดูหนังเสร็จก็ออกจากโรงหนังมาหาอะไรทานที่ร้านชั้นบนสุดของห้าง อืม อาหารญี่ปุ่นดีกว่า ฉันเดินนำพาพี่แม็คเดินเข้าไปนั่งด้านในทันทีก่อนจะสั่งอาหาร
"พี่แม็คอยากทานอะไรคะ"
เขาก้มมองเมนูสักพักก็มีเสียงที่ตามหลอกหลอนทั้งวันดังขึ้น
"กินชูชิ ซาชิมิของโปรดของไอน้ำจ้า"
ฉันกับพี่แม็คมองหน้ากันก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ
"นึกว่ากลับไปแล้วซะอีก"
ฉันพูดออกไปลอยๆเขาทำหน้างอนเล็กน้อยแล้วก็เดินมาเบียดตรงที่นั่งข้างๆฉัน
" หิวนี่นาไม่ชวนกันเลยน้อยใจสุดๆ"
ฉันเงยหน้ามองเขาด้วยแววตาสงสัย
"ผู้หญิงของนายอยู่ไหนซะล่ะ"
เขายักไหล่พร้อมกับหยิบเมนูตรงหน้าฉันไปดู
"กลับไปแล้ว เอานี่ นี่ แล้วก็อันนี้ด้วยของโปรดไอน้ำเลยนะเนี้ย"
ฉันมองหน้าไอ้พัชที่ทำท่าทางตื่นเต้นตอนมั่งเมนู อดยิ้มไม่ได้จริงๆจำได้หมดเลยว่าฉันชอบอะไรไม่ชอบอะไร
"รู้ได้ไงว่าฉันจะกินอันนี้"
" แกชอบของโปรดแกไง อันนี้ด้วย"
มันชี้ไปทางข้าวหน้าปลาซาบะแล้วก็อมยิ้มกรุ่มกริ่ม
" เอ่อไอน้ำพอดีว่าพี่มีธุระด่วน พี่คงต้องกลับก่อน"
"ไปสิเชิญ กลับดีๆนะ"
พี่แม็คเหมือนจะอึดอัดนะตลอดเวลาตั้งแต่ไอ้พัชมา ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันหมอนี่มันตีมึนจะตาย ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆก่อนจะเอ่ยขอโทษเขา
"ไอน้ำขอโทษนะคะพี่แม็ค"
เขายิ้มไม่ว่าอะไรก่อนจะเดินออกไปทันทีฉันหันไปมองหน้าเขาแล้วถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหนาย
"ไอ้พัชแกทำแบบนี้ทำไม"
ฉันถามมันออกไปตามตรงคือตามอย่างกับผัวตามหึงหวงเมียอ่ะ ทั้งๆที่เป็นแค่เพื่อนกันอ่ะ
"ไม่ได้ทำไรนี่นา หิวๆ"
วันนี้ถามไปก็ไม่ได้คำตอบหรอก เห้อ ฉันนั่งดูเมนูเล่นๆสักพักอาหารที่ไอ้พัชมันสั่งก็มาเสิร์ฟ ฉันลงมือทานทันที ไอ้บ้านี่ก็คอยจิ้มนั้นตักนี่มาใส่จานฉัน
"พอแล้วพัชนายทานบ้างสิ"
เขาส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะยื่นชูชิมาตรงปากฉันชิ้นหนึ่ง
"อ่ะ ทานนี่อร่อย"
ฉันยื่นมือไปรับมาแต่ถูกไอ้บ้าพัชตีมือทีหนึ่งก่อนจะมองหน้าฉันส่ายหน้าเบาๆแล้วยื่นมาตรงปากฉันอีกรอบ ฉันต้องอ้าปากปล่อยให้มันคีบใส่ปากฉันอ่ะ
"อร่อยมะ"
"อือ"
เขายิ้มแก้มปริก่อนจะจัดการลงมือทานของตัวเองต่อ ผ่านไปสัก20นาทีก็ทานเสร็จเรียบร้อยก็ออกมาเดินย่อยซื้อของชั้นล่าง
"กลับเลยมั้ย"
ไอ้พัชหันมาถามฉันก่อนจะจับมือฉันเดินไปข้างๆจนฉันเกร็งไปทั้งตัวแล้ว
"เดินเฉยๆก็ได้ป่ะจำเป็นต้องจับมือมั้ย เป็นแค่เพื่อนกันนะโว๊ยยยย"
ฉันตะโกนใส่หน้ามันอย่างหงุดหงิด มันทำให้ฉันรู้สึกประหม่าแล้วไม่เป็นตัวของตัวเองแล้วนะ
"แกอยากเป็นมากกว่าเพื่อนเหรอ"
มันถามฉันมองฉันด้วยสายตาจริงจังจนฉันเกร็งไปหมด
"อะ ไอ้บ้าเอ้ย ใครจะอยากเป็นกันเล่า"
มันยักไหล่เบาๆก่อนจะจับมือฉันแล้วเดินไปต่อไม่สนใจเสียงประท้วงของฉันเลยสักนิด
"ก็ไม่ได้คิดกับฉันเกินเพื่อนแล้วจะบ่นทำไม ฉันก็ทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนไม่ว่าเพื่อนหรือแฟนอ่ะ"
ฉันชะงักไปทันทีที่ไอ้พัชมันพูดออกมาแบบนั้น ฉันเค้นหัวเราะออกมาเบาๆนั้นสินะ มันก็ทำแบบนี้กับทุกคนจริงๆแหละ
"ก็ดีฉันจะได้รู้ไว้ว่าสถานะแกกับฉันคือเพื่อนกัน คราวหลังแกอย่ามาทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของฉันเหมือนอย่างวันนี้ล่ะ ฉันไม่อยากให้พี่แม็คเขาไม่สบายใจ"
ฉันพูดออกไปแบบนั้นเสร็จก็ปล่อยมือจากมันเดินไปอีกทางทันที บางคำพูดของมันฉันก็รู้สึกนะ อย่างเช่น ทำตัวอย่างกับทอม ไม่มีใครเอาบ้าง นมแบนบ้าง บางทีฉันก็พอรู้นะว่ามันอยากล้อเล่นฉันนะ แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกก็ไม่รู้ เห้ออออ
@บ้านวิศิษฎ์ไพบูลย์
" คุณแม่ขา"
ฉันอยู่ในห้องนอนอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยเตรียมจะนอนแต่ว่าแม่ของฉันเข้ามาหาที่ห้องพอดีฉันรีบวิ่งไปสวมกอดแม่ฉันทันที
"ลูกสาวของแม่วันนี้ทำไมกลับมานอนบ้านได้คะ"
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างเซงๆ ถ้าไปนอนคอนโดไอ้บ้าพัชก็ตามไปหาสิ ชิ
"หนูคิดถึงคุณแม่นิคะ"
แม่ฉันหัวเราะขำๆก่อนจะลูบหัวฉันยิ้มๆ
"ไม่ใช่ทะเลาะกับพัชชามาเหรอ"
ฉันเงยหน้ามองหน้าแม่ฉันอย่างงุนงงปนสงสัย แม่รู้ได้ไงว่าฉันทะเลาะกับไอ้บ้าพัชชา
" คุณแม่รู้ได้ไงคะ"
"พัชชาโทรมาตอนเย็นบอกว่าหนูงอนอะไรก็ไม่รู้ คอนโดก็ไม่กลับเลยโทรมาถามแม่ว่าหนูมาค้างที่นี่ไหม แม่ก็บอกว่ามา ตาพัชก็เลยวางไป"
ฉันกอดอกถอนหายใจอย่างเซ็งก่อนจะบ่นออกมาอย่างไม่จริงจังนัก
" ไอ้บ้าพัช ไอ้คนขี้ฟ้อง"
- ผู้เขียน
