จิ้นเหอหยิบป้ายหยกอาญาสิทธิ์ออกมาและแสดงให้เจ้าสำนักได้เห็นเพื่อยืนยันว่าเขาคือคนของวังหลวงมิได้มาเพื่อประสงค์ร้าย และเมื่อไป๋เจี้ยนเห็นเช่นนั้นเขาจึงลุกจากเก้าอี้มังกรตัวใหญ่และเดินลงไปหยุดตรงหน้าบุรุษผู้ซึ่งเป็นถึงนายทหารเอกแห่งองค์จักพรรดิ์ ไปเจี้ยน
“ทุกคนคุกเข่าลงเดี๋ยวนี้! มิเห็นหรือว่านี่คือป้ายอาญาสิทธิ์แห่งองค์ฮ่องเต้!”
เขาออกคำสั่งและคุกเข่าลงกับพื้นพร้อม ๆ กับคนอื่น ๆ ที่ต้องทำตามบัญชาของเจ้าสำนักรวมถึงหลวนคุนที่คุกเข่าลงด้วยความประหลาดใจ
“ขออภัยด้วยท่านแม่ทัพเฉิง...ท่านอุตส่าห์ชมว่าข้านี้มีตาเฉียบคมเหมือนเหยี่ยว หากข้านี้มีตาหามีแววไม่ที่โง่เขลามิรู้เลยว่าท่านคือนายทหารใหญ่แห่งวังหลวง”
“ลุกขึ้นเถิดท่านไป๋เจี้ยน บอกแล้วอย่างไรว่าข้ามาเพื่อการธุระสำคัญมิใช่เพื่อแสดงอำนาจ”
“ขอบคุณท่านแม่ทัพ...ข้าไป๋เจี้ยนขอคารวะท่านอีกครั้ง”
เจ้าสำนักเฟิงอี้แสดงความเคารพต่อนายทหารของฮ่องเต้ก่
