“เกิดอะไรขึ้น ทำไมนางถึงได้...”
“นางจะตามเราไปสำนักเฟิงอี้ ข้ามิอาจให้นางไปด้วยได้”
จิ้นเหอตอบพลางผินหน้าไปทางอื่นเสมือนว่าม่อยากเห็นหน้าหญิงสาวผู้ตกทุกข์ให้ใจอ่อน หวังซื่อมองนางแล้วให้นึกสงสารขึ้นมาจับใจ
“ฟางซิน...ลุกขึ้นเถิด เจ้าจะไปกับพวกเราได้เช่นไร ใยเจ้าจึงมิกลับบ้านของเจ้า”
“ข้ามิมีใครอีกแล้ว”
“อ้าว...แล้วไหนว่าเจ้ามาตามหาญาติของเจ้าที่หมู่บ้านแห่งนี้อย่างไรกันเล่า”
“มิมีใครรู้จักญาติของข้าสักคน ข้าจนใจเหลือเกินมิรู้ว่าจะไปตามหาคนใกล้ชิดครอบครัวของข้าได้ที่ไหน ชีวิตข้านี้โดดเดี่ยวยิ่งนัก เพียงแค่ขอติดตามรับใช้ท่านแม่ทัพ แต่จักมิให้เป็นภาระแต่อย่างใด”
“ท่านแม่ทัพ...นี่เจ้าเรียกจิ้นเหอว่าท่านแม่ทัพกระนั้นหรือ”
“นางรู้เรื่องยของเราแล้ว ข้าเป็นคนบอกนางเอง”
จิ้นเหอตอบแต่ยังไม่ยอมหันกลับมามองหญิงส
