ตอนที่ 7 ความคิดถึงมันห้ามไม่ไหว (1)
นพภิชัยนั่งเหยียดขาหลังพิงกำแพงเรือนกลางน้ำ เขาหลบออกมานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่คนเดียวหลังจากกลับมาจากโรงเรียน กะว่าจะเอาการบ้านมานั่งทำที่นี่ แต่ตอนนี้เขาไม่มีสมาธิจะทำอะไรทั้งสิ้น
ครบสัปดาห์แล้วสินะที่ยัยเด็กตาหวานกลับไปที่บ้านของเธอแล้ว วันนั้นที่เขาออกไปหาเพื่อนและบอกเธอไว้ว่าให้รออยู่ที่นี่แล้วเขาจะรีบกลับมา เขาอุตส่าห์เร่งให้เพื่อนซ้อมดนตรีไวๆ พอจบสองรอบแล้ว รีบอ้างว่ามีธุระที่บ้านและแยกตัวออกมาทันที ใจวิ่งกลับมาหาคนตัวเล็กที่รออยู่ตั้งนานแล้ว
เขาหวังว่าเธอจะยังนั่งตาแป๋วรออยู่ แต่เปล่าเลย มีแต่กีตาร์และเสื้อแจ็คเก็ตตัวเดิมวางอยู่เท่านั้น ยอมรับว่าผิดหวังที่เธอไม่รอเขา แต่ว่าวันรุ่งขึ้นเป็นวันจันทร์ เธอคงต้องกลับบ้านเพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียนเหมือนกับเขากระมัง ช่างเถอะไงก็คงไม่เจอกันแล้วล่ะ ดีซะอีก ไม่ต้องมากวนใจ เขาแค่ไม่ชอบคนไม่รักษาคำพูด บ
