ตอนที่ 3 ต้นเหตุของความหวั่นไหว (2)
1023 คำ
“ไชโย! ตาหวานจะได้ไปเที่ยวบ้านอาพงศ์ ได้ไปหาคุณย่าจิต บ้านคุณอาหลังใหญ่มากไหมคะ”
“หลังใหญ่สิครับ มีสวนหลังบ้านให้ตาหวานเดินเล่น มีสวนน้ำตกและเรือนกลางน้ำให้ตาหวานนั่งเล่นตุ๊กตาได้ด้วยนะ”
“งั้นเราไปอยู่บ้านอาพงศ์กันนะคะอากล้วย” หันไปถามอาสาวที่นั่งหน้าซับสีเลือดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวกับคำพูดของเด็กน้อยที่ชวนเธอไปอยู่บ้านเขา
“ตาหวานคะ บ้านเราก็มีนะลูก เราไปอยู่บ้านอาพงศ์ไม่ได้หรอก รบกวนเขา แต่ที่เราจะไปนี่แค่ชั่วคราว พอคุณพ่อมารับเราก็ต้องกลับบ้านเรา เข้าใจมั้ยลูก” สอนหลาน พลางหันไปค้อนให้ชายคนเดียวที่นั่งกลั้นหัวเราะกับคำพูดของเธอและหลานสาว ก่อนจะรีบหันกลับมาฉีกยิ้มให้แม่หนูน้อยที่ทำหน้างงเมื่อเห็นกิริยาของอาสาวที่ทำท่าทางแปลกๆ ต่อชายหนุ่ม
พงศกรพาสองสาวอาหลานไปเก็บเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวสำหรับสองวันที่จะมาพักที่บ้านของเขา คุณครวญจิตแม่ของเขาถึงกับกรี๊ดออกมาเบาๆ อย่างยินดี ที่รู้ว่าตาหวานกับอาของเธอจะมาพักที่บ้าน เพราะท่านกับคุณนพพงศ์พ่อของเขา รู้จักมักคุ้นกับอิทธิวัฒน์เป็นอย่างดี ตอนที่ดวงใจภรรยาของรุ่นพี่เขา คลอดน้องตาหวาน ทั้งสองก็ได้ไปเยี่ยม แต่ก็ยังไม่ได้เจอกับนวียา เพราะพอทั้งสองกลับออกไป นวียาก็ไปเยี่ยมพี่สะใภ้ จึงทำให้คลาดกัน เลยไม่มีโอกาสได้ทำความรู้จักซักที แม่เขาเองก็เปรยบ่อยๆ ว่าอยากจะอุ้มหลาน แต่เขาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหาแฟนได้เป็นตัวเป็นตน การที่รู้ว่าน้องตาหวานที่ท่านเคยเห็นแต่อ้อนแต่ออกจะไปพักที่บ้าน คงทำให้ท่านรู้สึกเบิกบานและคลายเหงาไปได้มาก ยิ่งตอนนี้บิดาของเขาไม่อยู่ไปต่างจังหวัดด้วย
พงศกรอมยิ้มขณะใช้สมาธิในการจ้องมองท้องถนนเบื้องหน้า แอบมองทางกระจก เห็นเจ้าตัวเล็กนอนหลับตัวงออยู่บนที่นั่งตอนหลัง คงจะเหนื่อยมากสินะ กว่าจะกลับจากทานไอศกรีม แถมต้องกลับไปเก็บของที่บ้านตัวเองอีก กว่าจะเสร็จก็มืดแล้ว เด็กๆ ปกติคงจะนอนเร็ว ไม่ใช่ต้องตะลอนไปมาแบบนี้ คิดเสร็จพลางเหล่มองสาวสวยคนนั่งข้างๆ ที่เอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง หน้าเชิด กอดอก คอตั้ง ไม่เมื่อยคอบ้างหรือไงนะแม่คุณ ทำหยิ่งไปเถอะ เดี๋ยวพ่อจะแกล้งซะให้เข็ด
หญิงสาวแอบมองคนที่ลอบมองเธอตรงที่นั่งคนขับอย่างหน่ายๆ เวรกรรมจริงๆ ต้องมารู้จักมักจี่กันแบบนี้ ไม่อยากจะเชื่อเลย ถ้าเขาไม่ใช่คนเดียวกับผู้ชายฉวยโอกาสคนนั้นที่จับหน้าอกเธอ เธอคงจะยอมรับและให้ความเคารพในฐานะที่เขาเป็นเพื่อนของพี่ชายได้ดีกว่านี้ คิดถึงเหตุการณ์เมื่อวานตอนเย็นแล้วก็ให้โมโหยิ่งนัก แถมยังเป็นเหตุให้เธอต้องเสียเวลากลับถึงบ้านช้าอีกต่างหาก
“กล้วย เราจะไปซื้อชานมไข่มุก เอาอะไรเปล่า” อิงอร เพื่อนสนิทในกลุ่มเอ่ยถาม ก่อนที่จะลุกออกไปซื้อน้ำ และของกินอื่นๆ เผื่อเพื่อนๆ คนอื่นๆ ที่กำลังนั่งหน้าดำคร่ำเคร่งกับการวางแผนงานที่ต้องทำ Term project และหาที่ฝึกงาน
“เดี๋ยวกล้วยไปเป็นเพื่อนอรดีกว่าจ้ะ จะได้ช่วยกันถือ ซื้อมาเผื่อคนอื่นๆ ด้วยเลยก็ได้”
“จ้ะ งั้นเราไปกันเถอะ” อิงอรพยักหน้าพลางเดินจูงมือเพื่อนสาวไปยังร้านกาแฟอีกด้านหนึ่ง
เมื่อมาถึงร้าน…
“อรไปซื้อพวกของกินอะไรก่อนก็ได้จ้ะ เดี๋ยวกล้วยสั่งน้ำเสร็จแล้ว จะเดินไปหา”
“เอางั้นเหรอ ก็ได้จ้ะเผื่อนาน จะได้ไม่เสียเวลา” เพื่อนสาวเห็นด้วยก่อนจะเดินแยกไปอีกทาง
จังหวะที่เธอหมุนตัวกลับมากำลังจะก้าวเท้าเข้าไปในร้านกาแฟ ชายหนุ่มร่างสูงก็ผลักบานประตูออกมา ด้วยความรีบร้อนขายาวๆ ของเขาจึงสะดุดและเซมาปะทะกับร่างบางของเธออย่างจัง ก่อนที่ชายหนุ่มจะได้สติและรั้งตัวเองไม่ให้ล้มทับเธอ พร้อมทั้งรับร่างบางไว้ในวงแขนได้อย่างหวุดหวิด ไม่ต้องลงไปนั่งจ้ำเบ้าที่พื้นกันทั้งสองคน ดวงตาสองคู่สบมองกันนิ่ง ดวงตาหวานสีน้ำตาลเข้มของนวียาเบิกโพลงอย่างตกใจกับอุบัติเหตุที่ไม่ทันได้ตั้งตัว ขณะที่ดวงตาเข้มสีนิลของชายหนุ่มก็ดูตื่นตระหนกไม่แพ้กัน หล่อจัง… นวียาเผลอพิศมองใบหน้าคมเข้มชวนฝันนั้นอย่างไม่รู้ตัว ช่วยไม่ได้เธอเกิดมาจนอายุ 20 แล้ว ยังไม่เคยมีแฟนหรือใกล้ชิดกับชายคนไหน พอได้มาอยู่ในวงแขนคนหล่อมันก็ต้องใจสั่นบ้างล่ะ เอ ว่าแต่อะไรเหนียวๆ เย็นๆ มันกำลังไต่ยุบยับตามตัวเธอกันนะ
“ว้ายย!” เธอร้องอย่างตกใจ เมื่อเริ่มได้สติและก้มลงมองเสื้อนักศึกษาสีขาวที่เปรอะไปด้วยกาแฟคาปู-ชิโน่เย็นของชายหนุ่มที่หกราดรดเธอเต็มๆ
“ขอโทษครับคุณ พอดีผมรีบเลยไม่ทันได้มอง โห เปื้อนหมดเลย ผมช่วยนะครับ” ชายหนุ่มก็เพิ่งจะเริ่มตั้งสติได้ เห็นเสื้อหญิงสาวชุ่มไปด้วยกาแฟเย็นจากฝีมือของเขา จึงล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาซับเอากาแฟที่หน้าอกของหญิงสาวออกอย่างไม่ได้คิดอะไร
“อ้ายยย! ไอ้บ้า นี่คุณทำอะไรเนี่ยฮะ” เธอร้องแว้ดออกมาทันทีที่อยู่ๆ เขาก็มาลูบๆ คลำๆ หน้าอกขนาดใหญ่เกินตัวของเธอ พลางปัดมือหนาออกอย่างโกรธจัด
- ผู้เขียน
