ตอนที่ 2 กามเทพตัวน้อยแผลงศร (1)
1028 คำ
ตอนที่ 2
กามเทพตัวน้อยแผลงศร
“กลับมาแล้วค่า” เสียงหวานกังวานดังขึ้นก่อนเจ้าตัวจะเดินเฉิดฉายเข้ามาในห้องรับแรก ตรงดิ่งมาหาอิทธิวัฒน์ที่กำลังนั่งสอนการบ้านอักษิพรอยู่
“อากล้วยขา” เด็กหญิงรีบวิ่งเข้าไปหา เมื่อเห็นอาสาวเดินเข้ามาใกล้
“ว่าไงคะคนเก่งของอา ไหนมากอดหน่อยซิ คิดถึงจัง” นวียายกหลานสาวขึ้นอุ้มและกอดเอาไว้แน่น ก่อนจะหอมแก้มเด็กแรงๆ ซ้ายขวาอย่างแสนรัก
“ทำไมวันนี้กลับช้าจัง ตาหวานชะเง้อรอเราตั้งแต่หัวค่ำแล้ว” เสียงพี่ชายเอ่ยถามตามปกติหากเธอกลับบ้านผิดเวลาจากที่เคย ด้วยความเป็นห่วงน้องสาวคนเดียว แถมยังเป็นสาวสวยเสียด้วย
“พอดีว่าวันนี้เพื่อนๆ ในกลุ่มนัดประชุมเรื่องแบ่งงานที่ต้องทำรายงาน Term project น่ะค่ะ กว่าจะสรุปกันได้ก็เลยช้าไปหน่อย”
“อืม แล้วเรียบร้อยดีนะ มีอะไรให้พี่ช่วยหรือเปล่า”
“เรียบร้อยดีค่ะพี่อิฐ แต่ตอนนี้กล้วยค่อนข้างกังวลว่าจะไปหาบริษัทที่เป็นประเภทธุรกิจส่งออกข้าวหอมได้ที่ไหน พอดีว่าในส่วนที่กล้วยต้องทำข้อมูลมันต้องอ้างอิงกับธุรกิจที่ว่า แล้วเราต้องเข้าไปฝึกงานจริง เพื่อให้ได้ข้อมูลอ้างอิงจากการเข้าไปร่วมงานในองค์กรนั้นๆ น่ะค่ะ กล้วยกลุ้มใจจะแย่แล้ว” น้องสาวบ่นพลางทำหน้ายู่ ก่อนจะพาร่างตัวเองนั่งแหมะลงที่โซฟานุ่ม พร้อมๆ กับวางร่างหลานสาวให้นั่งซ้อนบนตักนิ่ม
“แล้วเพื่อนๆ คนอื่นๆ ในกลุ่มล่ะ ไปฝึกงานกันที่ไหน” ถามพลางคิดหาวิธีช่วยน้องสาว
“เพื่อนๆ แต่ละคนก็แยกกันไปทำคนละหัวข้อ ตามแต่ละประเภทธุรกิจ พวกเขาบอกกล้วยว่า ไม่มีปัญหา เพราะที่บ้านมี Connection กับหลายๆ บริษัท หัวข้อที่ได้ก็เลยไม่ยากค่ะ แต่เขาบอกว่ากล้วยมีคุณตาที่เคยทำนาน่าจะมีความรู้เกี่ยวกับข้าวเป็นพื้นฐานมากกว่าพวกเขา” นวียาเม้มปากแน่น เมื่อนึกไปถึงเพื่อนๆ ของเธอที่ปัดงานมาให้ โดยไม่ถามเธอก่อนซักนิด คิดได้ไงว่าคุณตาเธอเคยทำนาแล้วเธอจะรู้เรื่องข้าวไปด้วย บ้าจริงๆ
“งั้นเราก็ไปฝึกงานที่บริษัทที่พี่ทำงานอยู่สิ” เสียงพี่ชายเอ่ยราวเสียงสวรรค์มาโปรดคนกำลังจะจมน้ำ ก่อนที่จะนึกอะไรออกและทำหน้ายุ่งนิดๆ
“แต่บริษัทพี่อิฐทำเกี่ยวกับการส่งออกชิ้นส่วนยานยนต์ไม่ใช่เหรอคะ แล้วเกี่ยวอะไรกับเรื่องข้าวหอมด้วยล่ะ” ถามพลางเกาศีรษะอย่างงงๆ
“บริษัทที่พี่ทำงานอยู่มีหลายๆ ประเภทธุรกิจอยู่ในเครือ เมื่อสี่เดือนก่อน เพิ่งจะเปิดหน่วยธุรกิจ การส่งออกข้าวหอมและผลิตภัณฑ์ที่แปรรูปจากข้าว พอดีว่าท่านประธานเองท่านก็เป็นลูกหลานชาวนามาก่อน คุณตาของท่านก็เป็นชาวนาเหมือนกับคุณตาของเรา ท่านเคยเล่าให้ฟังว่าเคยอยู่ที่บ้านคุณตาที่จังหวัดนครราชสีมาตั้งแต่เด็กๆ จนอายุ 15 ปี คุณพ่อของท่านเลยพาท่านกับพี่ชายมาอยู่กับคุณปู่คุณย่าที่กรุงเทพฯ หลังจากเรียนจบปริญญาโทท่านก็มาช่วยสานต่อธุรกิจชิ้นส่วนยานยนต์ของคุณปู่และคุณพ่อ”
“แล้วธุรกิจข้าวหอมมาเกี่ยวอะไรตอนไหนล่ะคะ” หญิงสาวยิ่งมึนหนักเข้าไปใหญ่ เธอไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับงานบริษัทที่พี่ชายทำอยู่มากนัก รู้แต่ว่าพี่ชายทำงานที่บริษัทนี้ตั้งแต่สมัยฝึกงานจวบจนเรียนจบปริญญาตรี ส่วนหนึ่งเป็นเพราะท่านประธานรู้สึกเอ็นดูพี่ชายเธอที่ขยันและอดทน ทำให้ได้รับความไว้วางใจจนสามารถก้าวขึ้นมาสู่ระดับ GM ได้ในวัยเพียง 30 ปี นอกจากนี้เขายังเป็นเพื่อนรุ่นพี่สมัยมัธยมและปริญญาตรีกับลูกชายคนโตของท่านประธานอีกต่างหาก ซึ่งเธอเองก็รู้แค่นี้ แล้ววันนี้พี่เธอนึกยังไงมาเล่าที่มาที่ไปของพวกเขาให้ฟังนะ
“ท่านประธานตั้งใจว่าเมื่อวันหนึ่งท่านตั้งตัวได้ ท่านจะหาช่องทางที่จะมาช่วยสนับสนุนชาวนาไทยให้มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น และผลักดันข้าวหอมของไทยให้ได้รับความนิยมในต่างประเทศ และอะไรๆ ก็เพิ่งจะมาลงตัว ก็เลยเพิ่งจะจัดระบบงานกันเสร็จเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี่เอง”
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ท่านประธานนี่น่าชื่นชมมากเลยนะคะ โชคดีจังที่พี่อิฐได้มีโอกาสทำงานที่บริษัทดีๆ แบบนี้”
“พี่ตั้งใจจะพาเราไปแนะนำให้ท่านประธานกับนายพงศ์รู้จักหลายครั้งแล้ว เราก็ไม่เคยว่างซักที ติดโน่นนี่นั่นอยู่ได้”
“แหม ก็กล้วยจะไปทราบได้ไงล่ะคะ ก็คนมันมีธุระจริงๆ นี่” สาวสวยเอ่ยเสียงอ้อน ก่อนจะหันไปสนใจจับตัวหลานสาวโยกไปมาเล่นเหมือนตุ๊กตา
“แล้วตกลงเราสนใจจะไปฝึกงานที่บริษัทพี่หรือเปล่าล่ะ”
“อุ๊ย ต้องสนอยู่แล้วค่ะ ว่าแต่สามารถเข้าไปได้ง่ายๆ เลยเหรอคะ”
“เดี๋ยวพี่บอกนายพงศ์กับหน่วยงานทรัพยากรบุคคลให้ เราก็ทำเรื่องเอกสารการขอฝึกงานไปยื่นตามระเบียบก็แล้วกัน”
“โอเคค่ะ พี่ชายขา กล้วยดีใจที่สุดเลย เฮ้อ กลุ้มมาตั้งนาน” นวียายิ้มเต็มวงหน้าให้พี่ชาย ก่อนที่ทั้งสองจะสะดุ้งเพราะเสียงเล็กๆ น่ารักๆ ของคนที่ตัวเล็กที่สุดในบ้าน
“คุณพ่อกับอากล้วยขา…ตาหวานหิวข้าวแล้วนะคะ” เด็กหญิงเม้มปาก พลางทำหน้ายู่จนปากน้อยๆ กับจมูกแทบจะชนกัน คุณพ่อกับคุณอาของเธอคุยกันยืดยาว ไม่สนใจคุยกับเธอเลย
“พ่อกับอากล้วยคุยธุระเรื่องงานกันอยู่นี่ลูก หนูไม่งอแงนะคนเก่งของพ่อ…มาหาพ่อมาลูกมา” พูดพลางกางแขนออกรับร่างเล็กที่กระโดดเกี่ยวคอเขาไว้แน่น
- ผู้เขียน
