บทที่ 6 สามีมาเฟีย (1)
1176 คำ
วันต่อมา...
“ตัวตนของไอ้เควินนอกเหนือจากโปรไฟล์จอมปลอมที่มันสร้างขึ้นมา” ไบรอันพูดพร้อมวางเอกสารที่รวบรวมมาตลอดสองสัปดาห์ลงบนโต๊ะทำงานของลีโอพร้อมอธิบายคร่าว ๆ”มันไม่มีญาติที่ไหน พ่อแม่ของมันตัดหางปล่อยวัดตั้งแต่เด็ก มันทะเยอทะยานจนเป็นที่ยอมรับในแวววงธุรกิจมืด ตั้งแต่มันโดนยัดเข้าคุกพรรคพวกที่เหลือของมันก็หันไปทำงานอย่างอื่น ส่วนเพื่อนที่มันคบค้าด้วยก็มีไม่มาก ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกที่เป็นนักธุรกิจด้วยกัน”
“มึงคิดว่าพวกไหนที่จ้องเล่นงานกู”
“จากที่ผมสืบมาไม่พบว่าใครมีแนวโน้มที่จะเล่นงานนายเลยครับ เพราะการที่ไอ้เควินมันติดคุกพวกเขาเหล่านั้นยินดีเสียด้วยซ้ำ ได้ยินจากวงในว่าไอ้เควินมันทำวีรกรรมกับคนอื่นไว้เยอะ คนใกล้ตัวมันเองก็จ้องจะเล่นงานมันอยู่เหมือนกัน พวกเขาได้ผลประโยชน์จากการที่ไอ้เควินติดคุกไม่มีใครเสียผลประโยชน์เลย ถ้าหากจะมีคนจ้องเล่นงานนายผมคิดว่าไม่น่าจะใช่คนกลุ่มนี้แน่ ๆ”
พรึ่บ!
ทันทีที่ไบรอันพูดจบ รูปภาพใบหนึ่งก็ถูกโยนลงบนโต๊ะด้วยฝีมือของลีโอ
“นี่น้ำผึ้งเมียกู เธอจะหายตัวไปหลังจากถูกคนลอบทำร้ายเมื่อสองเดือนก่อน ถ้าไม่ใช่พวกไอ้เควินที่มันจ้องจะเล่นงานกู แล้วใครที่มันส่งลูกน้องมายิงกราดรถที่เมียนั่ง” มันเป็นคำถามที่เขาไม่ได้ต้องการคำตอบ เขาทำทุกอย่าง ทำทุกวิถีทางแล้วจริง ๆ เขาไม่มีทางเลือกอื่น คงต้องพึ่งมือไบรอันให้ช่วยตามหาเมียที่หายไป เพราะไม่ว่าจะงานอะไรที่เขาสั่งให้ไบรอันทำ ไบรอันไม่เคยทำให้เขาผิดหวัง “เมียกูหายไปจากที่เกิดเหตุ กูจะไม่มีวันยอมรับว่าเธอไม่อยู่กับกูแล้ว ตราบใดที่กูยังไม่เห็นศพของเธอ มึงช่วยตามหาเธอให้กูที”
ไบรอันมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่หวาดหวั่น ใจดวงแกร่งของเขาเต้นแรงจนควบคุมไม่อยู่
“ธะ...เธอเป็นเมียของนายเหรอครับ”
“ทำไม” ลีโอถามกลับด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นว่าไบรอันมีท่าทางที่แปลกไป อีกทั้งประโยคคำถามของไบรอันก่อนหน้านี้ก็ตะกุกตะกักจนน่าสงสัย
“เธอ...อยู่กับผม”
“อะไรนะ เมียกูอยู่กับมึงอย่างงั้นเหรอ มึงเจอเธอที่ไหนแล้วน้ำผึ้งเป็นยังไงบ้าง” สองมือหนายื่นเข้าไปกระชากคอเสื้อของไบรอันอย่างแรงพร้อมถามความเป็นอยู่ของคนรักด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เพราะตั้งแต่วันที่เธอหายไปใจของเขาก็จะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขาแทบจะเป็นบ้าอยู่ทุกวัน
“เมื่อสองเดือนก่อนมีผู้หญิงท้องแก่คนหนึ่งวิ่งมายืนกลางถนนแล้วถูกรถชน คนที่ขับรถชนเธอได้หลบหนีไปผมจึงเข้าไปช่วยเหลือเธอและพาเธอส่งโรงพยาบาล หมอบอกว่าเธอแท้งลูกและตัวเธอเองก็...”
ลีโอทนฟังที่ไบรอันพูดด้วยความรู้สึกที่ปวดใจ เขาแทบจะล้มทั้งยืนเลยทีเดียวเมื่อรู้ว่าลูกน้อยที่กำลังจะลืมตามาโลกไม่อยู่กับเขาอีกต่อไปแล้ว
“โธ่เว๊ย!! ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ” ลีโอโวยวายพร้อมลงมือทำลายข้าวของบนโต๊ะทำงานจนกระจัดกระจาย ไบรอันกำลังจะเล่าต่อ แต่ลีโอก็ทนฟังที่ไบรอันพูดไม่ไหวอีกแล้ว เขาจึงเลือกที่จะตัดบทสนทนาและถามหาเมียสุดที่รักแทน “พากูไปหาน้ำผึ้งเดี๋ยวนี้!”
ฉันตวัดดินสอดำไปมาด้วยความเบื่อหน่าย ฉันวนลูปกลับมาวาดภาพผู้หญิงกำลังอุ้มท้องอีกแล้ว กว่าจะนึกได้ฉันก็แรเงาภาพจนเกือบเสร็จ
“เฮ้อ~” การทำอะไรซ้ำ ๆ เดิม ๆ มันน่าเบื่อจนฉันต้องลุกขึ้นเดินไปมาด้วยอารมณ์หงุดหงิดภายในห้องสี่เหลี่ยมที่ได้กว้างนัก ฉันอยู่กับไบรอันที่นี่จนมีมุมวาดภาพเป็นของตัวเอง
กริ่ง ๆ ~
เสียงกดกริ่งหน้าห้องทำให้ฉันเบิกดวงตาโตด้วยความงุนงงเพราะปกติไบรอันจะเปิดประตูเข้ามาเลย
ด้วยความอยากรู้ฉันจึงเดินไปส่องตาแมวดูจึงเห็นว่าไบรอันมาพร้อมกับผู้ชายอีกหลายสิบคน
“ไบรอันพาใครมาด้วย” ถึงฉันจะพูดออกมาอย่างนั้นแต่เท้าทั้งสองก็รีบก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็ว อยู่ ๆ ก็เกิดความกลัวขึ้นมาในจิตใจของฉันเสียดื้อ ๆ ฉันรีบวิ่งเข้าไปหลบในห้องนอนอย่างร้อนรนใจในตอนที่ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องพร้อมกับเสียงเดินของคนหลายคน ฉันมุ่งหน้ามายังตู้เสื้อผ้า มันคงเป็นความคิดที่โง่เขลาหากจะต้องมาหลบพวกเขาอยู่ในนี้ แต่ฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่น เพราะตอนนี้ฉันกลัวจนตัวสั่นไปหมดแล้ว
แกร๊ก!
เสียงลูกบิดของประตูห้องนอนทำให้ฉันรีบเอาตัวเองเข้าไปหลบในตู้เสื้อผ้าอย่างรีบร้อน ก่อนที่ความมืดจะเข้ามาปกคลุมเมื่อประตูตู้เสื้อผ้าถูกปิดลงด้วยสองมือของฉัน
“น้ำผึ้งอยู่ที่ไหน”
“ปกติผมกลับมาก็จะเจอเธอตลอด ผมให้เธออยู่แต่ในห้องไม่เคยให้เธอออกไปไหน”
“ตามหาเมียกูให้เจอ”
ฉันได้ยินเสียงคนคุยอยู่ข้างนอก เหมือนว่าพวกเขากำลังตามหาฉันอยู่ แต่คนที่พาพวกเขามาคือไบรอันนะ ไบรอันหักหลังฉันงั้นเหรอ ยังไม่ทันจะจับต้นชนปลายไม่ถูก อยู่ ๆ ฉันก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาในซีกสมอง ฉันยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากุมขมับด้วยความเจ็บปวด มันเจ็บมากจนฉันแทบจะระเบิดเสียงร้องออกมา แต่ฉันก็พยายามกลั้นเสียงเอาไว้
“อย่าเข้ามานะ ฉันบอกว่าอย่าเข้ามาไง ไม่อย่างนั้นฉันยิงจริง ๆ ด้วย”
“ใจเย็นสิคนสวยวางปืนลงก่อน”
ภาพลาง ๆ กับเสียงหลอน ๆ มันแว็บเข้ามาในหัวของฉัน รู้สึกเหมือนว่าฉันจะกำลังถือปืนข่มขู่ใครบางคน พวกเขามากันหลายคนและดูไม่เป็นมิตรกับฉันเลย
“อึก!” น้ำใส ๆ ไหลอาบสองแก้มจนเปียกแฉะ ฉันพยายามกลั้นเสียงสะอื้นโดยการกัดมือตัวเองไว้แน่น ฉันรู้สึกกลัวมาก กลัวมากจริง ๆ
.
.
.
.
.
มาแล้วค๊าบ
บักลีโอบักตัวร้าย ยัยนู่กลัวจนตัวสั่นหมดแล้ว
คอมเมนต์พูดคุยกันน๊า ถ้ากระแสตอบรับดีควีนจะมาอัพต่อนะงับ ถ้ากระแสเงียบอาจจะงดอัพแต่เพียงเท่านี้เน้อ
- ผู้เขียน
