หลายวันผ่านไป... ฉันยังทำใจเรื่องลูกไม่ได้เลย ฉันได้แต่นึกโทษตัวเองที่ปกป้องเขาไม่ได้ ทุกครั้งที่คิดถึงลูกน้ำตาของฉันมันไหลออกมาตลอด
“เมื่อไหร่คุณป๋าจะมาหาผึ้ง” มันเป็นคำถามที่ทำให้คุณพ่ออึดอัดที่จะตอบ
คุณป๋าหายหน้าไปเลยตั้งแต่เกิดเรื่อง เขาคงไม่อยากมาให้ฉันเห็นหน้า เพราะฉันเป็นคนพูดเองว่าเกลียดเขาและไม่อยากเห็นหน้าเขาอีก
“ทานข้าวหน่อยนะลูกนะ ผึ้งไม่ทานอะไรเลยแบบนี้จะเอาแรงที่ไหน...”
“คุณป๋าไม่รักผึ้งแล้ว อึก! คุณป๋าเกลียดผึ้ง เพราะผึ้งปกป้องลูกของเขาไม่ได้ ฮือ ๆผึ้งไม่รู้จะอยู่ไปทำไม...”
“ใครไม่รักผึ้งแต่พ่อรักผึ้งนะลูก” คุณพ่อดึงฉันเข้าไปกอดและปลอบโยนฉันด้วยความรัก “พ่อเลี้ยงของพ่อมาจนโตขนาดนี้ ใครไม่รักแต่พ่อรักของพ่อ อยู่เพื่อพ่อนะลูก”
คุณพ่อพูดปลอบใจและลูบศีรษะของฉันเบา ๆฉันร้องห่มร้องไห้จนหมดแรงและหลับไปในอ้อมกอดของคนเป็นพ่อ
ฉันอยากหลับไปแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย ทุกครั้งที่
