“ลูก... ฮือ ๆ พาผึ้งไปหาลูก~”
แคทรียายืนมองเจ้าของเสียงร้องอาลัยอาวรณ์หาลูกผ่านกระจกเล็ก ๆ ของห้องผู้ป่วย
“มายืนดูผลงานของตัวเองเหรอ” ไบรอันคือเจ้าของประโยคพูดนั้น เขายืนกอดอกพิงกำแพงตรงทางเดินซึ่งห่างจากแคทรียาไม่ไกลนัก
“ฉันก็แค่เดินผ่านมาแล้วได้ยินเสียงคนร้อง...”
“ที่นี่โรงพยาบาลนะไม่ใช่ห้างสรรพสินค้า ญาติตายเหรอถึงได้มาเดินเล่นที่นี่”
แคทรียายังไม่ทันจะพูดจบ ไบรอันก็พูดแดกดันด้วยความที่ไม่อยากฟังคำแก้ตัวของเธอ
“คนที่จะตายคงไม่ใช่ญาติฉันหรอก คงเป็นคนที่แหกปากร้องอาละวาดอยู่ในห้องนั้นต่างหาก”
“ว่าไงนะ” ไบรอันกระชากแขนแคทรียาอย่างแรงเมื่อเธอพูดจาไม่เข้าหู
“ก็ไม่คิดว่าจะซุ่มซ่ามตกบันไดแถมยังอ่อนแอปวกเปียก” แคทรียาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ ก่อนจะพูดเสียงแผ่วเบาในประโยคถัดมา “ถ้ารู้ว่าจะเป็นถึงขนาดนี้... คงไม่ทำ...”
“ทำอะไร! เธอทำอะไรน้ำผึ้ง”
“นายจะเสียงดังทำไม ทำอย่างกับฉันไปฆ่าใครตาย
