ฟังเสียงรัก

ตอนที่ 4 เลือกไม่ได้

รติชากลับมาถึงบ้านก็ขึ้นห้องนอนไปด้วยความหงุดหงิด เธอเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าศาสตราวุธคือทางออกที่จะทำให้เธอรอดจากการแต่งงานกับคำปอง

เธอนอนเกลือกกลิ้งบนเตียงด้วยความอึดอัดใจ พ่อเลี้ยงโสภณบิดาของเธอนั้นเป็นคนที่ค่อนข้างเข้มงวด ถึงจะให้เกียรติมารดาของเธอและเชื่อฟังแม่เลี้ยงกานดาบ้าง แต่ถ้าเขาแข็งขึ้นมาแม่เลี้ยงกานดาก็เอาไม่อยู่เหมือนกัน

“หรือว่าเราควรหาคนอื่นที่ดูปกติกว่านี้ดีนะ ใช่สิ ผู้ชายในโลกไม่ได้มีแค่เขานี่นา” รติชาพูดพึมพำกับตัวเองแล้วตัดสินใจที่จะเปลี่ยนแผนใหม่ โดยการหาคนอื่นที่ไม่ใช่ศาสตราวุธ

“คุณน้ำชาค่ะ พ่อเลี้ยงเรียกให้ลงไปพบค่ะ”

เสียงเคาะห้องของรติชาดังขึ้นพร้อมกับเสียงเรียกของเด็กรับใช้ รติชาจึงลงไปหาบิดาที่รอเธออยู่ที่ห้องนั่งเล่น แล้วพบว่าเขาไม่ได้นั่งอยู่คนเดียว แต่มีพ่อเลี้ยงคำปองนั่งอยู่ด้วย ทำเอารติชาถึงกับถอนหายใจเบาๆ ด้วยความเบื่อหน่าย

รติชายกมือไหว้ทักทายตามมารยาทแล้วนั่งลงข้างบิดา พ่อเลี้ยงคำปองรับไหว้แล้วมองเธอด้วยสายตารักใคร่จนรติชาเบือนหน้าหนีสายตาที่ชวนขนลุกนั่น

“พ่อเลี้ยงเขาชวนน้ำชาไปดูหนังด้วยกันในเมือง แต่งตัวสวยๆ ไปกับเขาสิลูก” พ่อเลี้ยงโสภณบอกแกมออกคำสั่งกับเธอ

“น้ำชาเพิ่งไปดูหนังกลับมาถึงเมื่อสักครู่นี้เองค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ” รติชาบอกด้วยความสุภาพ

“อ้าว ไปดูกับใครล่ะ ทำไมพ่อไม่รู้เรื่อง” พ่อเลี้ยงโสภณถามลูกสาวด้วยความสงสัย เขาคิดว่าเธอแค่ออกไปข้างนอก และแค่บ่ายเบี่ยงเท่านั้น

“น้ำชาไปกับพี่วุธมาค่ะ” รติชาบอกบิดาแล้วทำเป็นยิ้มอย่างเอียงอายเมื่อพูดถึงศาสตราวุธ

“เจ้าของไร่ข้างๆ นี่นะเหรอ” พ่อเลี้ยงโสภณถาม

“ค่ะ เรากำลังศึกษาดูใจกันอยู่ค่ะ” รติชาแกล้งทำพูดอ้อมแอ้มด้วยความเขิน จนพ่อเลี้ยงคำปองนั้นหน้าสลดลงไปด้วยความผิดหวัง เมื่อรู้ว่าหญิงสาวที่หมายปองมีคนอื่นอยู่แล้ว

“ทำไมพ่อไม่รู้เรื่อง” เขาถามอย่างสงสัย

“น้ำชาโตแล้วนะคะ บางเรื่องก็อยากตัดสินใจเองบ้าง” รติชาบอกบิดา เป็นนัยให้พ่อเลี้ยงคำปองรู้ว่าเขาหมดหวังแล้ว

“งั้นผมขอลากลับก่อนดีกว่านะครับพี่ภณ” หนุ่มใหญ่รุ่นน้องกล่าวกับเจ้าบ้าน

รติชาไหว้ลาเขาแล้วนั่งยิ้มอย่างพอใจ พอหันกลับไปที่บิดาก็พบว่าเขาจ้องมองเธออยู่

“ไปคบกันตอนไหน” เขาถามบุตรสาวเสียงเข้ม

“ก็ตอนที่ฉันพาไปกินข้าวกับบ้านนั้นนะสิคะ” แม่เลี้ยงกานดาเดินเข้ามาแล้วพูดแทนลูกสาว จนสามีต้องเงียบไปเมื่อรู้ว่ารติชามีมารดาคอยให้ท้าย

“คุณก็รู้ว่าผมอยากให้ลูกแต่งงานกับคำปอง” เขาพูดขึ้นมาด้วยความผิดหวัง

“แต่ฉันไม่อยากให้ลูกแต่งงานกับรุ่นน้องคนสนิทของคุณ อายุก็ห่างกันเกือบยี่สิบปี คุณไม่สงสารลูกหรือไงที่แต่งงานกันคนที่มีอายุคราวพ่อ ฉันไม่ยอมหรอก” แม่เลี้ยงกานดาเข้าข้างรติชา

“แต่ลูกเราจะสบายไปทั้งชาติถ้าแต่งกับพ่อเลี้ยงคำปอง”

“แต่งกับไร่ข้างๆ นี่ก็สุขสบายไปทั้งชาติเหมือนกัน คุณจะคิดมากอะไรนักหนา” แม่เลี้ยงกานดาบอกแล้วทำเป็นว่าเธอกำลังไม่พอใจเขาอยู่

“งั้นหาฤกษ์แต่งมาภายในสามเดือนนี้ แล้วการถ้าไม่ได้แต่งก็ต้องแต่งกับพ่อเลี้ยงคำปอง” พ่อเลี้ยงโสภณพูดเสียงเข้ม ไม่ยอมภรรยาเช่นกัน

“ค่ะ” แม่เลี้ยงกานดารับปากด้วยน้ำเสียงที่บอกว่าเธอไม่อ่อนข้อให้เขาเช่นกัน ทำให้ผู้เป็นสามีหงุดหงิดแล้วขอตัวกลับขึ้นห้องไป

‘สุดท้ายก็ต้องเป็นคุณสินะ’ รติชาคิดในใจ เมื่อตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกแล้ว

*********************

ศศิประภาไม่ได้มองรติชาไว้แค่คนเดียว เธอยังมองสุริวิภา นางงามจังหวัด ลูกสาวนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ที่เคยเจอตอนออกสังคมไว้อีกคน หากศาสตราวุธบ่ายเบี่ยงไม่ชอบรติชาเธอก็ยังมีตัวเลือกสำรองไว้ให้เขาอยู่ดี

“วันนี้แม่แนะนำให้แขกมาชมไร่สตรอเบอรี่ของเรา อยากให้วุธพาแขกของแม่ชมไร่และดูแลแทนแม่หน่อย ได้หรือเปล่า” ศศิประภาบอกลูกชาย

“น้ำชาจะมาอีกแล้วเหรอครับ แม่ก็รู้ว่าผมงานยุ่ง แค่เดินดูไร่ไม่จำเป็นต้องให้ผมเป็นคนพาเดินก็ได้มั้งครับ” ศาสตราวุธบอกมารดา การที่เธอพูดอย่างนี้ แขกที่ว่าคงไม่พ้นรติชาอย่างแน่นอน

“เปล่าจ๊ะ ไม่ใช่หนูน้ำชา” ศศิประภาบอก

ศาสตราวุธทำหน้างง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา และรีบทานอาหารเช้าเพื่อเตรียมตัวออกไปต้อนรับแขกที่มารดาพูดถึง

ศาสตราวุธรออยู่สักพักสุริวิภากับกลุ่มเพื่อนของเธอก็ลงมาจากรถพร้อมกันทั้งสามคน แต่ละคนใส่รองเท้าส้นสูงส้นแหลมปรี๊ดจนศาสตราวุธสงสัยว่าพวกเธอจะมาเดินแบบหรือจะมาชมไร่สตรอเบอรี่กันแน่

สุริวิภาเห็นหน้าศาสตราวุธจากในรูปที่ศศิประภาเคยอวดลูกชายเอาไว้แล้ว พอเห็นตัวจริงของเขาก็ยิ้มอย่างพอใจและเดินเข้าไปหาเขาพร้อมกับยื่นมือไปเกาะแขนโดยไม่ได้สนใจจะไหว้ทักทายตามมารยาท

ศาสตราวุธตกใจที่อยู่ๆ ก็โดนแตะเนื้อต้องตัวจากคนที่ไม่คุ้นเคย นอกจากคนอื่นอย่างรติชาก็ไม่เคยมีใครกล้าแตะตัวเขาอย่างนี้มาก่อน เขาแกะมือเธอออกแล้วถอยไปหนึ่งก้าว พลางมองอย่างไม่ชอบใจ

สุริวิภาชะงักไปนิดหนึ่ง รู้สึกเสียหน้าเพราะเพื่อนๆ อีกสองคนของเธอมองอยู่

“วิอยากทานสตรอเบอรี่สดๆ จากต้น คุณป้าศศิบอกว่า ที่ไร่นี้ปลูกสตรอเบอรี่ไร้สารพิษ สามารถเก็บกินได้เลย พี่วุธพาวิกับเพื่อนๆ ไปเดินชมไร่หน่อยสิคะ” สุริวิภาบอกเขา

“ครับ” ศาสตราวุธบอกแล้วเดินนำหน้าเธอกับเพื่อนๆ ไปตรงจุดที่สามารถเก็บสตรอเบอรี่ได้

สุริวิภาและเพื่อนๆ เก็บสตรอเบอรี่ลูกที่สีแดงสดขึ้นมาทานแล้วเด็ดลูกที่ยังไม่สุกโยนเล่นใส่กัน ประหนึ่งคิดว่าตัวเองเป็นนางเอกในซีรีส์ที่กำลังเด็ดผลไม้โยนใส่กันให้ดูน่ารัก แต่สำหรับศาสตราวุธมันเป็นสิ่งที่เขารับไม่ได้

“ผมบอกว่าให้เก็บเฉพาะลูกสีแดง แล้วพวกคุณจะเก็บลูกสีเขียวมาปาเล่นใส่กันทำไมครับ รู้หรือเปล่าว่ากว่าต้นสตรอเบอรี่จะออกดอก กว่าจะออกผล กว่าจะสุกพร้อมทานมันใช้เวลาและการดูแลทะนุถนอมแค่ไหน แล้วพวกคุณมาเก็บโยนเล่นกันแบบนี้ ไม่รู้สึกเสียดายผลที่มันต้องเสียไปเลยหรือไง” ศาสตราวุธพูดออกมาด้วยความไม่พอใจ หากแต่ข่มน้ำเสียงให้ดูสุภาพมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วเดินไปลูบต้นสตรอเบอรี่ด้วยความห่วงใย

เพื่อนๆ ของสุริวิภายืนยิ้มเจื่อนๆ อยู่ข้างหลังเธอ สุริวิภาเองก็ไม่คิดว่าศาสตราวุธจะพูดออกมาตรงๆ อย่างนี้ จนเพื่อนๆ ของเธอทำตัวไม่ถูก

“แหมไร่ก็มีสตรอเบอรี่ตั้งเยอะแยะ โยนเล่นแค่ไม่กี่ลูกคงไม่ทำให้พี่วุธขาดทุนหรอกนะคะ หรือถ้าพี่วุธจะเรียกค่าเสียหาย เดี๋ยววิจ่ายค่าเสียหายแทนเพื่อนๆ เอง” สุริวิภาพูดไปอย่างนั้นเธอคิดว่าศาสตราวุธคงไม่ทำจริงๆ

“งั้นก็จ่ายค่าเสียหายมาคนละห้าร้อยบาท จ่ายที่ซุ้มร้านค้าได้เลยนะครับ แล้วทีหลังอย่าทำอย่างนี้อีก สนิทหรือไม่สนิทก็ไม่ควรทำ ไม่ใช่ว่าผมต้องการเงินหรอกนะครับ แต่พวกคุณควรได้รับบทเรียนบ้าง” ศาสตราวุธพูดแล้วเดินจากไปด้วยความไม่พอใจที่มารดานั้นหาผู้หญิงแบบนี้มาให้เขารู้จัก

สุริวิภากับเพื่อนยืนอึ้งที่ศาสตราวุธนั้นเป็นผู้ชายที่เย็นชาเป็นอย่างมาก

“นี่ไม่สนใจฉันเลยเหรอ” สุริวิภาถามเพื่อนๆ เธอมั่นใจว่าเธอสวยที่สุดในจังหวัดนี้ ชนะเวทีการประกวดตั้งแต่นางนพมาศจนมาถึงเวทีสาวงามประจำจังหวัด แต่ศาสตราวุธกลับเมินเฉยกับเธอ

“ถอยเถอะวิ ผู้ชายแบบนี้ ไม่น่าสนใจเลยสักนิด” เพื่อนคนหนึ่งของเธอบอก

“อืม นั่นนะสิ เย็นชาและดูไม่สนใจผู้หญิงเลย เห็นตอนที่เอามือไปลูบต้นไม้ไหม โอ๊ย โรคจิตสุดๆ” เพื่อนอีกคนของสุริวิภาบอก

“ฉันก็อยากถอยหรอกนะ แต่เก็บเอาไว้เป็นตัวเลือกอีกคนก็แล้วกัน ถึงดูแบบนั้นก็ยังถือว่าหล่อและรวยอยู่” สุริวิภาบอก เธอเองก็ใช่ว่าจะไม่มีตัวเลือกอื่นให้เลือก

“ถ้าไม่รวยฉันคงตัดคุณออกจากตัวเลือกไปแล้ว ถือว่าคุณโชคดีมากนะที่ฉันยังไม่ตัดคุณออกไป” สุริวิภาพึมพำออกมาและเหยียดยิ้มอย่างมั่นใจ ก่อนจะมีพนักงานของไร่เดินมาทวงค่าปรับทำให้เธอนั้นอารมณ์เสียเป็นอย่างมาก

*********************