ตอนที่ 9 : คนที่ถูกปองร้าย
ฉันไม่ควรจะกังวล...ใช่ ฉันไม่ควรจะเป็นอย่างนั้น เพราะมันคือสิ่งที่พี่คิมต้องการ แต่ทำไมฉันถึงนึกถึงใบหน้าของหมอนั่นตลอดเวลาที่นั่งอ่านบทเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะขึ้นแสดงบนเวทีแบบนี้ล่ะเนี่ย
ปาหนังสือบทลงบนพื้นอย่างหัวเสียเพราะหงุดหงิดในตัวเอง ซึ่งนั่นก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่พี่กุ้งเปิดประตูเข้ามาเห็นเข้าพอดี
“น้องอัณจ๊ะ พร้อมหรือยังเอ่ย ^^;;” พี่แกถามฉันอย่างกล้าๆ กลัวๆ เหงื่อแตกพลั่กๆ เพราะแววตาฉันตอนนี้สามารถฆ่าคนได้ถ้าหากว่าจ้องมองนานกว่า 3 วินาที
“ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมแหละค่ะพี่ ว่าแต่พี่คิมล่ะ?”
“แหมๆ เป็นห่วงกันถึงขนาดต้องถามหากันเลยเหรอ เด็กสมัยนี้นี่ไฟแรงกันจริงๆ เลยนะ”
ได้ข่าวว่าพี่แก่กว่าฉันสองปีเองนะ
ที่ฉันถามหาพี่คิมก็ไม่ใช่เพราะอารมณ์พิศวาสแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะระแวงต่างหาก!
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ แค่อยากรู้ว่าเขาซ้อมบทบ้างหรือเปล่า หนูอยากให้ล
