ฟังไปฟังมาเหมือนพวกเขากำลังร่ายมนต์สะกดจิตอะไรสักอย่าง หลอนหูชะมัด
ฉันไม่ได้อยากเป็นนางงามสักหน่อย ทุกวันนี้ที่ยอมรับบทเป็นนางเอกก็เพราะสงสารพวกพี่หรอก พูดแล้วก็เบื่อความขี้ใจอ่อนของตัวเองอีกรอบ
สาเหตุที่ทำให้ฉันตาบวมแบบนี้น่ะเหรอ...ง่ายๆ สั้นๆ ว่าฉันนอนไม่หลับ ส่วนเหตุผลน่ะเหรอ อย่าให้พูดถึงมันอีกเลย เพราะฉันตัดสินใจแล้วว่าจะลืมๆ มันให้หมดพร้อมกับโทรฯ ไปบอกพวกพี่เอ็นให้ยกเลิกคำสั่งของโฮมแบบเป็นทางการ จะได้เลิกยุ่งกับชีวิตของกันและกันสักที
นี่แหละ วิธีที่ดีที่สุดสำหรับทุกฝ่าย มันควรจะเป็นแบบนี้ตั้งนานแล้ว
แต่พอตอนนี้มานั่งนึกดู ฉันกลับรู้สึกหว้าเหว่จนขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอีกรอบ
“มาแล้วค่ะ!!” น้ำเสียงสดใสของโมดังเข้ามาในโสตประสาทของฉัน ก่อนที่เสียงฝีเท้าของเจ้าหล่อนจะเข้ามาใกล้ฉันที่รู้สึกเหมือนสโนว์ไวท์ที่นอนอยู่ในโรงน้ำแข็ง
“เอ่อ...ทำไมอัณถึงเป็นแบบนี้ล่ะคะ?” โมถามพี่กุ้งที่ยืนยิ้มแฉ่
