เสน่ห์ร้าย อคิน

คนแปลกหน้า (1)

วันนี้ใบบัวมาเข้าเรียนตามปกติ และก็เหมือนอย่างเช่นเคยเธอนั่งอยู่คนเดียวในมุมเงียบๆ เพราะที่นี่คงไม่มีอะไรอยากคบคนจนๆ แบบเธอนักหรอก เธอนั่งรออาจารย์เข้ามาสอนอยู่พักใหญ่ท่ามกลางบรรยากาศการพูดจาอย่างสนุกสนานของแก๊งค์อคินโดยที่มีเพื่อนสาวคนสนิทอย่างมะปรางนั่งประกบไม่ห่าง อคินแทบไม่ชายตามองใบบัวเลยแม้แต่นิดเดียว เขาจะทำแบบนี้เป็นประจำ เวลาที่อยู่ข้างนอกเธอกับเขาจะกลายเป็นคนที่ไม่รู้จักกัน ถ้าถามว่าทีแรกเธอทำใจยอมรับได้ไหมก็ต้องตอบว่ายังทำใจไม่ได้ แต่เมื่อเวลาผ่านไปเธอเองก็โตขึ้นแล้วก็เข้าใจอะไรมากขึ้นโลกนี้ไม่ได้ใจดีแบบที่เธอคิดพอคิดได้แบบนั้นเธอก็เลยทำใจให้ชินแล้วก็รู้สึกเฉยๆ กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นเพราะถึงยังไงต่อให้เธอมีใจให้กับเขาเรื่องระหว่างเราก็คงเป็นไปไม่ได้ด้วยช่องว่างหลายๆ อย่าง

" เฮ้ย!! วันนี้หาทางแกล้งยัยนักเรียนหลังห้องจนๆ คนนั้นกันไหมวะ "

ธีร์เพื่อนของอคินพูดขึ้น เขาจะชอบแกล้งใบบัวแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้วเพราะด้วยความที่เธอจนและไม่มีปากมีเสียงกับใครเวลาโดนแกล้งเธอก็จะเงียบนั่นจึงทำให้ธีร์ได้ใจตลอดเรื่อยมา แล้วที่สำคัญความคิดของธีร์ทุกคนก็เห็นด้วยไม่เว้นแม้แต่อคิน แม้ว่าเขาจะไม่เห็นด้วยสักเท่าไหร่ แต่เขาก็ไม่เคยขัดใจเพื่อนเลยสักครั้ง เพียงเพราะว่าไม่อยากให้ใครผิดสังเกตุหรือจับพิรุธเขาได้

" แล้วคราวนี้มึงจะแกล้งยัยนั่นยังไงวะ "

เป็นเมฆาที่ถามขึ้นมาอย่างสงสัย ไม่ใช่ว่าคิดไม่ออกว่าจะแกล้งอะไรแต่เพราะแกล้งเจ้าหล่อนมาจนหมดทุกอย่างแล้วต่างหาก

" เดี๋ยวมึงก็รู้ "

ธีร์ตอบไปพร้อมกับยกยิ้มอย่างพอใจในแผนการที่คิดเอาไว้ในหัว

หลังจากนั้นไม่นานอาจารย์ก็เข้ามาสอนตามปกติ เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนทุกคนคิดว่าธีร์คงลืมไปแล้วกับเรื่องที่จะแกล้งใบบัวสาวน้อยคนจนเพียงคนเดียวที่ได้เข้ามาเรียนที่โรงเรียนสุดไฮโซแห่งนี้ เวลาผ่านไปราว 3 ชั่วโมงอาจารย์ก็สิ้นสุดการสอนแล้วก็เดินออกไปจากห้องเรียน หลังจากนั้นนักศึกษาทุกคนก็เตรียมที่จะกลับบ้านไปพักผ่อนเช่นกันไม่เว้นแม้แต่ใบบัว หลังจากเลิกงานแล้วเธอต้องเข้าไปร้านกาแฟเพื่อไปทำงานต่อเธอรีบเก็บของแล้วลุกขึ้นเดินไปโดยที่ไม่ทันได้สังเกตว่าแก๊งค์ของอคินยังไม่ได้ลุกเลยสักคน เธอเดินผ่านแก๊งค์นี้แล้วเหมือนจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่อยู่ๆ ก็มีเท้าของใครก็ไม่รู้ยื่นออกมาทำให้เธอสะดุดล้มอย่างแรงหน้าเกือบคะมำ ยังดีที่เธอใช้มือค้ำยันเอาไว้ แต่ก็นั่นแหละทำให้เธอเจ็บข้อมืออยู่ไม่น้อย

" โอ๊ย!!! "

ร่างบอบบางเงยหน้าขึ้นมาดูคนที่แกล้งเธอ เธอรู้ได้ทันทีเพราะเธอโดนแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง เธอได้แต่มองลูกคนรวยพวกนี้ด้วยสายตาที่ตัดพ้อ ทำไมกันนะแค่เธอจนทำไมต้องทำเหมือนกับเธอไม่ใช่คน ร่างบอบบางได้แต่ถอนหายใจพร้อมกับลุกขึ้นยืนข่มความเจ็บเอาไว้ เหมือนอย่างที่เธอเคยทำมาตลอด เธอคิดเสมอว่าปีนี่คือปีสุดท้ายอีกไม่กี่อึดใจเธอก็จะหลุดพ้นจากคนพวกนี้แล้วแล้ว หลังจากนั้นอนาคตของเธอก็คงจะสดใสเพราะจบออกไปจากมหาวิทยาลัยชื่อดัง

" หึ! ซุ่มซ่ามเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ ไม่เห็นหรือไงว่าพวกฉันนั่งอยู่ตรงนี้จะมาจับกบอะไรแถวนี้ "

ธีร์พูดพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างพอใจแล้วก็มีมะปรางหญิงสาวเพียงคนเดียวในแก๊งค์ลูกสาวของไฮโซคนดัง เธอคือหญิงสาวผู้เอาแต่ใจอยากได้อะไรก็ต้องได้มีอย่างเดียวที่เธอยอมอ่อนข้อให้คือเรื่องอคิน

" เดินเสล่อ เหม็นสาบกลิ่นคนจนแถวนี้จังเลย "

มะปรางพูดออกมาพร้อมกับแสยะยิ้มแล้วก็ทำท่าเหมือนรังเกียจ ในขณะที่เมฆาและอคินทำหน้าเฉยๆ เหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับสิ่งที่เพื่อนของตัวเองกำลังทำ

ใบบัวเพราะเธอไม่อยากมีเรื่องจึงเลือกที่จะเดินจากไป เธอกำลังข่มความโกรธพร้อมกับจะเดินออกไปแต่ทันใดนั้น ในขณะที่เธอหันหลังมะปรางก็ผลักเธอล้มลงอีกครั้งซึ่งครั้งนี้ทำให้ข้อเท้าของเธอแพลง

" โอ้ย!! "

คราวนี้ร่างบอบบางร้องออกมาเสียงดังเพราะเธอเจ็บ เธอล้มแบบไม่ตั้งตัวมา 2 ครั้งแล้ว เจ็บจนน้ำตาแทบจะไหลออกมาแต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้ต่อให้เหลืออดแค่ไหนเธอก็จะไม่มีวันร้องไห้ต่อหน้าคนพวกนี้เด็ดขาด

อคินนั่งมองดูอยู่ด้วยความเป็นห่วงแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ยอมลุกจากเก้าอี้มาช่วยเธอ ยังนั่งมองอยู่อย่างนั้น ด้วยที่ว่าไม่อยากให้ใครล่วงรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอ

" เฮ้ย!! แรงเกินไปหรือเปล่าวะมะปราง "

คราวนี้เป็นเมฆาที่ตกใจเพราะเห็นเพื่อนเล่นแรงเกินไป ทำกันขนาดนี้ใบบัวอาจจะเลือดตกยางออกขึ้นมาก็ได้ ถึงแม้ว่าเขาจะอยากแกล้งเธอมากแค่ไหนแต่ถึงยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง ล้มลงไปขนาดนั้นก็ต้องมีเจ็บกันบ้างล่ะ

" ทำไม! นายเป็นห่วงมันหรอ คนจนแบบนี้มันเจ็บไม่เป็นหรอก "

มะปรางยังคงเถียงกับเมฆา แต่เมฆาก็ไม่ได้สนใจเตรียมที่จะลุกขึ้นมาช่วยใบบัวด้วยความรู้สึกผิด

" เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ฉันจะพาไปทำแผล "

จังหวะนี้เมฆาไม่สนใจใครแล้ว เขากำลังจะช้อนอุ้มใบบัวขึ้นมาแต่ร่างบอบบางก็เอี้ยวตัวหนีเสียก่อน นั่นจึงทำให้เมฆาหน้าเสียอยู่ไม่น้อยเพราะมีสาวๆ อีกมากมายอยากให้เขาอุ้มแต่สาวน้อยคนนี้กลับปฏิเสธ เมฆาได้แต่ยิ้มมุมปากพร้อมกับพูดกับตัวเองในใจว่าสาวน้อยคนนี้น่าสนใจไม่ใช่น้อยเลย พอมองใกล้ๆ เธอน่ารักจิ้มลิ้ม หน้าตาราวกับเด็ก ผิวพรรณก็ไม่เหมือนกับคนจน

" ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะ "

ใบบัวฝืนตัวเองลุกขึ้นพร้อมกับเดินออกไปจากตรงนี้ ในวันนี้เธอคงไปทำงานที่ร้านกาแฟไม่ได้แล้วคงต้องกลับห้องเพื่อไปพักเธอจึงลางานกับพี่ก้องทันทีที่เดินออกมาจากห้องเรียนนั่น แต่การกระทำของทั้งสองคนอยู่ในสายตาของอคินทั้งหมด เขานั่งกำหมัดแน่นด้วยความโมโห ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร รู้แต่ว่าไม่ชอบที่สองคนนั่นอยู่ใกล้กัน ใบบัวเป็นผู้หญิงของเขาและเมฆาก็เป็นเพื่อน เขารู้สึกได้ว่าเพื่อนของเขาสนใจในตัวของใบบัว และเขาจะไม่ยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด